Οι φαλακρές καρέκλες.

Το παράλογο είναι κάτι το οποίο όλοι έχουμε βιώσει ή έχουμε δει να συμβαίνει στους διπλανούς μας, είναι κάτι για το οποίο όλοι αφήνουμε ένα ανοιχτό παραθυράκι στην κατά τ'άλλα, μάλλον, επαναλαμβανόμενη ζωή μας, είναι κάτι με το οποίο γελάμε εκ των υστέρων..αλλά...σκέφτομαι: Είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε και να το απολαύσουμε την ακριβή στιγμή που συμβαίνει?
Με έναν πολύ πρόχειρο και, μάλλον, προφανή ορισμό θα ορίζαμε ως παράλογο κάτι που προκύπτει και ανατρέπει τη λογικά αναμενόμενη πορεία των γεγονότων και αυτή την οποία έχουμε συνηθίσει, με έναν τρόπο ,όμως, ο οποίος δεν είναι κάτι που θα περίμενες ή ,πιθανότατα, ούτε κάτι που θα επιθυμούσες.
Και αναρωτιέμαι: Τι γίνεται όταν: η γιαγιά σου,που ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να περπατήσει, στρέφει τις καρέκλες σε όλο το σπίτι, προς συγκεκριμένα ενεργειακά πεδία, όπως λέει, και δε σου εξηγεί γιατί;Όταν ξαφνικά βρίσκεις ιδιαίτερα απολαυστικό να ακούς την ηχογραφημένη φωνή σου;Όταν σου μιλάνε τα αδέσποτα σκυλιά στο δρόμο;Όταν νομίζεις ότι πας σε audition και καταλήγεις σε παρουσίαση της herbal life; Όταν ο παππούς τραγουδάει doctor dre;Όταν φτάνεις να ακούς 78 φορές σε μια μέρα ένα μισητό τραγούδι της Πρωτοψάλτη;Όταν σε ένα ζευγάρι μάτια βρίσκεις απαντήσεις σε απορίες, που δεν ήξερες καν ότι έχεις; Μία είναι η απάντηση: Παράλογο.Και αφού δεν έχεις άλλη επιλογή, καλύτερα να το απολαύσεις...

Και πάλι παιδί.

Σε γενικές γραμμές η θέα ενός ανθρώπου να τρώει μόνος του, έξω, και ιδιαίτερα ηλικιωμένου, μου προκαλεί μια μελαγχολία πολύ περίεργη,όχι από αυτή που λες τι κρίμα ο καημένος, αλλά, από εκείνη που σκέφτεσαι: γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας να του κάνει λίγο παρέα?Αυτή, όμως, τη φορά ήταν διαφορετικά. Ένας κυριούλης, γύρω στα 60, αρκετά κοτσονάτος για τα χρόνια του, καθόταν στο μαγαζάκι πίσω από τη στάση κι έτρωγε μόνος του.Με το που τον κοίταξα μου ήρθε αυτό το σφίξιμο,το γνωστό,αλλά,τον ξανακοίταξα λίγο καλύτερα.Δεν έτρωγε κάτι λυπητερό και καημένο, αλλά, ένα τεράστιο παγωτό μηχανής, βανίλια.Και δεν το έτρωγε σαν αγγαρεία, ούτε μίζερα, αλλά, το κοιτούσε με δέος και κάθε φορά που έγλειφε λίγο, έκλεινε τα μάτια του και απολάμβανε την μπουκιά σαν να ήταν ο,τι πιο νόστιμο έχει φάει στη ζωή του...Και το αποκορύφωμα: ήταν τόσο απορροφημένος σε αυτή του τη μικρή "αμαρτία" που είχε λερωθεί παντού στα μουστάκια του, όμως, έμοιαζε να μην το είχε πάρει, καν, χαμπάρι.
Τον κοιτούσα πολλή ώρα σχεδόν αποχαυνωμένη, προσπαθώντας να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ενέδωσα σε μια απόλαυση, έτσι παιδικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ερωτηματικά στο μυαλό μου.Ξεκόλλησα το βλέμμα μου από πάνω του τη στιγμή που κατάλαβα ότι ο σερβιτόρος, με κοιτούσε που κοιτούσα τον κυριούλη έτσι έντονα, και ντράπηκα μόνο στη σκέψη του τι μπορεί να υπέθεσε. Ευτυχώς, το λεωφορείο ήρθε γρήγορα. Καθώς απομακρυνόταν, είδα από το παράθυρο έναν άλλο κυριούλη, που πλησίαζε το δικό μου κυριούλη, παρόμοιων κυβικών,κρατώντας ένα hot dog στο χέρι και του το μοστράριζε επιδεικτικά!Για δες, σκέφτηκα, ο μικρός έκανε φίλους,και χαμογέλασα και συνέχισα να γελάω πολλή ώρα μόνη μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις....

Εξ' ά'λλου το έχει πει και ο Oscar: ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις έναν πειρασμό, είναι να ενδώσεις σε αυτόν.

When I could have been learning something...

Αμφιθέατρο/Παρασκευή απόγευμα/40 βαθμοί

Το αμφιθέατρο είναι γεμάτο από κόσμο.Δίπλα μου κάθεται μια κυριούλα ( επιεικής χαρακτηρισμός της ασπροφορεμένης αυτής 40άρας) η οποία με ρωτάει αν έχω διαβάσει και δε ξέρω αν πρέπει να απαντήσω χρησιμοποιώντας ενικό ή πληθυντικό. Αναφέρει ότι η αδερφή της έχει ήδη περάσει το μάθημα και σκέφτομαι πως αν αυτή δίπλα μου είναι η μικρή αδερφή, η μεγάλη πρέπει να ήταν συμμαθήτρια με τη γιαγιά μου, στην καλύτερη.Μπαίνει η επιτηρήτρια,μαυρισμένη,με λεύκανση,φλοράλ φόρεμα και κατάξανθο μαλλί και μας προτρέπει να γράψουμε γρήγορα.Σκέφτομαι ότι μάλλον έχει κλείσε audition για τα καμιά σαπουνόπερα που θα παιχτεί του χρόνου,εξ'ου και το look, και πρέπει να πάει στην ώρα της.Μετά καταλαβαίνω ότι όχι μόνο θα πάω στην κόλαση με αυτά που σκέφτομαι,αλλά, θα κοπώ και στο μάθημα.

Λίγο αργότερα/Περιμένοντας το 12

Ναι η κακογλωσσιά μου έφταιγε που δε θα το περάσω τελικά,αποφασίζω,και απενοχοποιούμαι!Θέλω να αρχίσω,σαν σε αμερικάνικο musical,να φιλάω τους γύρω μου,να τραγουδάω για το τέλος αυτής της αηδιαστικής εξεταστικής και να πιάνομαι από κολόνες και να στριφογυρνάω (βλέπε singing in the rain).Αυτός,μάλιστα, θα ήταν κι ένας καλός λόγος να μην ξαναπατήσω στη σχολή.Το 12αρι αργεί απίστευτα,δεν έχω κάρτα να επικοινωνήσω με κανέναν και αρχίζω τα φανταστικά σενάρια στο μυαλό μου:πως μπορεί να έκαναν πειρατεία στο 12αρι που θα ερχόταν, ή να έβαλαν βόμβα, ή ο οδηγός να παρανόησε τελείως και να τους σκότωσε όλους και... γαμώτο το βλέπω να έρχεται!Είχα 2 ευκαιρίες:ν ανέβω ή να γράψω ακόμα ένα επεισόδιο κόκκινου κύκλου για οδηγούς λεωφορείων.Ανέβηκα.Αυτό είναι το κακό με'μένα.Δεν έχω υπομονή!

http://www.youtube.com/watch?v=snouZdW2IWg