I don't ever want to feel,like I did that day.

Μία ερώτηση από έναν άνθρωπο που δεν έχω σε καμιά εκτίμηση ,και που έγινε προφανώς για λόγους φαίνεσθαι με έβαλε σε σκέψεις.
"Εσείς οι υπόλοιποι,ρώτησε,είστε καλά ψυχολογικά,εκτός από τη συμμαθήτριά σας?"
23 άτομα κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και γελάσαμε.Μετά κοιταχτήκαμε χωρίς να γελάσουμε.
Μας πήρε με τη σειρά.Δεν κατάλαβα τη σκέψη πίσω από την πράξη,αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως και όταν ήρθε η σειρά μου,όχι μόνο δεν είπα ένα ψεύτικο καλά,αλλά,της μίλησα απόλυτα ειλικρινά.
Κι όχι μόνο αυτό αλλά και 20 στους 23 είπαμε μια παρόμοια απάντηση που κυμαινόταν από: όχι καλά μέχρι απαίσια.
Ο καθένας μας, κουβαλάει από κάτι και συνήθως το βάζει σε μία μικρή θηκούλα η οποία κρύβεται πολύ καλά κάτω από το παλτό μας.Γελάει,φωνάζει,παίζει,μαλώνει,πέφτει και ξανασηκώνεται,Και μερικές φορές κλαίει.Και μερικές φορές θέλει κάποιον να τον κρατάει αγκαλιά,και άλλες να κλαίει μόνος χωρίς κανέναν γύρω.Κι μερικές ακόμα,θέλει να βλέπει,απλά, το θάνατο του Μουφάσα για 80η φορά ψάχνοντας αφορμή να κλάψει.
Είναι λίγο άδικο η ευτυχία να κρατάει μόνο στιγμές και η λύπη να είναι κατάσταση.Αν αντέξεις όμως και δεις το lion king μέχρι το τέλος ο Σίμπα γίνεται βασιλιάς και αυτό,όσο να πεις, είναι ένα χαρούμενο τέλος.