Διάβασα την ασκητική του Καζαντζάκη.Είπε να μη φοβάσαι τη ευθύνη.Κάθε μέρα να προσπαθείς και να προσπαθείς και τα βράδια να κοιμάσαι στενοχωρημένος που δεν μπόρεσες να κάνεις τον κόσμο καλύτερο αυτή τη μέρα.Να είσαι αυχαρίστητος και απροσάρμοστος.Να θέλεις να γίνεις ο υπεράνθρωπος.
Διαβάζοντας το κείμενο κατάλαβα ότι δεν θα είμαι ποτέ σαν αυτόν ή και κάποιον όμοιό του,κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα με νοιάξουν πανανθρώπινα ιδεώδη περισσότερο από τα καθημερινά ζητήματα.Ποτέ δε θα πάρω την ευθύνη να καλυτερέψω τον κόσμο,στους ώμους μου,όταν ξέρω ότι,ας πούμε,δεν έχω κάνει τα πάντα για να γελάσει η φίλη μου που μόλις έχει στραπατσαριστεί από μια ερωτική απογοήτευση.
Ναι,φυσικά και δεν είναι ιδανικό,φυσικά και δεν υπέροχο αλλά είναι αληθινό.Αποκοιμίζουμε κάθε βράδυ τον εαυτό μας με τη σκέψη ότι αύριο θα είναι καλύτερα και ξυπνάμε θέλοντας να φύγουμε όσο πιο μακριά γίνεται.'Έτσι είναι.Έτσι συμβαίνει.Δε μπορεί να γίνει αλλιώς.Κι όμως μένουμε,και πολεμάμε και κλαίμε και γελάμε, παλεύουμε και χτυπάμε ενέσεις αισιοδοξίας και παίρνουμε χάπια ηρεμίας και αγκαλιές αναγκαίες.Και λέμε καλώς όρισες απρόθυμα και αντίο με λυγμούς.Κι έτσι θα γίνεται συνέχεια.Αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει;
Να μην θυμάσαι με πόνο αλλά με νοσταλγία και γλύκα.Έτσι είναι πιο εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου