Εν λευκώ

Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο/που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.
Πέφτω.Πέφτω συνέχεια.Πέφτω σε 'μένα,πέφτω σε 'σένα,πέφτω στο τι θα γινόταν αν,πέφτω στο τι δε γίνεται.
Καλά τα λένε οι έχρωμοί μου φίλοι/το πρόβλημα μου,η υπερβολή μου,/κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.
Μου λείπεις.Μου λείπει.Μου λείπει η αισιοδοξία.Μου λείπει να ονειρεύομαι.Είμαι μια καλολαδωμένη μηχανή.Μόλις τα γρανάζια τρίζουν, ρίχνω λίγο λάδι αυτοσυντήρησης κι επανέρχομαι.Μου λείπει η ζωντάνια.
Αν είχε χρώμα,θα 'ταν άσπρο ο φόβος,/αν είχε σώμα θα'ταν σαν κι εμένα.
Η σκιά του εγώ μου στους τοίχους,τα βράδια,που φωτίζει μόνο το λαμπατέρ,γίνεται τεράστια. Βγαίνει έξω.Με τυλίγει.Μου ψιθυρίζει.Μου μιλάει.Μου φωνάζει τα λάθη μου.Είναι πολλά;Είναι λίγα;Δε ξέρω.Δεν έχω μέτρο σύγκρισης.
Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος/και που κανείς δεν έχει λάβει γνώση/πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος.
Σε κοιτάζω.Με κοιτάζεις.Κρυβόμαστε.Και οι δύο.Κρυβόμαστε πίσω από αντικείμενα.Πίσω από άλλους ανθρώπους.Πίσω από κλεφτές ματιές.Κρύβομαι πίσω από αυτά που θέλω να σου πω.Κρύβομαι.Πάντα έτσι.
Τίποτα σημαντικό./Ζω μονάχα εν λευκώ.
http://www.youtube.com/watch?v=uU-mHbLPaOk