Say you remember...

Ο χρόνος: Ουσιαστικό. Αρσενικό. Αμείλικτο. Πολύχρωμο. Ευωδιαστό. Σιχαμερό.

Βγήκα από το σπίτι βιαστική έχοντας στο μυαλό μου το πρόγραμμα της ημέρας και πως θα μπορούσα να χωρέσω την επανάληψη που ήθελα να κάνω ανάμεσα σε πολύκοσμα λεωφορεία και πολύβοους φοιτητές.Χαιρέτησα στο ασανσέρ τη μασκότ της πολυκατοικίας, μια μικρή που μένει τον πάνω όροφο. Σκεφτόμουν κατεβαίνοντας τα σκαλιά πως για τα δύο της χρόνια έχει πιο πολλούς θαυμαστές απ'όσους θα έχω εγώ ποτέ και γελούσα μόνη μου.
Μόλις έστριψα τη γωνία για να βγω στη στάση καθόταν στο πεζουλάκι.Δε ξέρω πόσο καιρό είχα να τη δω, έμοιαζε αιώνες. Σε ένα υπερταχύ flashback έφερα στο μυαλό μου τα τελευταία 2 χρόνια. Πολλές υποσχέσεις για συναντήσεις, ελάχιστα κλεφτά μισάωρα, μισοτελειωμένες κι απόμακρες συζητήσεις στο msn, τυχαίες άβολες συναντήσεις στο δρόμο.Αλλά είχε περάσει καιρός από την τελευταία.Πολύς καιρός.
ΣΗΜΕΡΑ:
-Έβαψες τα μαλλιά σου...
-Έγινες κυριλέ
-Πότε τελειώνεις?
-Φεύγω Κρήτη..
-Το λεωφορείο μου...
3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ:
-Αν μπορέσω να ακολουθήσω το όνειρό μου,θα γίνω πιο ευτυχισμένη  από ποτέ.
-Εγώ προσπαθώ..Θέλει δουλειά.Αλλά θα είμαστε μαζί σε αυτό έτσι?Δυο αποτυχημένες ή δυο επιτυχημένες..Όπως και να 'χει μαζί.
-Να ξεκινήσεις να γράφεις.Γράφεις τέλεια.Θα ήθελα να διαβάσω κάτι δικό σου.
-Να πιάσεις μια δουλειά,να βγάλεις λεφτά να πας του χρόνου σε μια επαγγελματική σχολή χορού.Είσαι πολύ πιο καλή απ' όσο νομίζεις.


Ο χρόνος: Ουσιαστικό. Αρσενικό. Αμείλικτο. Πολύχρωμο. Ευωδιαστό. Σιχαμερό.

Μερικές φορές

Μερικές φορές μου αρέσει να βγαίνω στη βροχή και να περπατάω χωρίς ομπρέλα γιατί, έτσι, μόνο, μουδιάζει το κεφάλι μου..
Μερικές φορές μου αρέσει να τρώω όσο παγωτό μπορεί να αντέξει η κοιλιά μου, και μετά να κοιτάω το άδειο κουτί με ευχαρίστηση και περηφάνεια για το κατόρθωμά μου.
Μερικές φορές σε σκέφτομαι μέσα στα χρόνια μου και χαμογελάω.
Μερικές φορές σου γράφω κι ας ξέρω ότι δεν θα απαντήσεις.
Μερικές φορές θα ήθελα να βρίσκω τη δύναμη να σου λέω όχι.
Μερικές φορές πειραματίζομαι με όρια στα οποία δε χωρεί πειραματισμός.
Μερικές φορές δε βλέπω, απλά κοιτάω.
Μερικές φορές σε βλέπω και δεν είμαι καν εκεί.
Μερικές φορές θα ήθελα να σου κρατήσω τόσο σφιχτά το χέρι που θα ανατιναχτεί.
Μερικές φορές εύχομαι να με πατήσει το φορτηγό που στρίβει στο φανάρι.
Μερικές φορές εύχομαι να κολυμπούσα όλη μέρα.
Μερικές φορές εύχομαι να έριχνα μπουνιές χωρίς τίμημα.
Μερικές φορές περιμένω μια γερή μπουνιά που αξίζω και δεν έρχεται και
Μερικές φορές αναπολώ δυό μάτια γεμάτα άμμο και παιχνίδια.
http://www.youtube.com/watch?v=ejU5YAHN3vQ

Και μια θηλιά που όλο στενεύει...

Πάντα μου φαινόταν πολύ αχάριστοι οι άνθρωποι που, ενώ, φαινομενικά τα είχαν όλα, θα έβρισκαν κάτι που τους ενοχλεί. Θα ήταν η βαρετή σχολή τους,ένας πρωινός καυγάς με τη μάνα τους, ο δεσμός που ξενοκοίταξε κάποιον που περνούσε, οι φίλοι που υποσχέθηκαν έξοδο και τελικά δεν τήρησαν την υπόσχεση.
Κάθομαι μπροστά στο p.c. έχοντας στο στομάχι αυτό το αίσθημα που ταλαντεύεται μεταξύ άγχους, πείνας, έλκους, θέλω να πάω τουαλέτα και θέλω να κοιμηθώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου φταίει και ποιον να κατηγορήσω. Φταίει ο ζεστός πια πρωινός καφές, το χαλασμένο λαπ τοπ, η εβδομάδα που έρχεται, η χοντρή απογοήτευση της προηγούμενης, ότι δεν ήπια χθες όσα τσίπουρα έπρεπε ή το ρητό που στριφογυρνάει τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου : "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται" ?
Έξω έχει ένα ανελέητο φως που αφήνει όλη την ανθρωπιά να μπει στο γραφείο μου, το you tube σαν να στέρεψε από μουσικές και οι σελίδες των βιβλίων μου αντί να μειώνονται, αυξάνονται.
Μάλλον κανείς δεν τα έχει, ούτε φαινομενικά, ούτε ουσιαστικά, όλα και θα πρέπει να σταματήσω να κρίνω τόσο αυστηρά. Εξ'άλλου είναι μεγάλο βάλσαμο να ξεφορτωθείς κάποια στιγμή αυτόν τον κόμπο από το στομάχι, αν τον έχεις νιώσει πρώτα.