Το τέλος μη δω..

Ήρθε στο σπίτι σχεδόν κλαμένη.Τη ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και ήταν πάντα χαμογελαστή.Μπήκε αναψοκοκκινισμένη,δε μπορούσες να καταλάβεις αν ήθελε να μιλήσει ή απλά να περάσει χρόνο με άτομα που ήξερε ότι την αγαπούσαν.Δεν της είπα τίποτα.Απλά περίμενα.Ήξερα ότι αν ήθελε θα μιλούσε μόνη της,εξ'άλλου το σώμα και τα μάτια,πολλές φορές,λένε περισσότερα από τη γλώσσα.
Ξεκίνησε να μου λέει πως νιώθει,κι όχι τι ακριβώς συνέβη.Δεν κατάλαβε λέει από πού της ήρθε.Δε ξέρει πως να ζήσει έτσι.Δε ξέρει πώς συνέβη χωρίς να το καταλάβει.Μου λέει πως,τελικά,ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια,και γελάει με τον εαυτό της.Είχε,λέει,σχεδιάσει να πάει μαζί του ένα ταξίδι.Θα του το έκανε έκπληξη για το Πάσχα.Είχε κάνει σχέδια γι αυτούς.Εμείς,μου κάνει,ίσον εγώ κι αυτός.Εγώ μόνη δεν είμαστε εμείς,είμαι μόνο εγώ.Εγώ μόνη,είμαι μόνη.
Δεν μπορείς να με καταλάβεις,κανείς δε μπορεί να με καταλάβει,εύχομαι να μπορούσε κάποιος να μπει στο μυαλό μου και να καταλάβει τι περνάω,είπε.Δεν ήξερα κι εγώ τι να της πω,αλλά,χωρίς να το πάρω χαμπάρι,άρχισα να κλαίω μαζί της.Της πήρα τον καφέ από μπροστά της,της έφερα ένα ποτήρι κρασί και μια κουβέρτα.Είπα να βάλω μουσική,αλλά μετά θυμήθηκα ότι η μουσική έχει έναν μοναδικό τρόπο να ρίχνει αλάτι στις πληγές μας.Έτσι,την κοίταξα στα μάτια κι άρχισα να της τραγουδάω:εγώ κι εσύ μαζί,όταν η τύχη σου θα'ναι φευγάτη κι εσύ μακριά απ'το ζεστό σου κρεβάτι.
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, της λέω.
Το ξέρω,μου λέει,αλλά πλησιάζει το τέλος;
Υπομονή,της λέω.
Την παίρνω αγκαλιά και κοιμόμαστε έτσι,πιασμένες χέρι χέρι.
Κρατήθηκα πολύ για να μη ρωτήσω τον εαυτό μου αν πλησιάζει,όντως,το τέλος.