Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

_Τυχαίες σκέψης τυχαιότητας_

Η ζωή είναι μία σειρά αλληλένδετων γεγονότων όχι σε ευθεία γραμμή αλλά διακλαδωμένα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό για το οποίο υπάρχουν αμφιβολίες είναι ο λόγος για τον οποίο συνέβησαν αυτά τα γεγονότα. Οι ρομαντικοί πιστεύουν πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, υποκινούμενα από μια ανώτερη δύναμη που προσπαθεί να πετύχει κάτι πολύ καλό για εμάς στο τέλος. Εγώ, πάλι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, είμαι περισσότερο της τυχαιοκρατίας. Έτυχε να πάμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο και από τότε να την έχω σαν αδελφή μου, έτυχε να βγω με εκείνη την κακοσχηματισμένη παρέα και από τότε να τον αγαπήσω, έτυχε να κάτσουμε στο δίπλα έδρανο και τελικά να αποκτήσω δύο αληθινές φίλες, κι αν το πάρουμε ακόμη πιο μακριά έτυχε ο μπαμπάς μου να πέσει πάνω στη μαμά μου 30 χρόνια πριν.
Ο,τι γράφει, όμως, δεν ξεγράφει. Κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, το λέει και η γιαγιά μου. Ανεξαρτήτως με το αν όλα τα συμβάντα στη ζωή μας έλαβαν χώρα σπρωγμένα από κάτι ανώτερο ή από απλές συγκυρίες, συνέβησαν, και δεν θα αλλάξουν και ούτε θα αλλάξει το σημάδι τους επάνω μας. Μπορεί να σταματήσει να είναι τόσο έντονο, μπορεί με τον καιρό να καταφέρνουμε να το καλύψουμε, μπορεί μάλιστα να έρθει μία μέρα που θα το κοιτάμε στον καθρέφτη και θα το θεωρούμε μέρος της γοητείας μας αλλά πάντα θα υπάρχει εκεί, απλά γιατί κάτι συνέβη.
Θεωρώ τύχη την τυχαιότητα. Θεωρώ ότι είμαστε ευτυχή όντα που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το λόγο που τα πράγματα μας συνέβησαν γιατί αυτό μας αναγκάζει και μας δημιουργεί την περιέργεια να τα ζούμε μέχρι το τέλος. Μας αναγκάζει να δρούμε με τα αρχέτυπα ένστικτα μας που μας καθοδηγούν για το αν κάτι είναι καλό ή κακό και για το πρέπει να τραβήξουμε ένα σκοινί ή όχι.Το ανθρωπινό είδος δεν φημίζεται για την κριτική του ικανότητα, αν γνωρίζαμε, λοιπόν, το λόγο που γίνεται το καθετί το πιθανότερο είναι να το απορρίπταμε γιατί θα το θεωρούσαμε ακατάλληλο ή μικρό για το υπερεγώ μας.
Υποθέτω πως αυτό που θέλω να πω είναι: ευχαριστώ σύμπαν που κρατάς το μυστήριο σου.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

_Τα πολλά και τα λίγα_

Δεν είναι θέμα κρίσης αξιών, δεν είναι καν θέμα αναγκών είναι θέμα μιας πιο βαθιάς επιθυμίας να έχω, να έχω κι άλλα, κι ακόμη περισσότερα χωρίς να υπάρχει τίποτα και κανείς να μου εξασφαλίζει πώς τελικά όλα αυτά που θα έχω θα είναι κάποια μέρα αρκετά για να σταματήσω να θέλω. 
Και δεν μιλάμε για ένα επίπεδο "μη υλικό" που προσπαθώ να έχω τα πάντα όσον αφορά επιτυχία, πραγματοποίηση ονείρων, έρωτα, οικογένεια. Όχι. Μιλάμε για το επίπεδο του γιατί να μην πάρω ακόμη μια φούστα, ή γιατί να μην πάω και σε αυτό το μαγαζί. Πότε δεν κατηγόρησα τους ανθρώπους που θέλανε να έχουν πολλά, και επειδή μπορούσαν να έχουν πολλά, τα είχαν. Φυσικά εγώ πάντα ανήκα στην άλλη όχθη του ποταμού, ποτέ δεν είχα πολλά, ποτέ δεν έμαθα να θέλω πολλά κι όταν ήθελα άκουγα κάτι ξεγυρισμένα "ΟΧΙ" από τους δικούς μου και μάθαινα. Δε μάθαινα να μη θέλω αλλά να σέβομαι ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούσα να έχω.
Είναι καλό να μη μπορείς να έχεις γιατί καταλαβαίνεις και εκτιμάς αυτό που θα μπορείς να έχεις και όταν μάλιστα θα είναι από δική σου προσπάθεια και όχι στις πλάτες των άλλων θα είναι ακόμη πιο ωραίο.
Δεν είναι ένα μάθημα παιδαγωγικής, αλλά, μία γενικότερη απορία του πότε γίναμε αυτοί που δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανάγκη μας για να πάρουμε κι άλλα κι άλλα κι άλλα και αυτό να μην είναι ποτέ αρκετό, ίσως γιατί δεν είμαστε εμείς αρκετοί.