_Το λάθος_

" Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε"

Τα περισσότερα μονοπάτια στη ζωή μας σχηματίζονται ή εξαφανίζονται από τις σύντομες, μονολεκτικές, αρνητικές ή καταφατικές απαντήσεις μας. Το "ναι" σου ανοίγει μία πόρτα προς έναν δρόμο μικρό ή μεγάλο, εξαρτάται, ενώ το "όχι" σου κλείνει την ίδια ακριβώς πόρτα. 

Όπως και να' χει κάθε φορά πριν πούμε τα "ναι" ή τα "όχι" μας, ρητά ή και σιωπηρά, προηγείται μία περίοδος σκέψης και επεξεργασίας, και ακριβώς λόγω αυτού του "σκεπτικού" προηγουμένου, όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε απολογισμό της απόφασης μας, βρίσκουμε πάντα τα κατάλληλα λόγια- λόγους για να ενδυναμωθούμε και να ξαναπιστέψουμε ότι -ναι- πράξαμε σωστά εντέλει.

Υπάρχει, όμως, και μία κατηγορία αποφάσεων ανεξέλεγκτων και επιπόλαιων. Είναι εκείνα τα ναι που λέμε πάνω στην έξαρση της στιγμής για να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών της τρέχουσας πραγματικότητας, ανίκανοι να αναλογιστούμε το μέλλον, έστω κι αν αυτό μας γνέφει ειρωνικά από την άλλη γωνία. Είναι εκείνα τα ναι που στιγμιαία μας κάνουν να νιώθουμε παντοδύναμοι κι ευτυχισμένοι ακόμη κι αν τα καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή να μας τρώνε εσωτερικά. Είναι εκείνα τα ναι, που αργότερα σε κάνουν να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, να νευριάζεις με όλο τον κόσμο, να τρως τα πετσάκια από τα νύχια σου, να χτυπάς νευρικά τα πόδια σου στο πάτωμα. Είναι εκείνα τα ναι που αν αναλογιστείς σε τι έδωσες τη συγκατάθεση σου, θα πιστέψεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Τελικά είναι εκείνα τα ναι, που όταν το μυαλό σου πατάει φρένο όλη η υπόλοιπη σου ύπαρξη τα φωνάζει πιο δυνατά από ποτέ. Είναι εκείνα τα ναι που θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς και θα τα ξαναπείς μέχρι να στεγνώσει το στόμα σου, μέχρι να μη βγάζουν πια νόημα.

Είναι εκείνα τα ναι-λάθη.