Faith

Πρωί δευτέρας/λεωφορείο 12

Ανεβαίνω ανόρεκτα στο λεωφορείο κουβαλώντας μια τσάντα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να με ταξιδέψει,αλλά,σήμερα είχε μέσα κατσαβίδια δαχτυλίδια και βιβλία...Σαν πλανόδιος πωλητής είσαι,σκέφτομαι,και γελάω με τον εαυτό μου.

Το λεωφορείο γεμίζει πολύ γρήγορα,με πολύ "μεγάλο" κόσμο,περιέργως,καλοντυμένο.Στην αρχή σκέφτηκα πως οι μισές γιαγιάδες εκεί μέσα ,γούσταραν τους γιατρούς τους στο ι.κ.α. και γι αυτό μου πέταξαν τις πέρλες.Αλλά ήταν κι αυτοί οι γλυκύτατοι κουστουμάτοι παππούληδες που τις συνόδευαν,και εντάξει,δεν θα το έπαιρναν τόσο αβασάνιστα...

Σαν κάποιος να τους κούρδισε πατάνε όλοι μαζί κουδούνι στη στάση στρατηγείο και κατεβαίνουν.Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το λεωφορείο περνάει μπροστά από την εκκλησία των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.Τότε,όλα διαλευκάνθηκαν σχετικά με την παππουδοπομπή.

Καθώς το λεωφορείο προχωρούσε άρχισαν να γυρνάνε στο μυαλό μου τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.3 άδικες αποβολές,1 μεγαλοκαρχαρίας,1 πλανώμενη κοροϊδία,1 περιφερόμενη μιζέρια.μερικές δεκάδες κομμένες υποτροφίες,άλλες τόσες απογοητευμένες ματιές,0 αλληλεγγύη,0 υποστήριξη.
Αν τόσοι πολλοί παππούδες κατάφεραν να ξυπνήσουν,να αγνοήσουν τα αθροιτικά τους,να βάλουν τα καλά τους,να μπουν σε λεωφορείο,και με μόνο θέλω να πάνε στην εκκλησία,τελικά βγήκαν στο δρόμο,μου φαίνεται αδιανόητο πως εμείς,που έχουμε όλα όσα χρειάζονται για να μπορέσουμε,να αφήνουμε τις ευκαιρίες έτσι να περνάνε.Κάθε πρωί που ξημερώνει είναι τρομοκρατικό,αλλά,πάντα πρέπει να βρίσκεις ένα μικρό κάτι που δε σε τρομάζει,για να διώξεις το σκέπασμα και να σηκωθείς.

How to dissapear completely...

Γιατί καθένας μονάχος του πορεύεται στον έρωτα,στη δόξα και στο θάνατο,μας είπε ο Ρίτσος και σπεύσαμε να το ενστερνιστούμε,μάλλον γιατί έτσι βολεύει.Ή μάλλον γιατί δεν προσπαθήσαμε,δεν δοκιμάσαμε αλλιώς.Ο μεγάλος ΕΓΩ, ο πιο μεγάλος από όλους και από όλα!Ο τόσο μεγάλος που διπλά του  πεθαίνει κάποιος κι αυτός έχει βηχαλάκι και νομίζει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι βλέποντας ένα υποσιτισμένο ορφανό από τη Ζιμπάμπουε θα ευαισθητοποιηθείς,θα δωρήσεις το σπίτι σου και θα πας στους γιατρούς του κόσμου!Ποτέ δεν το πίστεψα και δεν το απαίτησα ούτε από τον εαυτό μου,ούτε από τους άλλους.
Πρόβλημα,όμως,δεν είναι μόνο ο υποσιτισμός στη Ζιμπάμπουε και δεν καλύπτονται τα αλτρουιστικά μας ένστικτα,μόνο παρακολουθώντας την πορεία του πολυτεχνείου κάθε χρόνο και λέγοντας " μπράβο!έτσι πρέπει να τιμάται η μνήμη τους" !Πρόβλημα είναι και αυτό που συμβαίνει δίπλα μας,στο οποίο γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι μας, και παριστάνουμε πως πάσχουμε από "μη περιφερειακή όραση".Και,ναι,ο κώλος μας είναι πραγματικά πολύτιμος και αξιοφύλακτος μέχρις αισχάτων,αλλά,τα αίσχατα συμβαίνουν κι είμαστε παρόντες!Αν συνέβαινε σε'σένα?
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,κάθε κραυγή σου,μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων,κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία,και πρόσεξε:μην ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Για να μην εξαφανιστείς.
http://www.youtube.com/watch?v=nZq_jeYsbTs

Στέκομαι εδώ.

Στάση στρατηγείο/απογευματάκι Σαββάτου
Περιμένω με βαρύ κεφάλι το λεωφορείο και ακούω ένα βουητό μέσα στ' αυτιά μου,που δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι ενδογενές ή εξωγενές.Τα λεωφορεία περνάνε και μου φαίνεται ότι το μόνο που δεν θα έρθει ποτέ είναι το δικό μου.Φυσικά θα μπορούσα,πολύ απλά, να κοιτάξω τον πίνακα για να καταλάβω σε πόσα λεπτά είναι αυτό το "ποτέ".Αφαιρούμαι για λίγο και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως όλα αρχίζουν να κουνιούνται σε ένα αστείο slow motion.Επανήλθα πολύ γρήγορα,δυστυχώς.
Το ποτέ μου αρχίζει να μεγαλώνει απειλητικά και συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν είναι θέμα χρονικής διάρκειας,αλλά,χρονικής ανεπάρκειας.Θυμάμαι αυτό που βρήκα πριν δύο μέρες.Είναι αστείο,νόμιζα ότι είχα διαγράψει τα πάντα γύρω από αυτό το θέμα.Το θέμα taboo που λέμε με τα κορίτσια και πλέον γελάμε.Είναι αστείο το παρελθόν να σου χτυπάει την πόρτα,να ξέρεις ότι αν του ανοίξεις θα περάσεις χάλια,και κάθε φορά να του ανοίγεις!
Θέλω να κάνω κάτι,μα δε μπορώ.Δεν είμαι μεθυσμένη,λέω στον εαυτό μου,κι έτσι με δικαιολογώ.Και τότε έπεσε ένα φύλλο στα πόδια μου.Στην αρχή αδιαφόρησα και ξαναβυθίστηκα στη σκέψη μου,αλλά,μετά γύρισα να δω από πού είχε έρθει.
Αν ένα φθινοπωρινό πρωινό ξυπνήσουμε κι από εκεί που έχουμε αφήσει τα δέντρα μισογεμάτα τα δούμε ολόαδεια,αν ξαφνικά τα χριστούγεννα πάμε για μπάνιο κάτι δε θα μας φανεί σωστό.Όλα θέλουν το χρόνο τους.

Μπορντέλο*

Πιστεύω πως μία μέρα θα σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας και το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουμε δεν θα είναι ο τοίχος απέναντι,αλλά ο ήλιος που κρύβεται πίσω από τον τοίχο.
Πέμπτη/Μεσημέρι/Αίθουσα μουσικής
17 άτομα στριγγλίζουμε προσπαθώντας να συνεννοηθούμε,για ένα θέμα που φαίνεται να μη μπορούμε με τίποτα να το παλέψουμε.
Πέμπτη/απόγευμα/Μπορντέλο
Καθόμαστε για ένα καφέ και η συζήτηση γυρνάει στα ίδια και στα ίδια.Άλλοι παίρνουν μέρος,άλλοι όχι.Εγώ σκέφτομαι ότι η μαμά μου μαγείρεψε ντολμαδάκια και θέλω να πάω σπίτι,αλλά μάλλον δε θα γίνει...
Πέμπτη/λίγο αργότερα/Μάθημα ρωσικών
Μαθαίνουμε για την οργανική πτώση και ακούω από ένα σημείο και μετά μπλα μπλα μπλα και νομίζω ότι απαντάω κάπως:μπλου μπλου μπλου..
Βγαίνοντας από το μάθημα κι ενώ είμαι πεπεισμένη ότι η μέρα δε μπορεί να πάει χειρότερα και στο κεφάλι μου είναι μια μαϊμού που παίζει drums,πέφτει μια αχτίνα ήλιου στη μουτρωμένη φάτσα μου.Γελάω μόνη και σκέφτομαι ότι κάπως έτσι ξεκινάνε κάτι γερογρουσούζηδες και από κάποια στιγμή και μετά ξεχνάνε ότι ο κόσμος έχει να σου προσφέρει πολλά,αν τον αφήσεις.
3 ωρίτσες αργότερα μετά από το βάψιμο 4 τοίχων πίνουμε κρασάκι και γελάμε ασταμάτητα,οργανώνουμε party για το καινούργιο σπίτι και τσουγκρίζουμε συνέχεια.
Πιστεύω πως μία μέρα θα σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας και το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουμε δεν θα είναι ο τοίχος απέναντι,αλλά ο ήλιος που κρύβεται πίσω από τον τον τοίχο.



*Bord de l'eau.Εγνατίας 45.