_Το λάθος_

" Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε"

Τα περισσότερα μονοπάτια στη ζωή μας σχηματίζονται ή εξαφανίζονται από τις σύντομες, μονολεκτικές, αρνητικές ή καταφατικές απαντήσεις μας. Το "ναι" σου ανοίγει μία πόρτα προς έναν δρόμο μικρό ή μεγάλο, εξαρτάται, ενώ το "όχι" σου κλείνει την ίδια ακριβώς πόρτα. 

Όπως και να' χει κάθε φορά πριν πούμε τα "ναι" ή τα "όχι" μας, ρητά ή και σιωπηρά, προηγείται μία περίοδος σκέψης και επεξεργασίας, και ακριβώς λόγω αυτού του "σκεπτικού" προηγουμένου, όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε απολογισμό της απόφασης μας, βρίσκουμε πάντα τα κατάλληλα λόγια- λόγους για να ενδυναμωθούμε και να ξαναπιστέψουμε ότι -ναι- πράξαμε σωστά εντέλει.

Υπάρχει, όμως, και μία κατηγορία αποφάσεων ανεξέλεγκτων και επιπόλαιων. Είναι εκείνα τα ναι που λέμε πάνω στην έξαρση της στιγμής για να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών της τρέχουσας πραγματικότητας, ανίκανοι να αναλογιστούμε το μέλλον, έστω κι αν αυτό μας γνέφει ειρωνικά από την άλλη γωνία. Είναι εκείνα τα ναι που στιγμιαία μας κάνουν να νιώθουμε παντοδύναμοι κι ευτυχισμένοι ακόμη κι αν τα καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή να μας τρώνε εσωτερικά. Είναι εκείνα τα ναι, που αργότερα σε κάνουν να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, να νευριάζεις με όλο τον κόσμο, να τρως τα πετσάκια από τα νύχια σου, να χτυπάς νευρικά τα πόδια σου στο πάτωμα. Είναι εκείνα τα ναι που αν αναλογιστείς σε τι έδωσες τη συγκατάθεση σου, θα πιστέψεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Τελικά είναι εκείνα τα ναι, που όταν το μυαλό σου πατάει φρένο όλη η υπόλοιπη σου ύπαρξη τα φωνάζει πιο δυνατά από ποτέ. Είναι εκείνα τα ναι που θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς μέχρι να στεγνώσει το στόμα σου, μέχρι να μη βγάζουν πια νόημα.

Είναι εκείνα τα ναι-λάθη.

_Το δικό μου εσύ_

Εσύ για εμένα δεν είσαι αυτός που όλοι λένε. Εγώ εσένα μπορώ να σε δω μόνο με τα δικά μου μάτια. Μπορώ να αναγνώσω διαφορετικά τα γράμματα σου, να μυρίσω πιο έντονα τη μυρωδιά σου,να δω τα χρώματα σου καθαρά.
Εσύ για μένα είσαι δικός μου, χωρίς να ανήκεις αλλού. Θα πουν πως δε σε γνώρισα καλά. Θα πουν τα μυαλά μου πήραν αέρα από το αιώνιο, απροσδιόριστο, βασανιστικό συναίσθημα. Θα μιλήσουν για την προσωρινή μου τύφλωση. Θα κατακρίνουν τη συμπεριφορά μου. Δεν θα σε δουν όπως εγώ σε βλέπω.
Εσύ για μένα, έχεις άλλη όψη. Σαν να γεννιέσαι άλλος στα μάτια μου, σαν να υπάρχεις δυο φορές: μία για εμένα, μία για τον κόσμο. Δε ξέρω ποιο είναι το σωστό εδώ, δε ξέρω αν το "έτσι θέλω" και αν το "δε μπορώ αλλιώς" είναι αρκετά για να στηρίξουν μία πραγματικότητα. Δε ξέρω καν τι είναι πραγματικότητα και τι παραμύθι. Δε ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δε ξέρω πώς συμπεριφέρονται, δε  ξέρω πώς δεν είσαι άγαρμπος και φορτικός.
Ξέρω κάτι μόνο: Το δικό μου εσύ, μένει ξεχωριστό, αγνό, ανέγγιχτο, προσωπικό. Το δικό μου εσύ σε κρατάει ζωντανό μέσα μου. Το δικό μου εσύ είναι αδιαπέραστο και ζωντανό. Το δικό μου εσύ αντέχει τη φθορά του κόσμου. Το δικό μου εσύ δημιούργησε στο δικό σου εγώ μία σανίδα σωτήριας. Δες την, φτάσ'την.

_the real life_

Χρόνια τώρα, παρακολουθώντας ταινίες, μάθαμε ότι η ζωή κυλάει κάπως έτσι: όταν γνωρίζεις κάποιον άλλον εξίσου περίεργο και απροσάρμοστο με εσένα γίνεστε φίλοι κατευθείαν ή όταν κάνεις ένα τυχαίο one night stand, συνήθως, καταλήγει αυτός να είναι ο έρωτας της ζωής σου ή όταν έχει κολλήσει στο μυαλό σου ο/η πρώην που σε σημάδεψε πιο πολύ απ'όλους, μία ωραία μέρα τον τον/την συναντάς στο δρόμο κι από τότε τα ξαναβρίσκετε και ζείτε για πάντα ευτυχισμένοι. Στις ταινίες, όμως, κάνουν και sex χτυπώντας τα πόδια τους κάτω από ένα πάπλωμα και διανύουν τεράστιες αποστάσεις σε μερικά μόνο λεπτά.
Στην πραγματική ζωή, για να κάνεις κάποιον φίλο σου, πρέπει να περάσετε πολλά μαζί και να δεθείτε από ποικίλες συνθήκες και καταστάσεις, τα περιστασιακά one night stands στην καλύτερη να γίνουν many night stands με τον ίδιο άνθρωπο, και αν πετύχεις τον/την πρώην σου δρόμο θα κάνεις ότι δεν τον/την είδες και ότι μιλάς στο κινητό.
Και ακριβώς επειδή δε ζεις στην ταινία, στην οποία αυτοδίκαια θα λάβεις ένα ευτυχισμένο τέλος από τους σεναριογράφους, δικαιούσαι τα λάθη σου. Δικαιούσαι να είσαι κτητικός με τους αγαπημένους σου, δικαιούσαι να είσαι υπερβολικά επιλεκτικός ή καθόλου, δικαιούσαι να πέφτεις ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες του μυαλού και του κορμιού σου και να το επαναλαμβάνεις, όσες φορές χρειαστεί για να μάθεις, δικαιούσαι να κλαις για κάτι ασήμαντο και να μη σε νοιάζει για κάτι σημαντικό, δικαιούσαι να νιώθεις κουρασμένος και φθαρτός, δικαιούσαι να ψάχνεις και να μην ευχαριστιέσαι. Και πάνω από όλα δικαιούσαι να σε δικαιολογείς για να μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά.

_the sin_

Μας έμαθαν ότι η πρώτη αμαρτία επί γης ήταν ένα φίδι που έδωσε ένα δηλητηριασμένο μήλο σε μία γυναίκα. Ή για να το πω πιο σωστά αυτό ήταν μια προσφορά αμαρτίας, η γυναίκα που το πήρε έκανε την κατακριτέα πράξη, και ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται. Αναλύοντας αυτό το αρχέτυπο αμαρτίας καταλήγουμε ότι κάθε αμαρτία αποτελείται από 3 σκέλη: 1)την προσφορά-πειρασμό 2) την αντίσταση και 3)τη στιγμή που επιτέλους ενδίδεις και που, ομολογουμένως, είναι και η πιο απολαυστική. Αυτή πάντα ακολουθείται από τύψεις και από μια ακαταμάχητη επιθυμία να ξανακάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά ενώ γνωρίζεις το ακριβές μέγεθος του και όλες τις πιθανές επιπτώσεις του.
Και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει μία καταφανώς λανθασμένη απόφαση τόσο αναθεματισμένα αναγκαία; Τι βρίσκεις σε ένα άγγιγμα που δεν μπορείς να του αντισταθείς, πώς ξεστομίζεις μία κουβέντα που θα σε κάψει, πώς ανοίγεις έναν διακόπτη που ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα σε χτυπήσει το ρεύμα; Τι είναι αυτός ο πειρασμός και γιατί πάντα καταφέρνει να κάμψει τις άμυνες σου τη στιγμή που τις χρειάζεσαι περισσότερο; Γιατί δεν φοβάσαι το θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό και γιατί εκείνη την ώρα η μοναδική φωνή που ακούς είναι αυτή του ενστίκτου; Και τελικά: τι άνθρωπος θα γινόσουν χωρίς όλα αυτά τα πεσίματα; Πιο σωστός, σίγουρα...Πιο ευτυχισμένος;

_Οι μεγάλες αλήθειες του Σαββάτου_

Συνήθως ανακαλύπτεις μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής σου κάνοντας κάτι τελείως άσχετο, για παράδειγμα, αναγκαζόμενος να περπατήσεις σχεδόν όλο το κέντρο για να κάνεις τα καλλυντικά ψώνια της γιαγιάς σου και γιατί τα λεωφορεία δεν περνάνε από τη Μητροπόλεως. Μέσα στο γλυκό και κρύο αεράκι της συννεφιασμένης πόλης μου απέκτησα την πολυτέλεια της μοναξιάς που δεν μου δίνεται συχνά τώρα τελευταία και την πολυτέλεια της σκέψης που προσπαθώ να αποφύγω τώρα τελευταία.
Ορίστε λοιπόν οι μεγάλες αλήθειες του Σαββάτου μου:
1) Ο άγιος Βασίλης είναι gay, εξήγησε με διαφορετικό τρόπο την ολόσωμη κόκκινη φόρμα με το άσπρο γουνάκι.
2)Μόνιμο κομμάτι του ουρανού της Θεσσαλονίκης είναι ένας γερανός που κάτι κατασκευάζει.
3) Έχω ξεχάσει τι υπάρχει πίσω από τα έργα του μετρό στην Εγνατία.
4) Χωρίς φίλους είσαι χαμένη υπόθεση, absolut fact.
5) Όταν αποδέχεσαι κάποιον όπως είναι, κάνεις δύο άτομα πιο ευτυχισμένα, εσένα που δεν προσπαθείς να επιβληθείς και τον άλλον που δεν προσπαθεί για κάτι που δεν είναι.
6) Memories are bitches.
7) Αποφεύγουμε να χαιρετήσουμε στο δρόμο τους παλιούς μας γνωστούς όχι γιατί βαριόμαστε, αλλά για να μην παρατηρήσουν ότι ο άνθρωπος που ξέρανε δεν υπάρχει πια.
8) Όταν δεν κρατιέται μία υπόσχεση είναι πιο δύσκολο για τον υποσχόμενο παρά γι αυτόν που περιμένει, γιατί ο υποσχόμενος για άλλη μια φορά δεν θα σταθεί αντάξιος των προσδοκιών της στιγμής.
9) Η γιαγιά μου φοράει περισσότερη ενυδατική από εμένα.
10)Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μεγαλώνεις μαζί με τους καλύτερους φίλους και κάποια μέρα να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πια φίλοι αλλά κομμάτι του εαυτού σου και χωρίς αυτούς θα ήσουν άλλος.
11)Το "για πάντα" και το "ποτέ" είναι λέξεις για τα βιβλία της Jane Austen και όχι για την πραγματική ζωή όπου το "για τώρα" είναι πιο ασφαλής και λιγότερο επίπονη διατύπωση.
12)Ο Oscar Wilde έχει πάντα δίκιο ( Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν).

_the way I live now_

Όταν ήμασταν μικροί όλοι μας έλεγαν: "μα καλά δεν κοιτάς τα μεγάλα παιδάκια τι καλά που φέρονται;πόσο ώριμα είναι; κι εμείς το πιστεύαμε και προσπαθούσαμε να μοιάσουμε στα μεγάλα παιδάκια. Όταν πήγαμε στο γυμνάσιο, σπάγαμε τα σπυράκια μας και φερόμασταν επιτηδευμένα φωνάζοντας τις μανάδες μας με τα μικρά τους ονόματα για να δείξουμε πιο ώριμοι. Όταν πήγαμε στο λύκειο, αγοράσαμε τακούνια, πήραμε δύο τόνους πιο ανοιχτό make up, με αποτέλεσμα να δείχνουμε σαν το Michael Jackson,και ερωτευτήκαμε κάποιον μεγαλύτερο γιατί αποτελούσε κομμάτι της πολυαναμενόμενης ωρίμανσης. Πρόθυμοι να κάνουμε τα πάντα γι αυτό το "όταν θα μεγαλώσεις" και διατεθειμένοι να τρέξουμε το χρονόμετρο για να το φτάσουμε. 

Αυτό που ξέχασαν να μας πουν είναι ότι το όταν θα μεγαλώσεις ήταν μια προειδοποίηση και όχι ένα ευτυχής προορισμός. Ξέχασαν να μας πουν ότι όταν θα μεγαλώσεις θα πρέπει να κουράζεσαι για να επιτύχεις το ελάχιστο από αυτά που έχεις ονειρευτεί χωρίς να είσαι καν σίγουρος ότι αυτά τα όνειρα σου ανήκουν, θα πρέπει να κάνεις δύσκολες επιλογές και να ζεις με το βάρος τους, θα πρέπει να αποχαιρετάς, θα πρέπει να δέχεσαι την αποτυχία με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να ανέχεσαι χωρίς να λες και πολλά πολλά, θα πρέπει να προσέχεις τι λες και πότε.

Ξέχασαν επίσης να μας πουν πως όταν είσαι μεγάλος και σε πιάσουν να κλαις θα κάνεις σαν παιδί και αν φωνάξεις για το δίκιο σου, θα είσαι ανώριμος και απροσάρμοστος, και αν αγκαλιάσεις κάποιον και τον παρακαλέσεις να μη φύγει θα είσαι φορτικός. Και ξαφνικά όλα αυτά που αποτελούσαν δικαιολογίες επειδή ήσουν παιδί έπαψαν πια να είναι, γιατί ωρίμασες. Ξεχάσαν να σου πουν: πρόσεξε να φυλάξεις σε εκείνο το μικρό κουτάκι λίγη από την πολύτιμη αθωότητά σου, και τώρα ξέχασες κι εσύ, πια, που καταχώνιασες εκείνο το μικρό κουτάκι.

Φρειδερίκο, αγάπη μου*

Κάθε φορά που συναντιόταν ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί καμιά άλλη, αλλά παράλληλα σαν να είχαν ιδωθεί μόλις εχθές, σαν το παρελθόν να αποκτούσε άλλη διάσταση. Κάθε φορά που συναντιόταν ήταν σαν να έπρεπε να ξαναγνωριστούν και να τα πουν όλα από την αρχή και συνάμα σαν να γνώριζαν ο ένας τον άλλον μια ζωή ολόκληρη. Η οικειότητα που δημιουργείται από την απόσταση σε συνδυασμό με το χρόνο αποτελεί ένα σπάνιο κράμα που  μέσα του μπορείς να βρεις λίγη αμηχανία, πολλή αγάπη,περίεργες συναναστροφές και σίγουρα έλλειψη προσδιορισμού. Πάντα διαφορετικοί, πάντα σύμφωνοι στα βασικά. Πάντα αυτός ανώτερος, λιγότερο εγωιστής, πιο ονειροπόλος, πιο ανοιχτόμυαλος. Πάντα εκείνη να τον προσγειώνει, να τον πληροφορεί για τις νέες τάσεις της πραγματικότητας, να του επεξηγεί τα συναισθήματα των "κοινών θνητών". Πάντα να την ακούει με ενδιαφέρον, πάντα να του μιλάει με όρεξη. Πάντα να προσποιείται ότι δε θέλει να της ανοιχτεί, πάντα να της παραδίδει με όρεξη τα κατάλληλα κλειδιά.Πάντα να θέλει να του πει: "κι άλλο", πάντα να του λέει: "θα φύγω". Πάντα να θέλει να της πει: "μείνε" πάντα να της λέει: "καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις". Πάντα: "εις το επανιδείν". Και πάλι από την αρχή. Πότε δεν κατάλαβε αν της άρεσε περισσότερο να συναντιέται μαζί του ή να επιστρέφει στην καθημερινότητά της μετά από αυτές τις συναντήσεις. Ποτέ δεν καταλάβαινε αν αυτός της προσέφερε την επιλογή να μη γυρίσει καν. Πότε δεν αποφάσισε αν την ήθελε αυτή την επιλογή ή αν τη θεωρούσε παγίδα. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν μπορούσε να του πει: "Πάρε με, πάρε με μαζί σου".

*Φρειδερίκο αγάπη μου. Ολύμπου 87.

_Τα χρώματα της δύσης_

Τα χρώματα του ουρανού λίγο πριν πέσει ο ήλιος είναι τα πιο όμορφά του. Είναι λες κι ο ουρανός προετοιμάζεται όλη την ημέρα για να αποκτήσει αυτά τα χρώματα τη μοναδική εκείνη στιγμή που θα αποχαιρετήσει το φως της ημέρας.
Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η ανθρώπινη φυλή ανά την ιστορία της και μέσα σε όλη τη διαφορετικότητας της και ποικιλομορφία της είναι τα αντίο. Τα αντίο είναι καταραμένα. Τα αντίο επισφραγίζουν ένα ηθελημένο ή άθελο τέλος που έρχεται κατά πάνω μας με ορμή και για το οποίο, συνήθως, δεν είμαστε προετοιμασμένοι ακόμη κι αν θεωρούμε ότι εμείς το έχουμε επιλέξει.
Τα αντίο δεν είναι λόγια, είναι καταστάσεις. Βιώνεις ένα αντίο και τις συνέπειες του καιρό αφού το πεις και προσπαθείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου για αυτό καιρό πριν έρθει. Συνήθως μερικοί αποφεύγουμε να τα πούμε λέγοντας πως δεν μας αρέσουν αυτά τα ευσυγκίνητα,όχι γιατί όντως δεν μας αρέσουν τα ευσυγκίνητα αλλά γιατί δεν μας αρέσουν τα οριστικά.
Δεν υπάρχει ικανό φάρμακο για να κλείσει το κενό που αφήνει ένας αποχωρισμός και τις περισσότερες φορές, στην πραγματικότητα, δεν γεμίζει ποτέ. Πάντα έρχονται καινούργια όμορφα πράγματα αλλά συνήθως δεν παίρνουν τη θέση των παλιών γιατί τους είναι δύσκολο να βολευτούν σε θέσεις άλλων, απλά πηγαίνουν και στεριώνουν αλλού, σε άλλα μέρη, που μπορεί να μη ξέραμε καν ότι υπάρχουν στην καρδιά μας.
Η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζω ποια είναι η καταλληλότερη ασπίδα. Το να μη χρειάζεται ποτέ να αποχαιρετάς, σημαίνει ότι απλά δεν προχωράς. Το να αποχαιρετάς χωρίς πόνο σημαίνει ότι δε νιώθεις. Το να αρνείσαι να το κάνεις σημαίνει ότι δεν είσαι αρκετά ώριμος. Μάλλον η λύση είναι αυτή που η ίδια η φύση έδωσε. Ντύσου με τα καλύτερα σου χρώματα για τον αποχαιρετισμό, ζήσ'τον,  και μετά περίμενε το καινούργιο. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται πιο σκοτεινό αλλά δε σημαίνει ότι θα είναι και χειρότερο.

Στα χρόνια τα παλιά.

Θυμάστε εκείνη την εποχή που κάναμε πράγματα επειδή μας άρεσαν, και μόνο επειδή μας άρεσαν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό; Δεν είναι αστείο ούτε επιστημονική φαντασία, υπήρξε αυτή η εποχή και μάλιστα όχι πολλά χρόνια πριν. Τότε που βγάζαμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε ένα μέρος και όχι για να ανεβάσουμε τη φωτογραφία του στο facebook, τότε που πηγαίναμε σε ένα μαγαζί επειδή ήταν τέλειο κι είχε φοβερό κόσμο κι όχι για να κάνουμε check-in, εκείνους τους καιρούς που παίρναμε ένα cocktail και τρέχαμε να το πιούμε κι όχι να ανεβάσουμε μια φωτογραφία στο instagram. Γιατί με έπιασε τώρα αυτή η προsocial-media μελαγχολία, δε ξέρω.
Οι άνθρωποι είμαστε πολύ περίεργα όντα, και ενδεχομένως από τη στιγμή που μας αποδόθηκε ο όρος "κοινωνικά" σαν ένα ακόμη αβάσταχτο φορτίο της ύπαρξης μας, τρέχουμε να τον επιβεβαιώσουμε, αδιαφορώντας τι θα πει πραγματικά κοινωνικός αλλά δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην επιβεβαίωση κάποιου άλλου ότι όντως είμαστε κοινωνικοί, πράγματι πηγαίνουμε διακοπές, αλήθεια βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες.
Πότε σταμάτησε να έχει νόημα η πράξη και να αποκτά νόημα η επιβεβαίωση; Πότε ξεκίνησε να εξαρτάται η καλοπέραση μας από τα likes που θα μαζέψουμε στο facebook; Θα ήθελα για λίγο να επιστρέψω στα χρόνια της γιαγιάς μου που είχε 2 οικογενειακές φωτογραφίες βγαλμένες σε φωτογράφο και μία από το γάμο της, που όλα όσα έζησε ήταν σημαντικά γιατί τα έζησε και όχι γιατί κάποιος της έγραψε :teleio pickoulini azapiiiiiiiiiiii. Θέλω για μια στιγμή να έχω την στοιχειώδη συνείδηση να καταλάβω ότι η ζωή μας αξίζει παραπάνω από μια ψευδοσοφία που θα ποστάρω στο facebook και θα αποκαλύπτει τον "εσωτερικό μου κόσμο".
Θέλω μία επιστροφή στα χρόνια τα παλιά.

_Fragile_

Σε μια ταράτσα μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα: μπάρμπεκιου, πάρτυ έκπληξη, πάρτυ κανονικά, ηλιοθεραπεία,απόπειρα αυτοκτονίας, αρχή αυτοκτονίας κ.λ.π. Τα δύσκολα, όμως, σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν ξεκινάς να κάνεις αναλύσεις και να μιλάς για κάτι που έγινε λίγες μόνο ώρες πριν, αλλά φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν θέλεις να κρατήσεις τα δάκρυα σου και δεν μπορείς, τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν καταλαβαίνεις ότι ήρθε το τέλος και απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό, τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Κι όσο εμείς αναλύαμε καθώς αφήναμε τον ήλιο να πέσει στα κεφάλια μας με την ελπίδα ότι θα πάρει μαζί του και τις σκληρές σκιές μίας ημέρας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, με σύμμαχό του το αλκοόλ, εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα λίγο πριν.
Το λίγο πριν είναι εκείνες οι μοναδικές στιγμές προετοιμασίας που διαρκούν συνήθως ελάχιστα πριν γίνει κάτι. Υπάρχουν κάποια "λίγο πριν" που είναι αδιάφορα γιατί προηγούνται στιγμών που δε μας πολυένοιαξαν, αλλά υπάρχουν και κάποια "λίγο πριν" που θα θυμάσαι για πάντα, ακόμη πιο έντονα και πιο πολύ από την πράξη αυτή καθ'αυτή. Το λίγο πριν του πρώτου φιλιού, το λίγο πριν του πρώτου σ'αγαπώ, το λίγο πριν μπεις στην αίθουσα να δώσεις τις αγχωτικές εξετάσεις, το λίγο πριν κοιτάξεις τα αποτελέσματα σου. Το λίγο πριν σταματάει να είναι σημαντικό τη στιγμή του συμβάντος, το λίγο πριν σου παρέχει τη δυνατότητα να φανταστείς, να ονειρευτείς, να πιστέψεις στην καλύτερη δυνατή έκβαση, να σκεφτείς το πιο ικανοποιητικό σενάριο. Το λίγο πριν σου δίνει επιλογή.
Το λίγο μετά σου δίνει πραγματικότητα. Το λίγο μετά είναι τρομακτικό ή ελπιδοφόρο, το λίγο πριν είναι και τα δύο. Το θα γινόταν, λοιπόν, αν είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε κάθε εκδοχή του λίγο πριν στο μυαλό μας; Πού θα καταλήγαμε; 

_Πότε;_

Ο πιο ύπουλος τρόπος για να καταλάβεις ότι έχεις μεγαλώσει δεν είναι να κοιταχτείς στον καθρέφτη, ούτε να βρεις τα παλιά σου πράγματα, ούτε να διαβάσεις τα εφηβικά σου ημερολόγια. Ο πιο ύπουλος τρόπος είναι να μιλάς με έναν παλιό σου φίλο στα ίδια μαγαζιά με τα ίδια ποτά στο χέρι αλλά για τελείως διαφορετικά θέματα απ'ότι πριν τρία τέσσερα χρόνια.
Φυσικά ποτέ δεν καταλαβαίνεις σε τέτοιες περιπτώσεις πώς περνάει η συζήτηση από το πώς τα πέρασε η φίλη σου στην κατασκήνωση στο πόση δουλειά χρειάζονται οι σχέσεις. Είναι δύσκολο να θυμάσαι ποιος είσαι, από πού ξεκίνησες, τι θέλεις, τι ήθελες πριν από 5 χρόνια. Πώς σκεφτόσουν τον εαυτό σου τότε και τι απαντούσες τότε στην ερώτηση: "Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια;"
Είναι γνωστό ότι αυτή η ερώτηση είναι παγίδα και αν αναλογιστείς τι, όντως, πίστευες και που κατέληξες θα πάθεις κατάθλιψη, αλλά, στην πραγματικότητα πάντα θα πέφτεις σε αυτήν την  παγίδα και πάντα θα απαντάς πώς σε φαντάζεσαι, όχι γιατί δεν ξέρεις, αλλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί πρέπει να ελπίζεις. Πρέπει να ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Πρέπει να ελπίζεις ότι δεν θα πάθεις τα ίδια στην επόμενη σχέση αυτά που έπαθες στην προηγούμενη, πρέπει να ελπίσεις ότι η αγάπη είναι δυνατή να ενώσει 504 χιλιόμετρα, πρέπει να ελπίσεις ότι δεν θα εξαντληθείς περιμένοντας να είσαι ευτυχισμένος ξανά, πρέπει να ελπίσεις ότι δεν είναι δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος.
Πότε μεγαλώσαμε έτσι; Πότε σταμάτησε να είναι η ανησυχία μας αν θα λάβουμε ένα πολυπόθητο μήνυμα ή αν θα ανταλλάξουμε ματιές στο διάδρομο και πέρασε στο πως θα αντιμετωπίσουμε τα ψυχολογικά μας προβλήματα, πώς θα χειριστούμε τις δυσλειτουργικές φιλίες μας, πώς θα κρατήσουμε τις σχέσεις μας, πώς θα αγαπάμε με το σωστό τρόπο και πώς δεν θα τα κάνουμε χάλια. Πότε όλα ξέφυγαν από τον έλεγχο μας; Πότε γίναμε έρμαια των καταστάσεων και ξεχάσαμε ότι εμείς πρέπει να τις διαμορφώνουμε;

_Θέλω να φύγω_

Θέλω να φύγω σημαίνει δεν μπορώ να μείνω άλλο.
Θέλω να φύγω σημαίνει πρέπει να φύγω.
Θέλω να φύγω σημαίνει δεν με παίρνει να μείνω άλλο.
Θέλω να φύγω σημαίνει αν δε φύγω θα τα κάνω χειρότερα.
Θέλω να φύγω σημαίνει φοβάμαι να μείνω.
Θέλω να φύγω σημαίνει δεν αντέχω να μείνω άλλο.
Θέλω να φύγω σημαίνει φοβάμαι τι θα γίνει αν μείνω περισσότερο.
Θέλω να φύγω σημαίνει θέλω να με θυμάσαι πάντα όμορφα.
Θέλω να φύγω σημαίνει δε θέλω να σου πω κάτι που θα το μετανιώσω.
Θέλω να φύγω σημαίνει δε θέλω να σου πω κάτι που θα με πληγώσει.
Θέλω να φύγω σημαίνει κράτα με κοντά σου.
Θέλω να φύγω σημαίνει δε θέλω να μείνω.
Θέλω να φύγω σημαίνει μη με ρωτάς γιατί.
Θέλω να φύγω σημαίνει φοβάμαι μη φύγεις εσύ πρώτος.
Θέλω να φύγω;

_Τυχαίες σκέψης τυχαιότητας_

Η ζωή είναι μία σειρά αλληλένδετων γεγονότων όχι σε ευθεία γραμμή αλλά διακλαδωμένα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό για το οποίο υπάρχουν αμφιβολίες είναι ο λόγος για τον οποίο συνέβησαν αυτά τα γεγονότα. Οι ρομαντικοί πιστεύουν πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, υποκινούμενα από μια ανώτερη δύναμη που προσπαθεί να πετύχει κάτι πολύ καλό για εμάς στο τέλος. Εγώ, πάλι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, είμαι περισσότερο της τυχαιοκρατίας. Έτυχε να πάμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο και από τότε να την έχω σαν αδελφή μου, έτυχε να βγω με εκείνη την κακοσχηματισμένη παρέα και από τότε να τον αγαπήσω, έτυχε να κάτσουμε στο δίπλα έδρανο και τελικά να αποκτήσω δύο αληθινές φίλες, κι αν το πάρουμε ακόμη πιο μακριά έτυχε ο μπαμπάς μου να πέσει πάνω στη μαμά μου 30 χρόνια πριν.

Ο,τι γράφει, όμως, δεν ξεγράφει. Κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, το λέει και η γιαγιά μου. Ανεξαρτήτως με το αν όλα τα συμβάντα στη ζωή μας έλαβαν χώρα σπρωγμένα από κάτι ανώτερο ή από απλές συγκυρίες, συνέβησαν, και δεν θα αλλάξουν και ούτε θα αλλάξει το σημάδι τους επάνω μας. Μπορεί να σταματήσει να είναι τόσο έντονο, μπορεί με τον καιρό να καταφέρνουμε να το καλύψουμε, μπορεί μάλιστα να έρθει μία μέρα που θα το κοιτάμε στον καθρέφτη και θα το θεωρούμε μέρος της γοητείας μας αλλά πάντα θα υπάρχει εκεί, απλά γιατί κάτι συνέβη.

Θεωρώ τύχη την τυχαιότητα. Θεωρώ ότι είμαστε ευτυχή όντα που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το λόγο που τα πράγματα μας συνέβησαν γιατί αυτό μας αναγκάζει και μας δημιουργεί την περιέργεια να τα ζούμε μέχρι το τέλος. Μας αναγκάζει να δρούμε με τα αρχέτυπα ένστικτα μας που μας καθοδηγούν για το αν κάτι είναι καλό ή κακό και για το πρέπει να τραβήξουμε ένα σκοινί ή όχι.Το ανθρωπινό είδος δεν φημίζεται για την κριτική του ικανότητα, αν γνωρίζαμε, λοιπόν, το λόγο που γίνεται το καθετί το πιθανότερο είναι να το απορρίπταμε γιατί θα το θεωρούσαμε ακατάλληλο ή μικρό για το υπερεγώ μας.

Υποθέτω πως αυτό που θέλω να πω είναι: ευχαριστώ σύμπαν που κρατάς το μυστήριο σου.

_Τα πολλά και τα λίγα_

Δεν είναι θέμα κρίσης αξιών, δεν είναι καν θέμα αναγκών είναι θέμα μιας πιο βαθιάς επιθυμίας να έχω, να έχω κι άλλα, κι ακόμη περισσότερα χωρίς να υπάρχει τίποτα και κανείς να μου εξασφαλίζει πώς τελικά όλα αυτά που θα έχω θα είναι κάποια μέρα αρκετά για να σταματήσω να θέλω. 

Και δεν μιλάμε για ένα επίπεδο "μη υλικό" που προσπαθώ να έχω τα πάντα όσον αφορά επιτυχία, πραγματοποίηση ονείρων, έρωτα, οικογένεια. Όχι. Μιλάμε για το επίπεδο του γιατί να μην πάρω ακόμη μια φούστα, ή γιατί να μην πάω και σε αυτό το μαγαζί. Πότε δεν κατηγόρησα τους ανθρώπους που θέλανε να έχουν πολλά, και επειδή μπορούσαν να έχουν πολλά, τα είχαν. Φυσικά εγώ πάντα ανήκα στην άλλη όχθη του ποταμού, ποτέ δεν είχα πολλά, ποτέ δεν έμαθα να θέλω πολλά κι όταν ήθελα άκουγα κάτι ξεγυρισμένα "ΟΧΙ" από τους δικούς μου και μάθαινα. Δε μάθαινα να μη θέλω αλλά να σέβομαι ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούσα να έχω.

Είναι καλό να μη μπορείς να έχεις γιατί καταλαβαίνεις και εκτιμάς αυτό που θα μπορείς να έχεις και όταν μάλιστα θα είναι από δική σου προσπάθεια και όχι στις πλάτες των άλλων θα είναι ακόμη πιο ωραίο.

Δεν είναι ένα μάθημα παιδαγωγικής, αλλά, μία γενικότερη απορία του πότε γίναμε αυτοί που δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανάγκη μας για να πάρουμε κι άλλα κι άλλα κι άλλα και αυτό να μην είναι ποτέ αρκετό, ίσως γιατί δεν είμαστε εμείς αρκετοί.

_Τα αδιαπραγμάτευτα_

Θέλω μία θάλασσα μαζί σου,
όχι δάκρυα που σχηματίζουν ρυάκια,
ούτε και ρυάκια που ενώνονται σε ποτάμια.
Δε θέλω ποτάμια που εκβάλουν σε λίμνες.
Βαριέμαι τις λίμνες με γλυκά νερά.
Θέλω μια θάλασσα μαζί σου.
Θέλω να βλέπω το ορίζοντα μαζί σου.
Όχι να πέφτει το μάτι μου σε κολόνες.
Δε θέλω να σταματάει το βλέμμα μου σε περιφράξεις,
ούτε να μου κόβει το όνειρο ένα βουνό.
Θέλω να βλέπω τον ορίζοντα μαζί σου.
Θέλω να με λούζει ο ήλιος μαζί σου.
Μισώ τα φωτάκια νυκτός με τη μπλέ λάμψη.
Με αρρωσταίνει το κίτρινο φως της λάμπας.
Με τρομάζει το σκοτάδι.
Θέλω να με λούζει ο ήλιος μαζί σου.

ΘΕΛΩ. ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

_Part 1 (το θέατρο)_

Πιστεύω πως το θέατρο γεννήθηκε την πρώτη στιγμή που κάποιος σοφός κατάλαβε πως υπάρχει μία ευθεία γραμμή που η θάλασσα και ο ουρανός ενώνονται, και το ονόμασε ορίζοντα. Το θέατρο είναι το ευλογημένο παιδάκι μιας αδάμαστης θεάς και ενός απέραντα στοργικού πατέρα.

Όταν είσαι ερωτευμένος όλα τα τραγούδια βγάζουν νόημα, όταν είσαι πληγωμένος όλο το αλκοόλ του κόσμου κι αν σου τάξουν, δεν είναι αρκετό, όταν είσαι αισιόδοξος ο ήλιος σου λάμπει πιο πολύ από των άλλων, όταν είσαι θλιμμένος υπάρχει πάντα ένα συννεφάκι πάνω από το δικό σου κεφάλι μόνο, όταν είσαι μπερδεμένος, όλες οι φωνές σου ακούγονται πιο δυνατές. Όταν είσαι στο θέατρο γίνεσαι όλα αυτά μαζί κι έχεις όλα αυτά μαζί.

Δε ξέρω αν κάποια μέρα θα μπορέσω να πάω σε μία παράσταση και να μην νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη όταν οι ηθοποιοί χειροκροτούνται, δε ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να βρω κάπου αλλού το συναίσθημα πριν βγεις στη σκηνή με την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και το άδειασμα όταν γυρνάς στα παρασκήνια, μα ξέρω πως αν υπάρχει ένα συναισθηματικό κουτάκι στο οποίο αξίζει να κρατάς τα πράγματα που σε σημάδεψαν περισσότερο, αυτά θα μπουν σίγουρα εκεί.

_No words_

Παρασκευή πρωί/ ώρα εξεταστικής/ στη δραματική

Η Α. απάντησε όλες τις ερωτήσεις σωστά και έλαμπε από τη χαρά της, η Ρ. μας ανακοίνωσε πόσο αγχώθηκε και πόσο της άρεσε το τραγούδι "Ροδόσταμο" και μετά μας το τραγούδησε. Η Β. μπέρδεψε τις απαντήσεις, έσκασε στα γέλια με τον εαυτό της και μετά είπε περίπου 15 φορές: "στην ουσία αυτό που λέει το ποίημα είναι...." χωρίς να τελειώσει τη φράση της, μέχρι να θυμηθεί όντως τι λέει το ποίημα.

Τελικά βγήκαμε από την αίθουσα  γελάσαμε, γκρινιάξαμε και τις άφησα να μπουν στο επόμενο μάθημα.

Λίγο αργότερα στο δρόμο για το βιβλιοπωλείο συνειδητοποίησα πως είναι πολύ πιο εύκολο να δείχνεις σε κάποιον πόσο τον αγαπάς παρά να του το λες. Όχι γιατί είναι δύσκολο να πεις στην πραγματικότητα τις λέξεις, αλλά καμιά φορά οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψεις ένα συναίσθημα. Πώς να πεις πόσο θα σου λείψει κάποιος, πόσο θα κρατάς ένα μέρος, μια μυρωδιά,μια κατάσταση, μια μαγεία στην καρδιά σου; Κάποτε δεν το λες και καθόλου...

Μερικές φορές, δεν συνειδητοποιούμε τα πράγματα που κάνουμε τη στιγμή που τα κάνουμε, ή για να το πω πιο σωστά, την αξία των πραγμάτων. Είναι αλήθεια πως όταν επιλέγεις να κλείσεις μια πόρτα το κάνεις για λόγους που μόνο εσύ ξέρεις και κατανοείς, και με ελπίδες που κρύβεις μέσα σου για μία άλλη πόρτα ή παράθυρο ή έστω και γρίλια, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις τι ήταν πίσω από την πόρτα που έκλεισες, και πόσο όμορφα πέρασες πριν την κλείσεις.

Κάποιες φορές, όλα γίνονται όντως για το ταξίδι.

_Η παράδοση_

Απόγευμα μεγάλης Παρασκευής/ Σπίτι της γιαγιάς μου

Καθόμαστε με τις φίλες μου και αναλύουμε τα μεγάλα ζητήματα και προβλήματα της ζωής μας, πιστεύοντας, ειλικρινά εκείνη τη στιγμή από τα χείλη μας βγαίνουν οι μεγαλύτερες σοφίες της ανθρωπότητας. Είναι πια η αγαπημένη μας συνήθεια να το κάνουμε κάθε μεγάλη Παρασκευή αυτό, συνοδευόμενο από μπύρες και κλάματα με χαζές ταινίες στην τηλεόραση. Σκέφτομαι πως ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν υπάρχει πάντα μια περίεργη χημεία. Είναι, πάντα, ένα τεντωμένο σκοινί, που κάπως, με κάποιον περίεργο τρόπο κανείς δεν το τραβάει πιο πολύ από όσο πρέπει,αλλά δεν το χαλαρώνει και ποτέ. Είναι αυτό το μαγικό που δεν ξέρεις πως συμβαίνει, αλλά, απλά ένα πρωί που έχεις ξυπνήσει υπάρχει εκεί και ξέρεις ότι από εδώ και πέρα έτσι είναι, αυτό ισχύει.

Λίγο αργότερα/ Στο σαλόνι

Η τηλεόραση σιγοπαίζει, έτσι για να πιστεύω ότι έχω παρέα (συμπτώματα γήρατος- μάλλον φταίει το σπίτι κι όχι εγώ).Η προηγούμενη βαρυσήμαντη συζήτηση με βάζει σε σκέψεις. Με τους ίδιους ανθρώπους 5 χρόνια πριν συζητούσαμε για το τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και για το πως μας φανταζόμαστε σε 5 χρόνια.Θα έδινα τα πάντα να είχα ένα κασετοφωνάκι και να τα ακούγαμε όλα τώρα. Κάποιες τηρήσαμε το game-plan, κάποιες απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ που δεν θυμόμαστε ποιο ήταν καν. Τα όνειρα έχουν διπλή χρησιμότητα: είναι είτε για να πετυχαίνουν και να μας κάνουν να πιστεύουμε στα θαύματα, είτε για να αποτυγχάνουν και να μας ρίχνουν κάτω. Λένε ότι ο άνθρωπος κρίνεται όχι από το πως πέφτει, αλλά, από το πώς σηκώνεται. Εγώ, προσωπικά, δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να σηκώνεται ούτε απευθείας, ούτε με χάρη. Επίσης δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να έχει αμέσως την επιθυμία να σηκωθεί.Πάντα παίρνει χρόνο. Άλλες φορές είναι 5 λεπτά και άλλες, ακόμη και 5 χρόνια. 

_Against all odds_

"Μείνε με τα δυο σου πόδια γερά στο παρόν, τα μάτια σου μπροστά στο μέλλον και με ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς σου στο παρελθόν για να θυμάσαι τι βήματα έκανες μέχρι αυτή τη στιγμή." Έτσι μας συμβούλευσαν οι απανταχού ρομαντικοί ή ρεαλιστές που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο μέσα στις εποχές. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι όσοι είπαν αυτό το πράγμα είτε υπήρξαν πάντα σίγουροι για τη ζωή τους και το μέλλον τους, αρκετά ώστε να θέλουν να το στοχεύουν με τα μάτια τους ή είχαν πολλά λεφτά.

"Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα", μας είπαν, πάλι, κάποιοι άλλοι πιο καμμένοι από τη ζωή και τα αναπάντεχα της που δεν μπορούσαν να περιγράψουν διαφορετικά το απροσπέλαστο αδιέξοδο δύο επιλογών που όποια και να γίνει θα έχει καταστροφικό αποτέλεσμα.

Ας μιλήσουμε για την ομάδα Β: Η ομάδα που τα έχει χαμένα κυριολεκτικά και μεταφορικά, που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται,η ομάδα που σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κοιτάξει το μέλλον κατάματα γιατί της φαίνεται τρομακτικό όσο ο εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ, αλλά ούτε και να μείνει σταθερή στο παρόν γιατί έχει τοποθετήσει τα πόδια της σε ένα υπερβολικά λεπτό σκοινί που τρεμοπαίζει και τραντάζεται συνέχεια.

Η ομάδα Β έπεσε κατηγορία και έχασε τους χορηγούς της.Οι βασικοί της έχουν πάθει όλοι και από κάτι και παίζει με αναπληρωματικούς. Οι ομάδα Β δεν έχει προπονητή γιατί τον απέλασαν, ούτε και γυμναστή γιατί έπαθε έμφραγμα. Η μασκότ της ομάδας Β πήγε κι έγινε αναπληρωματική μασκότ της ομάδας Α.

Στο στοίχημα έπαιξα ότι θα κερδίσει η ομάδα Β και περιμένω αποτελέσματα.

_Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες_

Είναι κάποιες μέρες που περνούν, έτσι, σαν αέρας, που δεν καταλαβαίνεις πότε έπεσες για ύπνο το ένα βράδυ και πότε ήρθε κιόλας το επόμενο.Είναι όμως και κάτι άλλες μέρες που είναι ατελείωτες, που κάθε λεπτό τους, σαν να σε μεγαλώνει ένα ολόκληρο χρόνο και που δεν  μπορείς να αντέξεις το βάρος στους ώμους σου.

Είναι δεδομένο πως κάνουμε κάποια πράγματα επειδή απλά τα θέλουμε, και πως κάνουμε κάποια άλλα, επειδή δεν μπορούμε απλά να κάνουμε κάτι άλλο.Έτσι, πάντα έλεγα πως είμαι ρομαντική όχι επειδή θέλω, αλλά επειδή έτσι είμαι.

Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως το "έτσι είμαι" μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε "είμαι αλλιώς", από τη μια στιγμή στην άλλη. Το είμαι καλά μπορεί γρήγορα να γίνει: είμαι άρρωστος, το είμαι χαλαρός μετατρέπεται σε μια στιγμούλα σε: είμαι πιο αγχωμένος από ποτέ.Η γλυκιά μυρωδιά μια ζεστής σοκολάτας αλλάζει πολύ γρήγορα σε αηδιαστική μυρωδιά νοσοκομείου. Όλα αλλάζουν,αναπάντεχα, γρήγορα,αλαζονικά. Ναι, η αλλαγή κουβαλάει μια αλαζονεία γιατί ξέρει πως όποτε καταυθάνει, πρέπει να την υπακούσεις και να προσαρμοστείς, αλλιώς δεν θα επιβιώσεις.

Εγώ βρήκα παρηγοριά στη μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων ρούχων αυτές τις μέρες.Κάθε φορά που απλώνω τα πλυμένα μου ρούχα νιώθω πως καθαρίζω και μια σκοτεινή γωνία ενός ανήσυχου μυαλού.

Άλλαξα τα σεντόνια μου, και πια με τα χρωματιστά καινούργια μοσχομυριστά μου σεντόνια πορεύομαι από το "έτσι είμαι" σε ένα άλλο "έτσι είμαι, αλλά και κάπως αλλιώς, και λίγο από αυτό και ίσως και λίγο από εκείνο", γιατί "έτσι είναι" τα πράγματα.

_Pieces of April_

Είναι κάτι φιλιά που σε σημαδεύουν πιο πολύ από κάποια άλλα, είναι κάτι αγκαλιές που τις επιδιώκεις πιο πολύ από κάποιες άλλες, είναι κάτι ματιές που σε καίνε σαν φωτιά και ξέρεις ότι πρέπει να μείνεις μακριά, είναι κάτι χαμόγελα που δεν διατάζεις εσύ τα χείλη σου, αλλά εκείνα εσένα, και είναι κάτι δάκρυα που όσο και να προσπαθήσεις να τα συγκρατήσεις, τρέχουν.Είναι και κάτι σ' αγαπώ που θα θυμάσαι τα πάντα από τη στιγμή που τα εξέφρασες.
Είναι κάτι αισθήματα που δεν θέλεις να τα έχεις και προσπαθείς να τα διώξεις από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου μέχρι την τελευταία σκέψη που θα αφήσεις στο μαξιλάρι σου πριν κοιμηθείς, κι είναι και κάποια άλλα από τα οποία αγκιστρώνεσαι και τα κρατάς καλά φυλαγμένα στη μικρή θέση που αφήνει η λογική στην καρδιά σου.
Είναι αυτή η διαρκής αμφιταλάντευση που σε κάνει ευτυχισμένο, είναι αυτή η συνεχόμενη αβεβαιότητα που σε κάνει δυστυχισμένο.Είναι αυτό το "σε θέλω" που σε συγκρατεί από το να αφήσεις τα όπλα και είναι αυτό το "πονάω" που σε σπρώχνει στο χώμα και δεν σε αφήνει να πάρεις μια σωστή ανάσα.
Είναι η άνοιξη που δε λέει να εδραιώσει την κυριαρχία της και είναι και τα κομμάτια του χειμώνα σου, που σαν να ζουν πάντα μέσα μου.

http://www.youtube.com/watch?v=8JA1XAmzbnw

Παζάρι Βιβλίου

Κάπου ανάμεσα στις ψυχώσεις της Sarah Kane, τον απίστευτο μου πονοκέφαλο, τις κρίσεις αυτοεκτίμησης και τις επερχόμενες πρόβες, η Ρ. και η Α. με σύρανε κυριολεκτικά στο παζάρι βιβλίου που γίνεται στην πλατεία Odeon. Περίμενα, φυσικά, ότι θα μου αρέσει, αλλά, δεν περίμενα ότι θα αντιμετώπιζα αυτήν την κατάσταση. Ένας μεγάλος αντικειμενικά χώρος εξοπλισμένος, μόνο με τα απαραίτητα ράφια και ένα υποτυπώδες ταμείο να πήζει από βιβλία.Κι αυτό το περίμενα.Εκείνο που με εξέπληξε είναι ότι έπηζε και από ανθρώπους. Ανθρώπους μικρούς, μεγάλους, με διαφορετικά στυλ, διαφορετικές προτιμήσεις.'Ένας χώρος στον οποίο μπορούσες να βρεις από ποιητικές συλλογές του Καβάφη μέχρι συνταγές μαγειρικής, και από θεατρικά του Τσέχωφ μέχρι συμβουλές για ταντρικό σεξ.Ήταν όλα εκεί και κυρίως ήταν όλοι εκεί. Χωρίς να μπορώ να πω ότι η οργάνωση ήταν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, οι απίστευτα χαμηλές τιμές σε συνδυασμό με την απέραντη ποικιλία των βιβλίων, σε έκαναν να το παραβλέψεις.

Χαθήκαμε στους διαδρόμους και βρεθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια με παραμύθια του Άντερσεν, περάσαμε γλυκά στην εφηβεία με τις περιπέτειες από τις Μικρές κυρίες, ερωτευτήκαμε με τον Εμίλ Ζολά και καταλήξαμε να γελάμε με ανέκδοτα για μικρούς και μεγάλους. 

Ένας μικρός παράδεισος για τον καθένα κατοικοεδρεύει στη μικρή μας πόλη και είναι προσβάσιμος σε όλους.Σου προσφέρει άπειρα ταξίδια όπου το ακριβότερο εισιτήριο κοστίζει μόλις 7 ευρώ και κυρίως σου επιτρέπει να ονειρευτείς, χωρίς να πρέπει να απολογείσαι.

_Find me,find me_

Τίποτα δεν είναι ακατανόητο σε αυτό το σύμπαν. Όλα ξεδιπλώνονται μπροστά σου αρκεί να βρεις τον κατάλληλο μαθηματικό τύπο που θα αποτελέσει το κλειδί σου. Σήμερα ανακάλυψα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίζεται σε γραμμές που η καθεμιά σηματοδοτεί και μια ψυχολογική κατάσταση.Ως εκ τούτου δεν είναι περίεργο που από τη μια στιγμή στην άλλη σταματάς να αγαπάς κάποιον, ερωτεύεσαι κάποιον,μισείς κάποιον άλλον.Δεν είναι μεγάλη η διαδρομή από τον απόλυτο συναισθηματισμό στην απάθεια.
Μιλάω από πρώτο χέρι,ήμουν εκεί όταν έγινε.Τον άκουσα να αναλύει και να αποδομεί ό,τι για εμένα είναι σημαντικό και πολύτιμο, τον άκουσα να διατυμπανίζει την έλλειψη αυτοπεποίθησης μου, τον άκουσα να βρίζει τον εαυτό του που το επέτρεψε να γίνει.Ο παλιός μου εαυτός θα είχε σηκωθεί φωνάζοντας μέσα στα κλάματα και θα χτυπούσε πόρτες.Δεν είχα τίποτα να πω.Δεν είχα τίποτα να υπερασπιστώ.Δεν είχα ούτε ένα τείχος να κρυφτώ πίσω του για να μην με πυροβολήσουν.Δεν μπορούσα.Τα πυρά βρήκαν το στόχο τους και τα μάτια ξέρανε ότι δεν πρέπει πια να κλαίνε.
Το περίεργο είναι να μην έχεις κάτι πια να πεις.Το περίεργο είναι να σωπαίνεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο κι όχι γιατί το επιλέγεις.Το περίεργο είναι να δίνεις εντολές στις αισθήσεις σου για να λειτπυργήσουν και να ξεχνάς να βλέπεις το χορτάρι πράσινο

.http://www.youtube.com/watch?v=vmdv0EmsNbk

_Back to basics_

Περπατάς κουρασμένος στη μέση του πουθενά, χωρίς τα μάτια σου να φτάνουν καν κάποιο σημάδι του προορισμού.Το ξέρω.
Τα λόγια σου τελείωσαν και δεν μπορείς άλλα πια να ξεστομίσεις.Το ξέρω.
Το κεφάλι σου σπάει από σκέψεις που δεν έχουν καν συνοχή, που σε κάνουν να ντρέπεσαι.Το ξέρω.
Η καρδιά σου έχασε τον τακτικό της χτύπο.Χτυπάει πια σαν κακολαδωμένη μηχανή, χωρίς υποστήριξη.Το ξέρω.
Τα μάτια σου πια κοιτάνε δίχως να βλέπουν, κι όταν βλέπουν σπάνια αναγνωρίζουν. Το ξέρω.
Ανεβαίνεις ανηφόρες και τα πόδια σου πονάνε και ματώνουν. Το ξέρω.
Έχεις ένα μόνιμο σφίξιμο στους ώμους, σαν τα βράδια να έρχονται τα λάθη σου και να κάθονται με όλο τους το βάρος.Το ξέρω.
Φοβάσαι.Το ξέρω.
Υπάρχει μέσα στο σκοτάδι,όμως, κάτι που σε τραβάει πάνω.Είναι κάτι μικρό, ανεπαίσθητο,κάτι σχεδόν αόρατο, αλλά πιστεύω ότι είναι εκεί.Είναι ένα μικροσκοπικό σταθερό βραχάκι που παρά το μέγεθος του σου θυμίζει ποιος ήσουν, ποιος ήθελες να γίνεις.Είναι κάτι να στηριχτείς για να συνεχίσεις.Όχι την ψευδαίσθηση της προσπάθειας, αλλά την αλήθεια του αγώνα.Είναι αυτό που θα σε επαναφέρει στη ζωή λίγο πριν πνιγείς στη θάλασσα των εμποδίων που σου σηκώθηκαν.Είναι εκεί,Το ξέρω.

http://www.youtube.com/watch?v=3t-w5AZsg1Q

Σήμερα.

Είναι αστείο στις εποχές μας να μιλάμε για έρωτα κι αγάπη κι αν όχι αστείο, ανούσιο.Οι άνθρωποι πεινάνε, πεθαίνουν, χρεοκοπούν, μπαίνουν φυλακή.Ναι!Αυτή είναι η φωνή της λογικής στο κεφάλι μου και την ακούω πολύ δυνατά τώρα τελευταία και δεν μπορώ να πω ότι είναι και πολύ ευχάριστη γιατί φτάνει στα αυτιά μου από πολλές πλευρές. Από τον πρωινό καφέ με τη μαμά μου, από τη γκρίνια του μπαμπά μου στο τραπέζι, από τα παιδάκια που κρατάνε το καρτελάκι "πεινάω" στα φανάρια, από, από, από...
Τις περισσότερες φορές, δεν κλείνω τα αυτιά μου σε αυτές τις φωνές και χαίρομαι που ακόμη έχω την ευαισθησία να ακούω, αλλά, σήμερα δεν μπορούσα.Σήμερα ήταν η πρώτη καθαρή μέρα της άνοιξης.Σήμερα, σε όποιο δρόμο κι αν περπατούσα άκουγα να λένε για την ομορφιά της ημέρας.Σήμερα άκουγα τα κελαηδήματα των πουλιών κι όχι τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, σήμερα έγερνα κεφάλι στον ήλιο και δεν κρυβόμουν πίσω από γυαλιά ηλίου.Σήμερα δεν χρειαζόταν να φτιάξω την άνοιξη γιατί την είχα βρει, μέσα μου κι έξω.Σήμερα ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή σου αχόρταγα σαν να μη σε έβλεπα αύριο.
Σήμερα ξέρω, ξέρω για εσένα, ξέρω για εμένα, ξέρω για το δρόμο ανάμεσα. Σήμερα σ'αγαπώ.

_Η έκτη αίσθηση_

Οι φήμες, οι ονειροπόλοι, τα εφηβικά βιβλία και οι ρομαντικές κομεντί σου λένε ότι πρέπει να κάνεις κάθε φορά τον μεγαλύτερο σου φόβο πράξη, έτσι μέρα με τη μέρα θα ξεπερνάς τα όρια σου και θα φτάνεις ένα βηματάκι πιο κοντά στην αυτοολοκλήρωση, την αυτοπραγμάτωση και τον super-man, μάλλον.
Είναι στιγμές που η επιλογή είναι προφανής.Στέκεται μπροστά σου και σου φωνάζει πως αυτή είναι η σωστή και πως δεν υπάρχει και καμιά άλλη για να διαλέξεις, είναι, όμως, κι άλλες στιγμές που όλα είναι θολά,που κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σκεφτείς το μέλλον έχοντας πάρει τη μία ή την άλλη απόφαση, και που όπου και αν καταλήξεις, σε κάνει να λυπάσαι το μελλοντικό σου εαυτό.
Αναρωτιέμαι: σε αυτές τις αποφάσεις, τις δεύτερες, τις δύσκολες, είναι ο φόβος που μπαίνει τροχοπέδη και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά ή μήπως δεν έχει καμία σχέση με αυτό;Μήπως όλες οι αποφάσεις θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολες; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε τρομαγμένοι για το μέλλον γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε βρει ακόμη αυτό για το οποίο είμαστε γεννημένοι; Την Παρασκευή άκουσα κάτι πολύ διαφωτιστικό: Οι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να κάνουν αυτό και μόνο αυτό το πράγμα στη ζωή τους δεν έχουν επιλογή, έχουν μία έκτη αίσθηση που καθορίζει τις πράξεις τους, που αυτή τους ορίζει.Ο Μανώλης Χιώτης, λοιπόν, μία ανοιξιάτικη ημέρα σαν όλες τις άλλες πήγε έξω από τη φυλακή του Θεοδωράκη, και του έπαιξε το "ροδόσταμο", και ο Θεοδωράκης χωρίς να τον δει αναγνώρισε το παίξιμο του.Το ίδιο βράδυ ο Χιώτης πέθανε.
Ξύπνησε δίχως να ξέρει, κι όμως μια φωνή μέσα του τον έστειλε να τελειώσει μία υποχρέωση, και αφού την τελείωσε, μπορούσε να φύγει ήσυχος.
Γιατί, λοιπόν, για εμένα είναι τόσο δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στον πολυκώδικα και στον Ίψεν, γιατί εσύ πρέπει να κουβαλάς στην τσάντα σου και το στηθοσκόπιο και την κάμερα, γιατί αυτή ποτέ δεν διάβασε δυνατά τα ποιήματα της, γιατί αυτός κρυφά μέσα του πιστεύει ότι οι πίνακές του φανερώνουν ψυχολογική διαταραχή και γιατί αυτοί ποτέ δεν μας θέλησαν έτσι όπως είμαστε;

Not the cover, the book.

Περίμενα μέσα στο κρύο το λεωφορείο που μόλις είχα δει να περνάει από μπροστά μου, με αυτή την αλαζονεία που περνάνε πάντα από μπροστά σου τα λεωφορεία, που δεν πρόκειται να προλάβεις. Κάθησα στη στάση απογοητευμένη και κοιτούσα το κενό, ώσπου ένιωσα μια μυρωδιά γνώριμη να με πλησιάζει.Ήταν η μυρωδιά που είχε η δασκάλα των Ισπανικών μου,η οποία συγκατοικούσε με έξι σκυλάκια, που τα αγαπούσε καλύτερα και από παιδιά, και που τη θυμάμαι ακόμη, έξι χρόνια μετά. Γύρισα να δω από που έρχεται.
Ήταν μία γυναίκα γύρω στα 50, πολύ πρόχειρα και φτωχά ντυμένη με μία σχισμένη φόρμα και κάτι βρώμικα αθλητικά.Τα μαλλιά της ήταν κοντά και αχτένιστα, και τα νύχια της μαύρα.Σχεδόν ενστικτοδώς τραβήχτηκα λίγο, καθώς με πλησίασε,και κατευθείαν, ντράπηκα που το έκανα.Κοίταξα λίγο πίσω της και είδα 3 μεγάλα, όμορφα, σίγουρα αδέσποτα, σκυλιά να την πλησιάζουν. Όταν έφτασαν στα πόδια της γύρισε, χωρίς καμία έκπληξη και τα κοίταξε.
Στην αρχή χαμογέλασε και μετά έπιασε το ένα από τη μουσούδα και το άλλο το χάιδεψε.Έσκυψε λίγο κατά πάνω τους και ψιθύρισε: Εσείς τι θα κάνετε τώρα?Εγώ θα πάω στη δουλειά, εντάξει? Και μετά συνέχισε να τα χαϊδεύει και να τους γελάει.
Έμεινα να την κοιτάζω μέχρι που ανεβήκαμε στο λεωφορείο. Αυτή η γυναίκα, την οποία λίγα λεπτά πριν την απέφυγα εκείνη τη στιγμή ήθελα να την αγκαλιάσω. Είχα ζήσει μία αποκάλυψη από αυτές που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως η ζωή δεν είναι μονάχα γκρίνια, ασχήμια και γκρίζο.Είχα ζήσει μια αποκάλυψη απλότητας και ομορφιάς που προερχόταν από ένα τέτοιο περιτύλιγμα.Γύρισα το βλέμμα μου γύρω και είδα κι άλλους ανθρώπους.Κι άλλα βιβλία, κλειστά,  που απλά χρειαζόταν μια αφορμή για να ανοίξουν.
Τέτοιες μέρες εγώ τις λέω χαρούμενες.

Αχ αυτά τα φαντάσματα!

Ξύπνησα το πρωί με ένα αίσθημα αυτολύπησης, από αυτά που σε γυρνάνε πολύ πίσω στα παιδικά σου χρόνια, και που σε κάνουν να θυμηθείς όλα αυτά για τα οποία νιώθεις άσχημα, που σου ξανασχηματίζουν την χειρότερη εικόνα του εαυτού, αυτήν που πάνω κάτω προσπαθούσες να ξεχάσεις.
Γιατί?
Γιατί κάποιος, ασήμαντος για εμένα,πριν πολύ πολύ καιρό, είπε κάτι,άσχημο για εμένα, σε κάποιον, σημαντικό για εμένα, και το έμαθα τώρα.
Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα και σκεφτόμουνα:μήπως είχε δίκιο;Και αν είχε δίκιο γιατί δεν κάνω κάτι για να το αλλάξω. Και αν δεν είχε δίκιο, γιατί με πείραξε τόσο;Και σε τελική για να το πει ένας άνθρωπος, έστω και ένας, αυτό δεν σημαίνει ότι για κάποιον ακόμη ισχύει;
Αυτά πάνω κάτω σκεφτόμουν, κι έπεσα σε έναν λαβύρινθο αδιεξόδων, που αντί για τοίχους, είχε τους μεγαλύτερους μου φόβους, και τις πιο μεγάλες κακίες που έχω πει για τον εαυτό μου, ή που μου έχουν πει οι άλλοι και τις έχω πιστέψει.
Σύντομα, όταν πια δεν μπορούσα να βρω το σωστό δρόμο προς την έξοδο, πέρασα στην επίθεση.Αυτό ο ηλίθιος, τι ήξερε για εμένα και από ποια θέση μιλούσε;Ένα χαιρέκακο ανθρωπάκι είναι, σκεφτόμουν, που αισθάνεται καλύτερα μειώνοντας τους άλλους.
Η νύχτα περνούσε ,η νύστα ερχόταν και όταν πια έφτασα στο στάδιο εκείνο μεταξύ ύπνου και ξύπνου, άρχισα να σκέφτομαι καθαρά.Δεν είχε σημασία, τι σκεφτόταν αυτός για εμένα, αλλά,εγώ για εμένα.Αν αυτό που είπε ήταν κάτι που νομίζω ότι ισχύει και δεν μου αρέσει, θα έπρεπε να προσπαθήσω να το αλλάξω, όχι γι αυτόν, για'μένα, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα το πει, να ξέρω ότι είναι από μικροψυχία.Μέχρι τότε, στο μυαλό μου θα φαντάζομαι ότι το σώμα του είναι καλυμμένο από τεράστια σπυριά.Αυτό θα με κάνει κάπως καλύτερα, είναι αυτό που λένε:whatever helps you sleep at night.

Συμβουλές ευεξίας...

Πώς ορίζει κάποιος τον έρωτα;Στριφογυρνάει μέρες στο μυαλό μου.Νομίζω πως δεν υπάρχει κοινότοπη συμπεριφορά ή τέλος πάτων ότι είναι άδικο να του βάλεις μια ταμπέλα και να πεις:όταν ερωτεύεσαι κάνεις αυτά κι εκείνα τα πράγματα.Ο μόνος τρόπος να τον ορίσεις είναι μάλλον διά της ατόπου επαγωγής.Φυσικά είναι γελοίο να πεις ότι είσαι ερωτευμένος με κάποιον όταν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν χωρίς φαγητό και νερό.Άρα, καταλήγω ότι μάλλον ότι έρωτας είναι όταν η ζωή σου γίνεται άβολη και ανυπόφορη όταν δεν είσαι με τον άλλον και νομίζω ότι είναι όσο πιο ακριβές μπορεί να γίνει κάτι που σχετίζεται με με τον έρωτα.
Όμως αξίζει να ερωτεύεσαι, διακινδυνεύοντας, σε περίπτωση απώλειας, μία ανυπόφορη ζωή;Εγώ κατέληξα και το διατυμπανίζω:
Ερωτευτείτε!Ερωτευτείτε παράφορα!Ερωτευτείτε τα πάντα! Ερωτευτείτε το ταίρι σας, ερωτευτείτε το κορίτσι με τις φακίδες που κοιμάται δίπλα σας, ερωτευτείτε το αγόρι που χοροπηδά ακούγοντας james, ερωτευτείτε το σκυλάκο που περνάει κάθε πρωί έξω από το σπίτι σας, και το χοντρό ψιλικατζή με το χρυσό δόντι, που δεν σταματάει να χαμογελάει. Ερωτευτείτε τον ανοιξιάτικο καιρό στα μέσα του χειμώνα και τις πολύχρωμες καραμέλες haribo. Ερωτευτείτε τα ποδήλατα με τα καλαθάκια μπροστά και τη μυρωδιά ενός παλιού βιβλίου.
Ερωτευτείτε..είναι τόσο μοναδικό.

Το κακό είναι...

Το κακό είναι ότι μάθαμε να κρυβόμαστε.Από αυτά που σκεφτόμαστε, που θέλουμε να πούμε,που θέλουμε να δείξουμε.Το κακό είναι ότι μπερδέψαμε την ευπρέπεια με την αλήθεια.Το κακό είναι ότι μας έπεισαν ότι ο θυμός είναι ένα παιδικό συναίσθημα που αντικατοπτρίζει ανωριμότητα και αναξιοπρέπεια.Το κακό είναι ότι ξεχάσαμε τα στοιχειώδη.Μας απαγόρευσαν να γελάμε δυνατά μέχρι να ρουθουνίσουμε, μας απαγόρευσαν να χτυπάμε τα πόδια μας στο πάτωμα φωνάζοντας  μέχρι να γίνει αυτό που θέλουμε,μας είπαν ότι είναι λάθος να βάζουμε το δάχτυλο στο βάζο με τη μαρμελάδα και να το γλείφουμε, μας είπαν ότι δεν είναι σωστό να πανηγυρίζουμε χοροπηδώντας όταν κάτι υπέροχο μας συμβαίνει, μας είπαν ότι είναι παιδιάστικο να μιλάμε στα λούτρινα κουκλάκια μας.
Αλλά εχθές εγώ ήθελα να κλάψω, και να φωνάξω, και να χτυπήσω τα πόδια μου στο πάτωμα, και να μην είμαι ούτε σωστή, ούτε καλή, ούτε ώριμη.Όμως υπερίσχυσε η φωνή της λογικής, της αξιοπρέπειας.Τη φωνή της ειλικρίνειας,αντιθέτως, την έχωσα καλά μέσα μου μην με περάσει και κάποιος για ανώριμη, μην με κοιτάξει κάποιος υποτιμητικά.
Το κακό είναι ότι πιστέψαμε πως είναι προτιμότερο να παίρνουμε χάπια για να κοιμηθούμε, από το να δείχνουμε αυτό που θέλουμε, με τον κίνδυνο να κάνουμε όλους τους αξιοπρεπείς να νιώσουν άβολα.
Είναι μεγάλο κακό αυτό.

Κ.Π.

Δε θυμάμαι πολλά πράγματα από εχθές το βράδυ.Είχα μία στίβα βιβλία γύρω μου.Το στυλό μου είχε μείνει ανοιχτό και είχε πέσει πάνω στο πάπλωμα.Κρύωνα πολύ.Μίλησα στο τηλέφωνο.Λίγο.Ξεκίνησε με ένα σφίξιμο στο στομάχι το οποίο ανέβαινε συνεχώς προς τα πάνω δημιουργώντας μου μία τάση να κάνω εμετό. Μετά ξεπέρασε το λαιμό και ανέβηκε ακόμη πιο πάνω.Η ανάσα μου άρχισε να κόβεται. Τα μάτια μου έψαχναν μία ευκαιρία να υγρανθούν για να εκτονωθεί όλο αυτό.Δεν τα κατάφερνα.Περπάτησα μέσα στο σπίτι ξυπόλητη. Μου έπεσε η κούπα που πήγαινα να φτιάξω χαμομήλι.Άνοιξα μία σοκολάτα αλλά τα χέρια μου έτρεμαν και την παράτησα μισάνοιχτη στο ψυγείο.Με έπιασε σπαστικός βήχας.Τα χέρια μου, πια, έτρεμαν πιο πολύ.Γύρισα στο κρεβάτι. Κάθησα οκλαδόν κοιτώντας προς την τηλεόραση που κάτι έπαιζε.Ένιωσα τα μάτια μου να τρέχουν.Επιτέλους.Έτρεχαν πολλή ώρα, δεν θυμάμαι αν κοιμήθηκα πριν σταματήσω να κλαίω ή το αντίστροφο.
Όταν ήμουνα μικρή ευχόμουνα να μεγαλώσω για να μπορώ να κάνω ο,τι θέλω. Δυστυχώς τα κατάφερα.

Λευκή κόλλα

Αμφιθέατρο νομικής/ Παρασκευή βράδυ

Δεν έχω διαβάσει τίποτα από το μάθημα που δίνουμε και προσπαθώ να πάρω, κυριολεκτικά, το νόμο στα χέρια μου. Γράφω πάνω στη λευκή μου κόλλα με στυλό, σβήνω με το σβηστικό, ξαναγράφω, ξανασβήνω...Στο τέλος δημιουργείται ένα μικρό βουναλάκι από σειρές στυλό και σβηστικό. Παίρνω το χαρτί με τα θέματα και αρχίζω να γράφω με μολύβι..να σβήνω, και να ξαναγράφω..στο τέλος το χαρτί ξεκινά να λεπταίνει από τη φθορά και κοντεύει να σκιστεί...

Αργότερα/Σπίτι μου

Σκέφτομαι ότι όλα όσα έγραψα και κατόπιν έσβησα ήταν λάθη.Λάθη που έκανα και ξαφνικά αποφάσισα να τα σβήσω.Ήθελα να χαθούν,αλλά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο άφησαν κάποια σημάδια στο χαρτί μου.Είτε ποτέ δε σβήστηκαν πραγματικά, είτε καθώς σβήνονταν έκαναν το χαρτί μου αδύνατό και έτοιμο να σκιστεί.Τελικά, μένει λευκό χαρτί, όμως, μόνο κατ'επίφαση, γιατί από κάτω έχουν γραφεί κι έχουν σβηστεί πολλά.Και πάνω σε αυτό το χαρτί, εντέλει  κάτι πρέπει να γράψεις αφενός γιατί θα δώσεις λόγο στον εαυτό σου και αφετέρου γιατί δεν μπορούν όλοι να βλέπουν ότι έχεις μια κενή κόλλα.

Όσο,όμως, έχω χαρτί θα γράφω, για' μενα, για' σενα...

Σκέψεις εξεταστικής περιόδου

Τα μάτια μου τσούζουν από τη νύστα.Είναι αλήθεια αυτά που λένε.Ο εαυτός σου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.Η νύστα, η πείνα,η ανάγκη για ελευθερία, η αφηρημάδα,η γκρίνια.Έχω δύο μάτια που δεν μπορούν να μην κοιτάζουν, δυο χέρια που αδυνατούν να μην αγγίζουν, ένα μυαλό που αρνείται να μείνει στο ίδιο μέρος για πολύ, μία μέση που διαμαρτύρεται όταν κουράζομαι, δύο ώμους μόνιμα σφιγμένους, μια φωνή κλειστή που επιμένει να τραγουδάει...
 Όπου πηγαίνω συναντώ τις ίδιες ιστορίες σε διαφορετική στιγμή.Οι άνθρωποι είναι τόσο ίδιοι,σαν μια παρτίδα μονόπολυ!Η αλήθεια είναι πως θα περάσεις από την Πλατεία Συντάγματος είτε με ξενοδοχεία είτε με υποθήκες.
Μου αρέσει που μπορώ ακόμα και εκπλήσσομαι από τους ανθρώπους.Μου αρέσει που μου δείχνουν ότι μία θέση άδειασε στο λεωφορείο, που τρέχουν και σφιχταγκαλιάζονται στη μέση του δρόμου, που τραγουδάνε κάθε πρωί όταν μπαίνω στη σχολή, που πνίγονται με κάτι αστείο ενώ τρώνε,που κλαίνε και γελάνε μαζί.
Τα μάτια μου τσούζουν από τη νύστα.Είμαι άνθρωπος.Με εκπλήσσουν οι σκέψεις μου.Φοβάμαι ότι μια μέρα θα δω την ιστορία μου στο δρόμο και δεν θα την αναγνωρίσω γιατί θα είναι μια από αυτές τις ιστορίες που κοροϊδεύω...