Εχθές το βράδυ σε ένα παγκάκι του είπα τη μεγαλύτερη μου αλήθεια, από αυτές που και στον εαυτό σου ακόμα δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς. Έδειξε να καταλαβαίνει κι αυτό μου είναι αρκετό. Είναι σημαντικό κάποιος να αντιλαμβάνεται και να σέβεται τον παραλογισμό σου.
Φτιάχνω ρούχα εδώ και δύο μέρες, κάλτσες, καλσόν, εσώρουχα, φορέματα, φούστες, φόρμες, καλοκαιρινά, χειμωνιάτικα....Αναπόδραστα τα συνδέω με περιόδους της ζωής μου. Εκείνο το μωβ καλσόν που σκίστηκε όταν σκαρφάλωσα στη ραφιέρα, το φόρεμα με το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τον τάρανδο, που πήρα από τα παιδικά και απλά δεν μου πάει η καρδιά να το ξεφορτωθώ, οι πορτοκαλί κάλτσες της Εύας που ανταλλάχθηκαν με τις δικές μου ριγέ. Κάποια είναι πολύ παλιά, πρέπει να τα πετάξω, δεν έχω επιλογή, ή όπως λέει κι η μαμά μου να τα κάνουμε ξεσκονόπανα. Κάποια μπορούν να ξαναφορεθούν, και απλά πρέπει να τα δώσω σε κάποιον άλλον γιατί έμενα, πια, δεν μου κάνουν.Κάποια θα μείνουν στο ντουλάπι μου είτε γιατί ξέρω πως μόνο σε μένα θα ταιριάζουν ,είτε γιατί δεν μπορώ να τα δω ξεσκονόπανα, είτε γιατί κανένας δε θα θέλει να τα φορέσει, είτε γιατί, απλά,τα θέλω.Η λέξη ρούχα θα μπορούσε να είναι αναγραμματισμός της λέξης: αναμνήσεις.
Αναβάλλω να κάνω τη σοκολατόπιτα που υποσχέθηκα, το πρόγραμμα για την εβδομάδα, να διαβάσω ρώσικα, να διαβάσω το παραμύθι χωρίς όνομα., να απαντήσω στα mail μου,αναβάλλω να σκεφτώ τη Δευτέρα.Μου αρέσει η σιγουριά της αναβολής, λέω, και πείθω τον εαυτό μου.Κλαίω μπροστά στην τηλεόραση με ρομαντικές κομεντί που είναι βγαλμένες από τη ζωή, εδώ δυσκολεύομαι λίγο περισσότερο να πείσω τον εαυτό μου.Τα μάγια θα λυθούν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.'Όμως στην ιστορία της Σταχτοπούτας, δεν υπήρχε μόνο η πρωταγωνίστρια, αλλά και οι δεύτεροι ρόλοι, και αυτό που με φοβίζει είναι ότι το παραμύθι δεν αναφέρει καν τι συνέβη σε αυτούς.
