Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω,όπως λέει κι ο Κραουνάκης.Έψαχνα κάποιον ή κάτι να μου πει μείνε,αν κι έχω από καιρό πάψει να πιστεύω στα θεϊκά μηνύματα.
Τους είδα.Στο λεωφορείο.Ένα ζευγάρι γύρω στα 35.Κάθονται στην ανάποδη θέση που είναι για άτομα χρήζοντα βοήθειας.Μπροστά στα πόδια τους το καροτσάκι με το μικράκι τους.
Αυτή φαίνεται κουρασμένη,έχει μαύρους κύκλος και τα μαλλιά πιασμένα πίσω με ένα κόκκινο κοκαλάκι.Είναι χλωμή,αλλά,τόσο όμορφη.
Αυτός είναι πιο ροδοκόκκινος,χαμογελαστός,φοράει ένα λαδί πανοφώρι και καφετιά camper με κόκκινα κορδόνια.Την κρατάει αγκαλιά.
Κάθε τόσο,σκύβει και τη φιλάει,εκείνη κλείνει τα μάτια της και σαν να αφήνεται,από τον κόσμο,το λεωφορείο και τους θορύβους.Πηγαίνει μαζί του,στο φιλί του.Μέχρι το επόμενο φιλί.Σκύβουν συνέχεια πάνω από το μωρό,το κοιτάζουν,κοιτάζονται μεταξύ τους και χαμογελάνε.
Έρχεται η στάση μου.Πατάω το κουμπί και πηγαίνω στην πόρτα.Τους κοιτάζω όλη την ώρα σαν μαγνητισμένη.Χαίρομαι τόσο που υπάρχουν και που τους συνάντησα.Με πιάνει να τους χαζεύω,ντρέπομαι,κατεβάζω το κεφάλι.Όταν το σηκώνω τη βλέπω να με κοιτάζει,μου χαμογελάει και μου γνέφει.Της χαμογελάω,στην αρχή αμήχανα και μετά κανονικά,της γνέφω πίσω.Είναι απίστευτο πόσα λένε δύο ζευγάρια μάτια σε μερικές μόνο στιγμές.
Κατέβηκα με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.Ήταν σαν αυτό το απίστευτο που συμβαίνει πάνω στις σκεπές των σιδερένιων στάσεων.Μερικές φορές,φυτρώνουν μαργαρίτες.
Τους είδα.Στο λεωφορείο.Ένα ζευγάρι γύρω στα 35.Κάθονται στην ανάποδη θέση που είναι για άτομα χρήζοντα βοήθειας.Μπροστά στα πόδια τους το καροτσάκι με το μικράκι τους.
Αυτή φαίνεται κουρασμένη,έχει μαύρους κύκλος και τα μαλλιά πιασμένα πίσω με ένα κόκκινο κοκαλάκι.Είναι χλωμή,αλλά,τόσο όμορφη.
Αυτός είναι πιο ροδοκόκκινος,χαμογελαστός,φοράει ένα λαδί πανοφώρι και καφετιά camper με κόκκινα κορδόνια.Την κρατάει αγκαλιά.
Κάθε τόσο,σκύβει και τη φιλάει,εκείνη κλείνει τα μάτια της και σαν να αφήνεται,από τον κόσμο,το λεωφορείο και τους θορύβους.Πηγαίνει μαζί του,στο φιλί του.Μέχρι το επόμενο φιλί.Σκύβουν συνέχεια πάνω από το μωρό,το κοιτάζουν,κοιτάζονται μεταξύ τους και χαμογελάνε.
Έρχεται η στάση μου.Πατάω το κουμπί και πηγαίνω στην πόρτα.Τους κοιτάζω όλη την ώρα σαν μαγνητισμένη.Χαίρομαι τόσο που υπάρχουν και που τους συνάντησα.Με πιάνει να τους χαζεύω,ντρέπομαι,κατεβάζω το κεφάλι.Όταν το σηκώνω τη βλέπω να με κοιτάζει,μου χαμογελάει και μου γνέφει.Της χαμογελάω,στην αρχή αμήχανα και μετά κανονικά,της γνέφω πίσω.Είναι απίστευτο πόσα λένε δύο ζευγάρια μάτια σε μερικές μόνο στιγμές.
Κατέβηκα με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.Ήταν σαν αυτό το απίστευτο που συμβαίνει πάνω στις σκεπές των σιδερένιων στάσεων.Μερικές φορές,φυτρώνουν μαργαρίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου