Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

It is a hard life to live, so live it well!

Περάσαμε ένα τριήμερο (απο)τοξίνωσης,γεμάτο φαγητό, ποτό, μουσική, καραόκε(φυσικά), φιλαράκια(μόνο), καθόλου internet, καθόλου τηλεόραση, ελάχιστα κινητά,πολλές αλήθειες.Βολεμένες στις πυτζάμες μας σχεδόν όλη την ώρα(ο ψιλικατζής του χωριού δεν παραξενεύτηκε σχεδόν καθόλου όταν σκάσαμε με τα lingerie για να πάρουμε κρουασανάκια και μπύρες),μιλήσαμε για πάρα πολλά θέματα που είχαμε να πιάσουμε καιρό, ή που δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να πιάσουμε.Λες και σημαντικά είναι μόνο αυτά που σε πιέζουν χρονικά.Ένοιωσα σαν να επιστρέφω σπίτι μου μετά από καιρό.Έκανα πράγματα που ήθελα χωρίς ενοχές , με άτομα που αγαπώ και αισθάνομαι άνετα ο,τι και να κάνω.
Μετά από πολλές ώρες κουβέντας η συζήτηση γύρισε στο τι θα κάναμε αν είχαμε ένα μόνο χρόνο ζωής.Η Ζ. είπε ταξίδια,δε θα έκανε τίποτα από υποχρέωση,δε θα διάβαζε βιβλία και θα έλεγε ακριβώς τι αισθάνεται στον καθένα.Εγώ είπα ότι θα ήθελα να πάω στο Παρίσι και στο broadway πριν εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο,να ξαναγίνω ξανθιά,να διαβάσω τον αλχημιστή και να πω ό,τι πρέπει όπου πρέπει.Η Δ.συμφώνησε και με τις δύο.Τελειώνοντας κοιταχτήκαμε.Ήταν θέμα χρόνου κάποια να το πει.Το πέταξε η Ζ.: "Ρε κορίτσια,δηλαδή,τόσο πολύ απέχουμε από αυτά που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε?".Εκείνη την ώρα είπα να πεινάσω για να μη δώσω συνέχεια στην κουβέντα.
Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν κάνεις σχέδια.
Λέω να ξαναγίνω ξανθιά
http://www.youtube.com/watch?v=fVUD2pvytQ4 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου