Του τρελού

Καθόμαστε στο μαγαζί που καθόμασταν κι όλοι μαζί.Διαφορετική σύνθεση κατά το ήμισυ,ίδιες εικόνες.Στην αρχή φρικάρω,δε θέλω με τίποτα να ανέβουμε στον πάνω όροφο.Όσο ανεβαίνουμε τα σκαλιά και με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει αποφασίζω πως το παρελθόν αποτελείται από φαντάσματα κι,ανεξαρτήτως, αν είναι καλά ή κακά ανήκουν σε συγκεκριμένο χωροχρόνο,κι εκεί πρέπει να παραμένουν.Και μετά αποφασίζω πως είμαι πολύ drama queen και,απλά,είναι μια χαζόσκαλα που πρέπει να ανέβω.Παραγγέλνουμε ό,τι και εκείνο το βράδυ.Μετά πάλι σκέφτομαι,ποια πιο κοινή παραγγελία;Ταυτόχρονα το μικρό διαβολάκι στο κεφάλι μου,μου ψιθυρίζει: τρελαίνεσαι και δεν κάνεις και τίποτα να το εμποδίσεις!Το αγνοώ επιδεικτικά αν και ψιλοκαταλαβαίνω ότι παίζει να έχει και δίκιο.Κάποια στιγμή εκεί που παίζουμε διακόπτω το παιχνίδι χωρίς λόγο βάζω μπουφάν κι ετοιμάζομαι να φύγω.Ένα δευτερόλεπτο μετά, συνειδητοποιώ πως είμαι με άλλα 3 άτομα ένα εκ των οποίων δε με ξέρει σχεδόν καθόλου και δεν θα δικαιολογούσε επ'ουδενί την κυκλοθυμία μου.Κοιτάζω τα κορίτσια που κοιτιούνται μεταξύ τους κι είναι έτοιμες να σκάσουν στα γέλια,σε συνδυασμό με την αντίδραση του Σ.που δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια και δε ξέρει πως να αντιδράσει.
Κάθομαι πάλι κάτω,αργά,σχεδόν θεατρικά,πιάνω την αδάμαστη(την τράπουλα μας,του tichu) και συνεχίζω το παιχνίδι.Γελάμε σα χαζά μεταξύ μας.Τσουγκρίζουμε,πίνουμε μια γουλιά και συνεχίσουμε το παιχνίδι.Ο Σ. συνεχίζει να κοιτάει σαν να είμαστε εξωγήινες.
Δεν πειράζει,γιατί όλα αυτά κάποτε θα είναι πολύ μακρινά και θα γελάμε όταν θα τα σκεφτόμαστε.Αλλά,θα είμαστε μαζί,όπως κάθε φορά.