Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Θα'ρθεις;

Καθόταν μόνος του όλο το βράδυ,ήσυχος,στη γωνία.Δεν είπε κουβέντα,δε γελούσε με τις βλακείες μας,δε νύσταξε με το πέρασμα της ώρας.Συμμετείχε κανονικά σε όλες τις δραστηριότητες.Έτρεξε για να προλάβουμε το λεωφορείο,περπάτησε γρήγορα μαζί μας στο κρύο,παρήγγειλε ρακόμελο, κορόιδεψε τον απαίσιο dj.Κανονικά.
Τον αναγνώρισα.Στην αρχή ήταν περίεργο.Όπως τα σκυλιά που πρώτα μυρίζουν και μετά πλησιάζουν.Και μετά κατάλαβα ποιος ήταν.Ήταν εγώ,κι ήταν ο απαίσιος dj κι ήταν η κοπέλα του απέναντι τραπεζιού κι ήταν εσύ ένα βράδυ λίγο μετά το Νοέμβριο που έτρωγες μόνος pizza στο σπίτι κι έβλεπες b-movies.
Είναι δύσκολο,και άσχημο και μάλλον απερίγραπτο με λόγια.Είναι ανώφελο ο διπλανός σου να προσπαθεί να σε κάνει να γελάσεις,κι όση ρετσίνα-κόλα κι αν πιεις δεν φεύγει,σε όποια αγκαλιά κι αν σε πάρει ο ύπνος κι όσο Κότσιρα κι αν ακούσεις στα κρυφά,θυμάσαι.
Και μια μέρα εκεί που περπατάς στο δρόμο,κάτι συμβαίνει.Κάτι μαγικό.Κι όλες οι προηγούμενες προσπάθειες εκμηδενίζονται.Κι όλα όσα έχεις κάνει σβήνουν.Κι από μνήμη γίνεται ανάμνηση,κι από ανάμνηση νοσταλγία,κι από νοσταλγία μια απροσδιόριστη γλύκα κάθε φορά που μυρίζεις το συγκεκριμένο απορρυπαντικό.Γιατί σε όλη αυτή τη διαδρομή,ένα άλλο χέρι κρατάει το δικό σου σφιχτά,και για κάποιο απροσδιόριστο λόγο το άφησες να μουδιάσει στο κράτημα και αντί για δύο ένοιωσε πια ένα χέρι.
Όσο ωραίο κι αν είναι αυτό το απορρυπαντικό,πάντα υπάρχει ένα άλλο απορρυπαντικό που μυρίζει διαφορετικά,αλλά εξίσου όμορφα.
http://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk&ob=av2e
Until I find somebody new.

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

(Υπερ)Άνθρωπος

Διάβασα την ασκητική του Καζαντζάκη.Είπε να μη φοβάσαι τη ευθύνη.Κάθε μέρα να προσπαθείς και να προσπαθείς και τα βράδια να κοιμάσαι στενοχωρημένος που δεν μπόρεσες να κάνεις τον κόσμο καλύτερο αυτή τη μέρα.Να είσαι αυχαρίστητος και απροσάρμοστος.Να θέλεις να γίνεις ο υπεράνθρωπος.
Διαβάζοντας το κείμενο κατάλαβα ότι δεν θα είμαι ποτέ σαν αυτόν ή και κάποιον όμοιό του,κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα με νοιάξουν πανανθρώπινα ιδεώδη περισσότερο από τα καθημερινά ζητήματα.Ποτέ δε θα πάρω την ευθύνη να καλυτερέψω τον κόσμο,στους ώμους μου,όταν ξέρω ότι,ας πούμε,δεν έχω κάνει τα πάντα για να γελάσει η φίλη μου που μόλις έχει στραπατσαριστεί από μια ερωτική απογοήτευση.
Ναι,φυσικά και δεν είναι ιδανικό,φυσικά και δεν υπέροχο αλλά είναι αληθινό.Αποκοιμίζουμε κάθε βράδυ τον εαυτό μας με τη σκέψη ότι αύριο θα είναι καλύτερα και ξυπνάμε θέλοντας να φύγουμε όσο πιο μακριά γίνεται.'Έτσι είναι.Έτσι συμβαίνει.Δε μπορεί να γίνει αλλιώς.Κι όμως μένουμε,και πολεμάμε και κλαίμε και γελάμε, παλεύουμε και χτυπάμε ενέσεις αισιοδοξίας και παίρνουμε χάπια ηρεμίας και αγκαλιές αναγκαίες.Και λέμε καλώς όρισες απρόθυμα και αντίο με λυγμούς.Κι έτσι θα γίνεται συνέχεια.Αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει;
Να μην θυμάσαι με πόνο αλλά με νοσταλγία και γλύκα.Έτσι είναι πιο εύκολα.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Σαν παλιό σινεμά...

Λένε ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί,αλλά,πάντα διάλεγα να το αγνοώ αυτό το ρητό,μιας και,όπως έλεγε η προπονήτριά μου στο volley: όλα τα σκορ ανατρέπονται!Έπρεπε να είχα καταλάβει ότι είναι μόνο λόγια δεδομένου του 1,57 μου...Κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα 8.50,δέκα λεπτά πριν το ξυπνητήρι, από τσιρίδα της μαμάς για τον καυτό καφέ που έπεσε στο μεγαλύτερο μέρος του...από πίσω μέρους της.Μία ώρα που συνοδεύτηκε από τρελό τρέξιμο για την ετοιμασία των πραγμάτων μου και την ταυτόχρονη αναζήτηση φαρμακείου κυριακάτικα, αγορά της αντιεγκαυματικής κρέμας και της επάλειψης του σημείου ανά 5 λεπτά.
Όλο το υπόλοιπο πρωινό κύλησε σε στο -2 ενός κτηρίου φορτωμένου με χιλιάδες αναμνήσεις,που λέει και το άσμα.Σήμερα δημιούργησα καινούργιες.Όχι συναρπαστικές,αλλά,πολύ καλύτερες.Εξ'άλλου ποιος δεν περνάει καλά σε ένα πάρτυ,μια συναυλία,και μια ραδιοφωνική εκπομπή;
Μεσημεριανός μπακαλιάρος συνοδευμένος με άπειρη σκορδαλιά και οικογενειακό gossiping για τη Βιβή Μαστραλέξη.Είναι περίεργο τι δένει μια οικογένεια...
Λίγες ώρες αργότερα αποφάσισα να ζητήσω από τον εαυτό μου και τους άλλους λίγη ειλικρίνεια και έκανα μερικές ερωτήσεις,αναπάντητες μέχρι στιγμής.
Ίσως επειδή δεν είμαι κι εγώ ο πρωτομάστορας της έννοιας,Μέσα σε ένα λεωφορείο της γραμμής κατάλαβα πως είναι να πληγώνεις ένα από τα άτομα που αγαπάς περισσότερο.Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα και δε σκοτώνει τίποτα.Μακάρι να μπορούσα να μπω στο μυαλό της τη στιγμή που την είδα να μας κοιτάει.Μετά,πολύωρες συζητήσεις για άλυτα-λυμένα θέματα,αλήθειες σε ένα τραπέζι που δε χωράει άλλα πράγματα, και πολύ κλάμα.
Απολογισμός της ημέρας:1 έγκαυμα.μια φιλία που ακροβατεί,αλλά,δεν πέφτει,πολλές κλειδωμένες πόρτες που τα κλειδιά τους αναζητούνται και πολλές αναπάντητες ερωτήσεις.Μία από αυτές:η Κυριακή δεν είναι μέρα ξεκούρασης;

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Αααααα...κρουαζιέρα θα σε πάω

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,λέει ο τραγουδιστής,και είμαι μαζί του σε αυτό.Αυτός ο ήλιος,όμως, δε με αφήνει να κρατάω τα πόδια μου πατημένα στη γη.Στην αρχή σκέφτηκα ότι θέλω να φύγω.Μετά θυμήθηκα ότι δε μπορώ,ακόμη.Κι έτσι αποφάσισα να φερθώ σαν να είμαι σε ταξίδι.Σαν να βλέπω τα πάντα για πρώτη φορά.Με άλλα μάτια.Με άλλη ματιά.





http://www.youtube.com/watch?v=Ohbnzz5KMj0

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Μη αναστρέψιμο

Πριν της πει αντίο, ήξερε ότι θα τον ξαναδεί.Πριν κοιταχτούν για τελευταία φορά, είχαν ήδη δώσει μια σιωπηλή υπόσχεση.Πριν δώσουν το τελευταίο φιλί είχαν ήδη ξαναενωθεί τα χέρια τους.Δεν είναι ότι κάποιος έφευγε και κάποιος έμενε πίσω γιατί,πάντα, ήξεραν ότι θα ξανασυναντηθούν.Όποτε βλέπονταν ήταν σαν να μην είχαν χωριστεί ποτέ.Είχε κλείσει εισιτήρια για να πάει να περάσουν μαζί τα Χριστούγεννα.Η Πράγα είναι μαγική τα Χριστούγεννα.Στο τηλέφωνο της είχε πει:Τα πάντα μπορούν να συμβούν σε μια παραμυθένια πόλη, μια παραμυθένια εποχή.Έρχομαι να ζήσουμε το παραμύθι μας.
Τον περίμενε πώς και πώς.Είχε στολίσει όλο το σπίτι,είχε αγοράσει υλικά για να φτιάξει πουτίγκα και τον μικρό πρίγκιπα, σε ειδική έκδοση, για δώρο Χριστουγέννων.
Περίμενε να τη βρει πώς και πώς.Είχε αγοράσει ένα μποξεράκι με τάρανδο,σοκολατάκια σε σχήμα άγιου βασίλη και τον μικρό πρίγκιπα, σε ειδική έκδοση, για δώρο Χριστουγέννων.Απλά αυτός είχε και κάτι ακόμα πάνω του:ένα δαχτυλίδι που μέσα είχε χαράξει: μαραγαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη.Πιο παλιά του είχε πει πως θα παντρευτεί τον άντρα που αντί για λουλούδια θα της πάει σοκολατάκια,θα της αγοράσει το μικρό πρίγκιπα και θα την πει μαργαριταρένια μου φεγγαρολουσμένη. Τρία στα τρία.
Ανέβηκε στο αεροπλάνο στις 9 το πρωί,θα έφτανε Πράγα 12 ώρα Ελλάδος.Θα τον περίμενε στο αεροδρόμιο.
Στις 11 το πρωί έπεσε αεροσκάφος ανατολικά της Ουγγαρίας λόγω μηχανικής βλάβης.67 νεκροί,13 τραυματίες.
Είχαν χωριστεί,για πρώτη φορά.


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Let the sunshine in...

Αίθουσα 6/Κάτι Ποινικό
Η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη και όταν μπήκα ένοιωθα σαν να με πέταξε κάποιος εκεί μέσα.Ευτυχώς σε λίγο είδα τα κορίτσια που μου έγνεφαν διακριτικά, και μου είχαν φυλάξει μια θέση στην άκρη του εδράνου.Ευτυχώς το έχουν καταλάβει,έτσι και μπω προς τη μέση κάτι με πιάνει.Ήταν η συγκεκριμένη θέση δίπλα στο ολάνοιχτο παράθυρο, σε συνδυασμό με το μάθημα που με έκανε να πιάσω φιλίες με την αμυγδαλιά που ήταν ακριβώς απ'έξω.
Ο καθηγητής μιλούσε για τα επ' αυτοφόρω εγκλήματα και παρά το ιδιαίτερο στυλ του,την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του και το βαρύγδουπο των λόγων του δεν κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή.Κάποτε μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω και σε μια ερώτηση του,αλλά η ιδέα πνίγηκε άμα τη γενέσει  της.Σκέφτομαι πως κοιτάω εκεί που θέλω να πάω αλλά δεν έχω υπολογίσει τη διαδρομή μέχρι εκεί.Πώς θα μπορέσω να βοηθήσω κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά χωρίς να μάθω πότε πρέπει να βάζεις χειροπέδες σε κάποιον;Αποφασίζω πως παραείναι δύσκολη σκέψη και την αφήνω για αργότερα.
Ο ήλιος είναι απειλητικός.Τα κάνει όλα αληθινά.Η βροχή και  η ομίχλη ξέρουν καλά να κρύβουν την πραγματικότητα,γι αυτό και τις κάνεις καλύτερες φίλες.Ο ήλιος αποκαλύπτει,λέει αλήθεια.Τον φοβάμαι,αλλά έχουμε αρχίσει να τα πηγαίνουμε καλά.Εξ'άλλου μόλις έπιασα φιλίες με μια πιστή ακόλουθό του,τη μυγδαλιά έξω από το παράθυρο του αμφιθεάτρου.Ήρθε η ώρα να προσεγγίσω και τον big guy.Χρειάζομαι γερές δόσεις αλήθειας στη ζωή μου.
http://www.youtube.com/watch?v=bmI51Jfq0E4 

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

It is a hard life to live, so live it well!

Περάσαμε ένα τριήμερο (απο)τοξίνωσης,γεμάτο φαγητό, ποτό, μουσική, καραόκε(φυσικά), φιλαράκια(μόνο), καθόλου internet, καθόλου τηλεόραση, ελάχιστα κινητά,πολλές αλήθειες.Βολεμένες στις πυτζάμες μας σχεδόν όλη την ώρα(ο ψιλικατζής του χωριού δεν παραξενεύτηκε σχεδόν καθόλου όταν σκάσαμε με τα lingerie για να πάρουμε κρουασανάκια και μπύρες),μιλήσαμε για πάρα πολλά θέματα που είχαμε να πιάσουμε καιρό, ή που δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να πιάσουμε.Λες και σημαντικά είναι μόνο αυτά που σε πιέζουν χρονικά.Ένοιωσα σαν να επιστρέφω σπίτι μου μετά από καιρό.Έκανα πράγματα που ήθελα χωρίς ενοχές , με άτομα που αγαπώ και αισθάνομαι άνετα ο,τι και να κάνω.
Μετά από πολλές ώρες κουβέντας η συζήτηση γύρισε στο τι θα κάναμε αν είχαμε ένα μόνο χρόνο ζωής.Η Ζ. είπε ταξίδια,δε θα έκανε τίποτα από υποχρέωση,δε θα διάβαζε βιβλία και θα έλεγε ακριβώς τι αισθάνεται στον καθένα.Εγώ είπα ότι θα ήθελα να πάω στο Παρίσι και στο broadway πριν εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο,να ξαναγίνω ξανθιά,να διαβάσω τον αλχημιστή και να πω ό,τι πρέπει όπου πρέπει.Η Δ.συμφώνησε και με τις δύο.Τελειώνοντας κοιταχτήκαμε.Ήταν θέμα χρόνου κάποια να το πει.Το πέταξε η Ζ.: "Ρε κορίτσια,δηλαδή,τόσο πολύ απέχουμε από αυτά που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε?".Εκείνη την ώρα είπα να πεινάσω για να μη δώσω συνέχεια στην κουβέντα.
Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν κάνεις σχέδια.
Λέω να ξαναγίνω ξανθιά
http://www.youtube.com/watch?v=fVUD2pvytQ4 

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Common people

Ξύπνησα με τρελή επιθυμία να "δημιουργήσω" σήμερα...Δε ξέρω αν έφταιγε ο πυρετός που εκείνη την ώρα είχε χτυπήσει κόκκινο,ή η παράσταση που είδα χθες βράδυ και μου δημιούργησε ποικίλες νοητικές αντιδράσεις.Από τη στιγμή που βγήκα στο δρόμο έψαχνα να εντοπίσω μια ιστορία που θέλω να δω και,μετά, να πω.Φυσικά δεν είχα σκεφτεί πως θα την πω,αλλά,αυτό ήταν το μόνο εύκολο στο μυαλό μου.Είναι τέλειο και συνάμα τρομακτικό το πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πούμε αυτό που βλέπουμε ή φανταζόμαστε,σκέφτηκα.
Στη σχολή...
Η δασκάλα μας μιλάει και μέσα από τα λόγια της μεταφέρομαι σε άλλους κόσμους.Κάνουμε μια άσκηση με προσωπικά βιώματα και ο Δ. διηγήται μια ιστορία που μας συγκινεί όλους.Μαθαίνω για τη ζωή και τη φιλοσοφία του Καζαντζάκη και αποφασίζω να διαβάσω την ασκητική.
Στο δρόμο..
Φεύγω από τη σχολή σαν κυνηγημένη,σχεδόν.Δε ξέρω τι ψάχνω,αλλά,κάτι ψάχνω.Κατεβαίνω τη Δραγούμη,όσο πιο γρήγορα μπορώ για να βρω θάλασσα...Στο μυαλό μου παίζει το τραγούδι: Με τα μάτια κλειστά, ξανά και ξανά.Φτάνω θάλασσα και καταλαβαίνω ότι όλα φαίνονται πιο όμορφα κάτω από τον ήλιο.Κοιτάζω εδώ κι εκεί.Ανθρώπους,βλέμματα,σχέσεις.χτενίσματα,ντυσίματα...Αυτό το κάτι που ήθελα δεν εμφανιζόταν.Συνεχίζω το περπάτημα και μου 'ρχεται στο μυαλό η φράση μιας δασκάλας μας στη σχολή:<<Το λεωφορείο είναι πραγματικός θησαυρός για να παρατηρείς>>.Ανεβαίνω Μητροπόλεως να πάρω το 12άρι με βήμα γοργό.Το παίρνω από τη Μητρόπολη και βρίσκω κατευθείαν θέση.Για δες,σκέφτομαι,αυτή είναι η τυχερή μου μέρα.Δίπλα μου στο λεωφορείο κάθεται ένας σαραντάρης που φοράει πράσινα all star.Βγάζει μετά από λίγο από το σάκο του το βιβλίο που προσπαθώ να διαβάσω εδώ και καιρό.Γελάω μόνη μου και σκέφτομαι ότι αν αυτό ήταν ταινία θα το έβγαζα κι εγώ από την τσάντα,θα διαβάζαμε μαζί,θα αντάμωναν τα βλέμματα μας,θα χαχανίζαμε και κάπως,έτσι, περίεργα θα ερωτευόμασταν παράφορα.Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη ο τύπος έχει κατέβει.
Κοιτάζω γύρω μου τους υπόλοιπους επιβάτες απογοητευμένη!Όχι,σήμερα δεν θα έβρισκα την έμπνευσή μου.Και μετά ξανακοιτάζω.Δεν υπάρχει μία ιστορία για να πω,υπάρχουν άπειρες,και είναι παντού γύρω μου.Σε μία απ'αυτές παραχωρώ τη θέση μου,μία με σκουντάει για να κατέβει.Όλοι είμαστε ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί και καθένας από μας αποτελεί έμπνευση για κάποιον άλλον που την ψάχνει.
Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα.
http://www.youtube.com/watch?v=yuTMWgOduFM&ob=av2n

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Όπως σας αρέσει...

Μιλάμε με τη φίλη μου τη Ζ. και μου εξηγεί ένθερμα τη νέα τάση στις σχέσεις.Το δύο δεν είναι πια στη μόδα, απ' όσο λέει.Τη θέση του παίρνει το τρία,το τέσσερα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να λειτουργήσει.Αναλύουμε για πολλή ώρα τις ενστάσεις μας στο θέμα.Πώς μπορείς να ερωτευτείς δύο ανθρώπους ταυτόχρονα και να είσαι μαζί τους,και μάλιστα, αλλόφυλους, ενδεχομένως;Ο έρωτας είναι εντελώς εγωιστικός,θέλεις να κατουρήσεις γύρω από τον άλλον,όπως οι σκύλοι,για να οριοθετήσεις την περιοχή σου.Πώς γίνεται, λοιπόν, να ανέχεσαι οι δύο άνθρωποι με τους οποίους είσαι ερωτευμένος, να είναι και μεταξύ τους ερωτευμένοι, και να βρίσκονται μάλιστα και χωρίς εσένα;Και πώς αυτό μπορεί να προχωρήσει;
Έχω πάει για απογευματινό ελληνικό καφεδάκι στη γιαγιά μου.Βρίσκω μια φωτογραφία της με τον πάππου μου, στημένη μεν,ευτυχισμένη δε.Τη ρωτάω από πότε είναι και μπαίνουμε στο μονοπάτι των αναμνήσεων.Δεν τον ήξερε λέει στην αρχή,τον φοβόταν,τον πήρε από προξενιό.Αλλά ήταν πολύ όμορφος.Μετά τον έμαθε,τον ερωτεύτηκε,τον αγάπησε,τον λάτρεψε.Τώρα κάθε φορά που μιλάει γι αυτόν,22 χρόνια αφού έφυγε,κλαίει.Τελειώνει λέγοντας μου ότι δε γνώρισε άλλον άντρα στη ζωή της,και δεν μετανοιώνει στιγμή γι αυτό.
Τελικά βγαίνει σε όλα τα μεγέθη και χρώματα και ο καθένας τον βιώνει διαφορετικά και μοναδικά.Μερικές φορές θα χρειαστεί να τον ψάξεις,μερικές φορές θα σου χτυπήσει την πόρτα ενώ κοιμάσαι. Άλλοτε θα θέλεις να το διώξεις γιατί τον φοβάσαι, κι άλλοτε θα τον περιμένεις και δεν θα έρχεται.Θα είναι με τον ένα και μοναδικό ή με πολλούς,ταυτόχρονα ή παροδικά.Ένα είναι σίγουρο: θα έρθει.Και καλύτερα,όταν συμβεί αυτό,να σε βρει εκεί,έστω και κοιμισμένο.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Σε όλη την Υφήλιο

Λεωφορείο νούμερο 12.Πρώτο κάθισμα μετά τη δεύτερη πόρτα.Οικείο πρόσωπο,γλυκό χαμόγελο,αμήχανα χέρια,φιλί που προσγειώθηκε στο παγωμένο μάγουλο.Έφερα γλυκό,νομίζω πάντα κάνει τη διαφορά.Εξ'άλλου ποια μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης από το να προσφέρεις φαγητό στον άλλον;
Απορρίψαμε το μικρό άσπρο καφέ γιατί μας ξένισε ο κόσμος.Πήγαμε στο μπαράκι μας.Μαργαρίτα και Ipanema.Κόκκινο και πράσινο χρώμα.Γλυκιά και αλμυρή γεύση.Είναι αστείο ότι δύο ποτά μπορούν να απεικονίσουν την πορεία μιας σχέσης.Θα μπορούσαμε να μην είχαμε μιλήσει καθόλου,το σώμα μιλάει πολλές φορές καλύτερα από τη γλώσσα.
Ήταν πιο εύκολο να τα πούμε μέσα από ένα παιχνίδι.Μάντεψε τι σκέφτομαι!Είμαστε πολύ καλοί σε αυτό.Μάχη σώμα με σώμα.Το λήξαμε στην ισοπαλία,ήταν το πιο δίκαιο.Και μετά χαμόγελα,πολλά.Και οχετοί νέων για αναπλήρωση του χαμένου χρόνου.Είναι δύσκολο να ξεκολλήσεις δύο κομμάτια από παζλ που είναι τόσο ταιριαστά.Μερικές φορές,όμως,μπορείς να πάρεις αυτά τα κομμάτια και να τα τοποθετήσεις σε μια άλλη εικόνα παζλ,πιο ταιριαστή εκείνη την εποχή με τα χρώματα του τοίχου σου, και της ζωής σου.Και να ταιριάζει γάντι.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Tainted love

Ανοιχτό λαπ τοπ.Στο facebook μιλάω με τον Κ. για φωτισμούς.Ταυτόχρονα μπαίνω στο site της σχολής να δω αν βγήκε κανένα μάθημα.Δίπλα ανοιχτές οι σελίδες διαφόρων παρατάξεων σε άμεση σύγκριση μεταξύ τους και με την επίσημη ανακοίνωση για το πρόγραμμα του εαρινού εξαμήνου.Σε μια άλλη σελίδα κοιτάζω να βρω για το σύνδρομο της Στοκχόλμης,και μαθαίνω ότι προϋποθέτει συνθήκες εγκλεισμού.
Στο μυαλό μου παίζει ακατάπαυστα το τραγούδι:Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας.Στο τραπεζάκι πεταμένη η λίστα με τα things to do,και στον καναπέ δίπλα μου κοιμάται η Δεσποινίς Τζούλια αγκαλιά με τον Πλούτο.Πρέπει να δω ξανά την ταινία: παιδιά ενός κατώτερου θεού, και να στείλω mail στην καθηγήτρια για το ποια εργασία διάλεξα τελικά.
Κάπου ανάμεσα στα χαρτιά, τις σκέψεις,και τα χρονοδιαγράμματα ξεπηδάει και μια φλόγα σχεδόν ανεξέλεγκτη όταν το μάτι μου πέφτει πάνω σε κάτι φωτογραφίες.Την πνίγω!Δεν είμαστε για τέτοια τώρα.
Παλεύω ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες και η ζυγαριά δε λέει να γείρει.Μπερδεύομαι και ξαναβρίσκω το μίτο,πέφτει και τον ξαναμαζεύω.Δεν πειράζει που μπορεί να χαθώ...Υπάρχει πάντα φως στην άκρη του τούνελ.Το είπε κι η Αγγελική.
 http://www.youtube.com/watch?v=dr8MjDRmTrE

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Παπάφη με Κλεάνθους

Πήγαμε στο αγαπημένο μας μαγαζάκι,χωρίς πολύ κέφι είναι η αλήθεια..Παραγγείλαμε τα συνηθισμένα και είπαμε να πιούμε ρετσίνα.Κάπου στο δεύτερο μισόκιλο η κουβέντα γύρισε στο παρελθόν.Τι κάναμε σωστά,τι λάθος κι αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε μαγικά με μια χρονομηχανή,πίσω,τι θα αλλάζαμε..Πρόσωπα που χάθηκαν και δε θα ξαναδούμε,πρόσωπα που μπορούμε να ξαναδούμε,αλλά,τα αφήσαμε να χαθούν,πρόσωπα που αφήσαμε να μας χάσουν.Δύο κύριοι άξονες στην κουβέντα,θάνατος και έρωτας.
Τις ρώτησα αν πιστεύουν στο φαινόμενο της πεταλούδας.Μου απάντησαν σχεδόν αμέσως καταφατικά..Δεν θα μπορούσαν να είχαν πει κάτι άλλο,γι αυτό τις λατρεύω.Λίγες ώρες αργότερα πήραμε ταξί που με άφησε λίγο πιο πάνω από το σταυροδρόμι Παπάφη με Κλεάνθους.Δεν ξέρω αν ήταν η προηγούμενη συζήτηση, το χρώμα της διασταύρωσης τέτοια ώρα ή το Σαββατόβραδο αλλά ξαφνικά το παρελθόν ζωντάνεψε μπροστά μου..
Μια ροζ μπλούζα με τον Ross,μια ζεστή αγκαλιά την πρώτη μέρα του χρόνου,ένα πάντα παραπονεμένο βλέμμα που κοίταζε πίσω,μερικές θυμωμένες χειρονομίες,πολλές παγωμένες καληνύχτες και τελικά δύο άνθρωποι που δε μπόρεσαν ποτέ να δουν ο ένας τον άλλον αληθινά.Σάββατο βράδυ,δυνατός αέρας, ζωντανές σκιές από το παρόν-παρελθόν και πιο άτακτες αναμνήσεις από ποτέ.Δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι,τι θα γινόταν αν δεν  παίρναμε το ίδιο ταξί.
http://www.youtube.com/watch?v=Q6AsxRK8Gvk

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Καρέ του θερμός...

Μια ελπίδα που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί,μια φιλία που διαλύθηκε λόγω απόστασης,ένα πρωινό φιλί που δεν ξεχνώ και μια υποχρέωση που έπρεπε να καλυφθεί με τον γλυκύτερο δυνατό τρόπο συναντήθηκαν στο ντουλάπι μου εχθές το πρωί.Ήταν απλά μια απόφαση:σε ποιο σκεύος ήθελα να μεταφέρω τον καφέ μου από το σπίτι στη σχολή ώστε να παραμείνει ζεστός.Θα μπορούσα,απλά, να είχα πάρει ένα πλαστικό ποτήρι.
Αν το σκεφτεί κανείς, τα αντικείμενα λειτουργούν και ως χρονομηχανές.Πιάνεις ένα αντικείμενο και μεταφέρεσαι, αυτόματα, στον τόπο και στο χρόνο που χρησιμοποίησες αυτό το αντικείμενο τελευταία φορά, ή στον τόπο και στο χρόνο που θα ήθελες να είχες χρησιμοποιήσει αυτό το αντικείμενο.
Στην αρχή πήρα το ροζ με τα λουλούδια και θυμήθηκα τον Α. να μου λέει: <<Αυτό θα το πάρεις και μαζί σου στη Βουδαπέστη,όταν θα έρθεις, γιατί έχει ψοφόκρυο, και θα πρέπει να κρατάς κάτι ζεστό όταν θα κάνεις sightseeing!>>.Δεν πήγα ποτέ στη Βουδαπέστη και με τον Α. μιλάμε σπάνια.
Μέτα πήγα στο άσπρο από το Μόναχο και ξαφνικά μύρισα κανέλα και καφέ δυνατό και γεύτηκα πρωινή ανάσα και κουλουράκια με σοκολάτα.Είπα να πάω για Βερόνα,αλλά μόνο που θυμήθηκα τη δήλωση μου:<<Η Βερόνα είναι η πόλη των ερωτευμένων>>,αποφάσισα να πιάσω το απλό ασημί, αλλά... το άτιμο στάζει και λερώνει.
Έχω 4 θερμός στο ντουλάπι μου.Ήθελα καφέ εχθές το πρωί.Δεν πήρα κανένα τελικά.