Μια στιγμή

Πρωί Δευτέρας/Στάση κλεάνθους
Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τα πάντα.Τις τελευταίες μέρες παίζει ένα συνεχές replay μιας συγκεκριμένης περιόδου και δεν σταματάει.Προσπάθησα να σταματήσω και να σκεφτώ λίγο για τη μέρα που θα ακολουθούσε και που προβλεπόταν μεγάλη,κάτι που απολαμβάνω τώρα τελευταία.Φοβάμαι τις παύσεις,είναι απρόβλεπτες.
Τα κατάφερα για λίγο.Αλλά,για λίγο.Έβαλα δυνατά τη μουσική για να μην ακούω τις σκέψεις μου.Κατάλαβα ότι κάπου ανάμεσα σε αυτό που θέλω και αυτό που είμαι,βρίσκεται ο πραγματικός μου εαυτός.
Αυτός που ξυπνάει το πρωί χαρούμενος,που σφίγγεται το στομάχι του,που γράφει γράμματα που δε θα δώσει ποτέ,που αγωνίζεται για τα άπιαστα όνειρα του, που κλαίει κάθε φορά που βλέπει το "ημερολόγιο" και σιχαίνεται να το παραδεχτεί,που βρίζει σα νταλικέρης και σιχαίνεται να τον ακούνε.
Όλα αυτά σκεφτόμουν μέχρι που μια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου.Και τότε κατάλαβα ότι μια στιγμή είναι ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που διαρκεί από ένα κλείσιμο των ματιών μέχρι χρόνια ολόκληρα.Μια στιγμή είναι μια αιωνιότητα ή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Αυτό που ζήσαμε ήταν μια στιγμή.Αυτά που θα ζήσουμε είναι μια στιγμή.Αυτό κάπως με ηρέμησε..Εξ'άλλου,τι είναι μια στιγμή;