_Το λάθος_

" Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε"

Τα περισσότερα μονοπάτια στη ζωή μας σχηματίζονται ή εξαφανίζονται από τις σύντομες, μονολεκτικές, αρνητικές ή καταφατικές απαντήσεις μας. Το "ναι" σου ανοίγει μία πόρτα προς έναν δρόμο μικρό ή μεγάλο, εξαρτάται, ενώ το "όχι" σου κλείνει την ίδια ακριβώς πόρτα. 

Όπως και να' χει κάθε φορά πριν πούμε τα "ναι" ή τα "όχι" μας, ρητά ή και σιωπηρά, προηγείται μία περίοδος σκέψης και επεξεργασίας, και ακριβώς λόγω αυτού του "σκεπτικού" προηγουμένου, όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε απολογισμό της απόφασης μας, βρίσκουμε πάντα τα κατάλληλα λόγια- λόγους για να ενδυναμωθούμε και να ξαναπιστέψουμε ότι -ναι- πράξαμε σωστά εντέλει.

Υπάρχει, όμως, και μία κατηγορία αποφάσεων ανεξέλεγκτων και επιπόλαιων. Είναι εκείνα τα ναι που λέμε πάνω στην έξαρση της στιγμής για να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών της τρέχουσας πραγματικότητας, ανίκανοι να αναλογιστούμε το μέλλον, έστω κι αν αυτό μας γνέφει ειρωνικά από την άλλη γωνία. Είναι εκείνα τα ναι που στιγμιαία μας κάνουν να νιώθουμε παντοδύναμοι κι ευτυχισμένοι ακόμη κι αν τα καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή να μας τρώνε εσωτερικά. Είναι εκείνα τα ναι, που αργότερα σε κάνουν να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, να νευριάζεις με όλο τον κόσμο, να τρως τα πετσάκια από τα νύχια σου, να χτυπάς νευρικά τα πόδια σου στο πάτωμα. Είναι εκείνα τα ναι που αν αναλογιστείς σε τι έδωσες τη συγκατάθεση σου, θα πιστέψεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Τελικά είναι εκείνα τα ναι, που όταν το μυαλό σου πατάει φρένο όλη η υπόλοιπη σου ύπαρξη τα φωνάζει πιο δυνατά από ποτέ. Είναι εκείνα τα ναι που θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς μέχρι να στεγνώσει το στόμα σου, μέχρι να μη βγάζουν πια νόημα.

Είναι εκείνα τα ναι-λάθη.

_Το δικό μου εσύ_

Εσύ για εμένα δεν είσαι αυτός που όλοι λένε. Εγώ εσένα μπορώ να σε δω μόνο με τα δικά μου μάτια. Μπορώ να αναγνώσω διαφορετικά τα γράμματα σου, να μυρίσω πιο έντονα τη μυρωδιά σου,να δω τα χρώματα σου καθαρά.
Εσύ για μένα είσαι δικός μου, χωρίς να ανήκεις αλλού. Θα πουν πως δε σε γνώρισα καλά. Θα πουν τα μυαλά μου πήραν αέρα από το αιώνιο, απροσδιόριστο, βασανιστικό συναίσθημα. Θα μιλήσουν για την προσωρινή μου τύφλωση. Θα κατακρίνουν τη συμπεριφορά μου. Δεν θα σε δουν όπως εγώ σε βλέπω.
Εσύ για μένα, έχεις άλλη όψη. Σαν να γεννιέσαι άλλος στα μάτια μου, σαν να υπάρχεις δυο φορές: μία για εμένα, μία για τον κόσμο. Δε ξέρω ποιο είναι το σωστό εδώ, δε ξέρω αν το "έτσι θέλω" και αν το "δε μπορώ αλλιώς" είναι αρκετά για να στηρίξουν μία πραγματικότητα. Δε ξέρω καν τι είναι πραγματικότητα και τι παραμύθι. Δε ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δε ξέρω πώς συμπεριφέρονται, δε  ξέρω πώς δεν είσαι άγαρμπος και φορτικός.
Ξέρω κάτι μόνο: Το δικό μου εσύ, μένει ξεχωριστό, αγνό, ανέγγιχτο, προσωπικό. Το δικό μου εσύ σε κρατάει ζωντανό μέσα μου. Το δικό μου εσύ είναι αδιαπέραστο και ζωντανό. Το δικό μου εσύ αντέχει τη φθορά του κόσμου. Το δικό μου εσύ δημιούργησε στο δικό σου εγώ μία σανίδα σωτήριας. Δες την, φτάσ'την.

_the real life_

Χρόνια τώρα, παρακολουθώντας ταινίες, μάθαμε ότι η ζωή κυλάει κάπως έτσι: όταν γνωρίζεις κάποιον άλλον εξίσου περίεργο και απροσάρμοστο με εσένα γίνεστε φίλοι κατευθείαν ή όταν κάνεις ένα τυχαίο one night stand, συνήθως, καταλήγει αυτός να είναι ο έρωτας της ζωής σου ή όταν έχει κολλήσει στο μυαλό σου ο/η πρώην που σε σημάδεψε πιο πολύ απ'όλους, μία ωραία μέρα τον τον/την συναντάς στο δρόμο κι από τότε τα ξαναβρίσκετε και ζείτε για πάντα ευτυχισμένοι. Στις ταινίες, όμως, κάνουν και sex χτυπώντας τα πόδια τους κάτω από ένα πάπλωμα και διανύουν τεράστιες αποστάσεις σε μερικά μόνο λεπτά.
Στην πραγματική ζωή, για να κάνεις κάποιον φίλο σου, πρέπει να περάσετε πολλά μαζί και να δεθείτε από ποικίλες συνθήκες και καταστάσεις, τα περιστασιακά one night stands στην καλύτερη να γίνουν many night stands με τον ίδιο άνθρωπο, και αν πετύχεις τον/την πρώην σου δρόμο θα κάνεις ότι δεν τον/την είδες και ότι μιλάς στο κινητό.
Και ακριβώς επειδή δε ζεις στην ταινία, στην οποία αυτοδίκαια θα λάβεις ένα ευτυχισμένο τέλος από τους σεναριογράφους, δικαιούσαι τα λάθη σου. Δικαιούσαι να είσαι κτητικός με τους αγαπημένους σου, δικαιούσαι να είσαι υπερβολικά επιλεκτικός ή καθόλου, δικαιούσαι να πέφτεις ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες του μυαλού και του κορμιού σου και να το επαναλαμβάνεις, όσες φορές χρειαστεί για να μάθεις, δικαιούσαι να κλαις για κάτι ασήμαντο και να μη σε νοιάζει για κάτι σημαντικό, δικαιούσαι να νιώθεις κουρασμένος και φθαρτός, δικαιούσαι να ψάχνεις και να μην ευχαριστιέσαι. Και πάνω από όλα δικαιούσαι να σε δικαιολογείς για να μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά.

_the sin_

Μας έμαθαν ότι η πρώτη αμαρτία επί γης ήταν ένα φίδι που έδωσε ένα δηλητηριασμένο μήλο σε μία γυναίκα. Ή για να το πω πιο σωστά αυτό ήταν μια προσφορά αμαρτίας, η γυναίκα που το πήρε έκανε την κατακριτέα πράξη, και ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται. Αναλύοντας αυτό το αρχέτυπο αμαρτίας καταλήγουμε ότι κάθε αμαρτία αποτελείται από 3 σκέλη: 1)την προσφορά-πειρασμό 2) την αντίσταση και 3)τη στιγμή που επιτέλους ενδίδεις και που, ομολογουμένως, είναι και η πιο απολαυστική. Αυτή πάντα ακολουθείται από τύψεις και από μια ακαταμάχητη επιθυμία να ξανακάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά ενώ γνωρίζεις το ακριβές μέγεθος του και όλες τις πιθανές επιπτώσεις του.
Και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει μία καταφανώς λανθασμένη απόφαση τόσο αναθεματισμένα αναγκαία; Τι βρίσκεις σε ένα άγγιγμα που δεν μπορείς να του αντισταθείς, πώς ξεστομίζεις μία κουβέντα που θα σε κάψει, πώς ανοίγεις έναν διακόπτη που ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα σε χτυπήσει το ρεύμα; Τι είναι αυτός ο πειρασμός και γιατί πάντα καταφέρνει να κάμψει τις άμυνες σου τη στιγμή που τις χρειάζεσαι περισσότερο; Γιατί δεν φοβάσαι το θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό και γιατί εκείνη την ώρα η μοναδική φωνή που ακούς είναι αυτή του ενστίκτου; Και τελικά: τι άνθρωπος θα γινόσουν χωρίς όλα αυτά τα πεσίματα; Πιο σωστός, σίγουρα...Πιο ευτυχισμένος;

_Οι μεγάλες αλήθειες του Σαββάτου_

Συνήθως ανακαλύπτεις μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής σου κάνοντας κάτι τελείως άσχετο, για παράδειγμα, αναγκαζόμενος να περπατήσεις σχεδόν όλο το κέντρο για να κάνεις τα καλλυντικά ψώνια της γιαγιάς σου και γιατί τα λεωφορεία δεν περνάνε από τη Μητροπόλεως. Μέσα στο γλυκό και κρύο αεράκι της συννεφιασμένης πόλης μου απέκτησα την πολυτέλεια της μοναξιάς που δεν μου δίνεται συχνά τώρα τελευταία και την πολυτέλεια της σκέψης που προσπαθώ να αποφύγω τώρα τελευταία.
Ορίστε λοιπόν οι μεγάλες αλήθειες του Σαββάτου μου:
1) Ο άγιος Βασίλης είναι gay, εξήγησε με διαφορετικό τρόπο την ολόσωμη κόκκινη φόρμα με το άσπρο γουνάκι.
2)Μόνιμο κομμάτι του ουρανού της Θεσσαλονίκης είναι ένας γερανός που κάτι κατασκευάζει.
3) Έχω ξεχάσει τι υπάρχει πίσω από τα έργα του μετρό στην Εγνατία.
4) Χωρίς φίλους είσαι χαμένη υπόθεση, absolut fact.
5) Όταν αποδέχεσαι κάποιον όπως είναι, κάνεις δύο άτομα πιο ευτυχισμένα, εσένα που δεν προσπαθείς να επιβληθείς και τον άλλον που δεν προσπαθεί για κάτι που δεν είναι.
6) Memories are bitches.
7) Αποφεύγουμε να χαιρετήσουμε στο δρόμο τους παλιούς μας γνωστούς όχι γιατί βαριόμαστε, αλλά για να μην παρατηρήσουν ότι ο άνθρωπος που ξέρανε δεν υπάρχει πια.
8) Όταν δεν κρατιέται μία υπόσχεση είναι πιο δύσκολο για τον υποσχόμενο παρά γι αυτόν που περιμένει, γιατί ο υποσχόμενος για άλλη μια φορά δεν θα σταθεί αντάξιος των προσδοκιών της στιγμής.
9) Η γιαγιά μου φοράει περισσότερη ενυδατική από εμένα.
10)Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μεγαλώνεις μαζί με τους καλύτερους φίλους και κάποια μέρα να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πια φίλοι αλλά κομμάτι του εαυτού σου και χωρίς αυτούς θα ήσουν άλλος.
11)Το "για πάντα" και το "ποτέ" είναι λέξεις για τα βιβλία της Jane Austen και όχι για την πραγματική ζωή όπου το "για τώρα" είναι πιο ασφαλής και λιγότερο επίπονη διατύπωση.
12)Ο Oscar Wilde έχει πάντα δίκιο ( Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν).