Παπάφη με Κλεάνθους

Πήγαμε στο αγαπημένο μας μαγαζάκι,χωρίς πολύ κέφι είναι η αλήθεια..Παραγγείλαμε τα συνηθισμένα και είπαμε να πιούμε ρετσίνα.Κάπου στο δεύτερο μισόκιλο η κουβέντα γύρισε στο παρελθόν.Τι κάναμε σωστά,τι λάθος κι αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε μαγικά με μια χρονομηχανή,πίσω,τι θα αλλάζαμε..Πρόσωπα που χάθηκαν και δε θα ξαναδούμε,πρόσωπα που μπορούμε να ξαναδούμε,αλλά,τα αφήσαμε να χαθούν,πρόσωπα που αφήσαμε να μας χάσουν.Δύο κύριοι άξονες στην κουβέντα,θάνατος και έρωτας.
Τις ρώτησα αν πιστεύουν στο φαινόμενο της πεταλούδας.Μου απάντησαν σχεδόν αμέσως καταφατικά..Δεν θα μπορούσαν να είχαν πει κάτι άλλο,γι αυτό τις λατρεύω.Λίγες ώρες αργότερα πήραμε ταξί που με άφησε λίγο πιο πάνω από το σταυροδρόμι Παπάφη με Κλεάνθους.Δεν ξέρω αν ήταν η προηγούμενη συζήτηση, το χρώμα της διασταύρωσης τέτοια ώρα ή το Σαββατόβραδο αλλά ξαφνικά το παρελθόν ζωντάνεψε μπροστά μου..
Μια ροζ μπλούζα με τον Ross,μια ζεστή αγκαλιά την πρώτη μέρα του χρόνου,ένα πάντα παραπονεμένο βλέμμα που κοίταζε πίσω,μερικές θυμωμένες χειρονομίες,πολλές παγωμένες καληνύχτες και τελικά δύο άνθρωποι που δε μπόρεσαν ποτέ να δουν ο ένας τον άλλον αληθινά.Σάββατο βράδυ,δυνατός αέρας, ζωντανές σκιές από το παρόν-παρελθόν και πιο άτακτες αναμνήσεις από ποτέ.Δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι,τι θα γινόταν αν δεν  παίρναμε το ίδιο ταξί.
http://www.youtube.com/watch?v=Q6AsxRK8Gvk