Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

_The truth, the lies and the inbetween_

Όταν ήμασταν μικρές βάζαμε μία λευκή μαξιλαροθήκη στο κεφάλι, τη νυχτικά  της μαμάς μας και κάτι πολυκαιρισμένες πέρλες και γυρνούσαμε στο σπίτι παριστάνοντας ότι είμαστε νύφες κι ότι επιτέλους είχαμε βρει αυτόν τον έναν και μοναδικό  πρίγκιπα που θα σταθεί στο πλευρό μας για μια  ζωή ολόκληρη.
Μετά μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε και νοηματοδοτήσαμε ο καθένας βάσει των δικών του εμπειριών τις λέξεις: αγαπώ, ερωτεύομαι, πονάω, αποχωρίζομαι, για πάντα και γιατί.
Προσωπικά έμαθα ότι ο έρωτας είναι το πιο αγνό και το πιο βρώμικο από όλα τα συναισθήματα μαζί κι ότι τις περισσότερες φορές αυτά τα δύο συνυπάρχουν στον ίδιο έρωτα. Έμαθα ότι το να ερωτεύεσαι κάποιον είναι σαν να ξεκινάς να ανέβεις ένα τεράστιο βουνό ξυπόλητος με καμία γνώση ορειβασίας, και να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι και να γλιστράς και να ξαναορθοποδήζεις και η κορυφή όλο να απομακρυνεται, αλλά εσύ να  λες: θα τη φτάσω, δε με νοιάζει.
Έμαθα ότι μπορείς να γίνεις απίστευτα ανιδιοτελής και εγωιστής την  ίδια στιγμή, ότι αυτά που θεωρούσες κεκτημένα στο έρωτα αναιρούνται και αυτά που θεωρούσες βάσεις και άρχες της ζωής σου τα ξεγράφεις, ότι μπορείς να απαντήσεις: ναι, θα πέθαινα για'σενα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πάνω από όλα, όμως έμαθα, ότι ο έρωτας είναι αυστηρά προσωπικός και θα πρέπει να μένει ανέγγιχτος και απαραβίαστος. Θα πρέπει να φυλάσσεται σε εκείνο το ειδικό ντουλαπάκι του οποίου το κλειδί έχουν μόνο οι δύο και κανένας άλλος. Δεν θα πρέπει να αγγίζεται από σχόλια, κακεντρέχιες, κουτσομπολιά, φήμες.
Έμαθα ότι τα ψέμματα βλάπτουν, οι αλήθειες σώζουν και η αμφιβολία δηλλητηριάζει. Έμαθα ότι ο κόσμος είναι κακός, περίεργος και ψυχαναγκαστικός. Και έμαθα να αγαπώ και να ερωτεύομαι παρόλα αυτά.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

_Εκ βαθέων_

Διαβάζω τα γράμματα που δε μου έγραψες ακόμη, αναλύω λέξη λέξη τις κουβέντες που δεν κάναμε, σκουπίζω από τα μάγουλα σου τα δάκρυα που δεν έριξες.
Με ρωτάς σιωπηρά πόσα θέλω και πόσα μπορώ, με ρωτάς δυνατά πώς λειτουργούν οι τύψεις και οι ενοχές. Εγώ, όμως, σου είχα δώσει μία υπόσχεση: θα κρατήσω τις πόρτες κλειδωμένες, δεν θα αφήσω ούτε μία χαραμάδα φωτός να μπει από το παράθυρο. Θα σε κλείσω έξω, στο είχα υποσχεθεί. Δύσκολο να κρατήσεις μία ψεύτικη υπόσχεση.
Με ρωτάς αν θέλω. Πώς να μη θέλω; Θέλω όσα δεν πρέπει. Θέλω να μάθω τα αγαπημένα σου παραμύθια, τα τραγούδια που σε κάνουν να κλαις, τις λέξεις που σ'αρέσει να ακούς όταν ξυπνάς, θέλω να βουτήξω στο λακάκι του λαιμού σου και να αγναντεύω από εκεί τον κόσμο. Θέλω να λατρεύω όσα αγαπάς και να απεχθάνομαι όσα μισείς. Θέλω να σφίγγω το χέρι σου κόντα στην καρδά μου για να ακούσεις τι τρέλλο ρυθμό πιάνει, μόνο που αναπνέεις δίπλα μου. Θέλω.
Με ρωτάς αν μπορώ. Αν μπορώ να σου ανοίξω τη ψυχή μου σαν τριαντάφυλλο και να μυρίσεις όλες μου τις μυρωδιές. Αν μπορώ να σου μιλήσω με μία γλώσσα όχι ανθρώπινη αλλά δική μας, προσωπική. Αν μπορώ να σου προσφέρω όσα δεν είχες ποτέ, όσα δε ήξερες καν ότι χρειάζεσαι. Αν μπορώ να σε υπερασπιστώ απέναντι στα ψέμματα, αν μπορώ να σε βγάλω από την αμφιβολία της ενοχής. Αν μπορώ να βάλω το κορμί μου τοίχο για να προστατεύσω εσένα. Μπορώ.
Μην αναζητήσεις τούτες τις απαντήσεις στα λόγια. Προσπέρασε τα. Τρύπησε με, με το βλέμμα, με τα χέρια, με το σώμα. Ψάξε με, αναζήτησε με, θα σε βρεις. Τα λόγια μου δεν θα σε βοηθήσουν, τα λόγια μου θα κάνουν αυτό που υποσχέθηκαν. Μη μένεις σε αυτά που ακούς.

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

_What is left_

Προσπάθησα να σου μιλήσω αλλά η φωνή μου δεν έφτασε ποτέ σε εσένα.
Θα φταίνε τα τεράστια τείχη που υψώθηκαν τη στιγμή που προσπάθησα να αρθρώσω λόγο.
Θα φταίνε τα πρέπει και τα μη.
Προσπάθησα να σε κοιτάξω αλλά το βλέμμα μου προσέκρουσε σε έναν καθρέφτη και γύρισε πίσω.
Θα φταίει που δεν ήταν το βλέμμα που ήθελες εκείνη τη στιγμή να αντικρίσεις.
Θα φταίει που φόρεσες τελευταία στιγμή την κουκούλα του φόβου ή της προδοσίας.
Προσπάθησες να μου δικαιολογηθείς αλλά μόνο τα λόγια σου δεν άκουγα.
Θα φταίει που προτιμώ τα παραμύθια από τις ιστορίες τρόμου.
Θα φταίει που δε ξέχασα ποτέ τι θέλω να ακούω, αλλά δεν έμαθα ποτέ τι θέλω να λέω.
Προσπάθησες να με μάθεις αλλά δεν έβαλες ποτέ ερωτηματικά στο τέλος των προτάσεων σου.
Θα φταίει που οι ερωτήσεις σου δημιουργούν ανασφάλεια.
Θα φταίει που οι απαντήσεις μου θα ήταν πιο τρομακτικές από αυτό που μπορείς να διαχειριστείς.
Από σήμερα μόνο αγγίζω. Δε μιλάω, δεν κοιτάω, δεν απαντάω, δε ακούω.Δε μπορώ.