_Το δικό μου εσύ_

Εσύ για εμένα δεν είσαι αυτός που όλοι λένε. Εγώ εσένα μπορώ να σε δω μόνο με τα δικά μου μάτια. Μπορώ να αναγνώσω διαφορετικά τα γράμματα σου, να μυρίσω πιο έντονα τη μυρωδιά σου,να δω τα χρώματα σου καθαρά.
Εσύ για μένα είσαι δικός μου, χωρίς να ανήκεις αλλού. Θα πουν πως δε σε γνώρισα καλά. Θα πουν τα μυαλά μου πήραν αέρα από το αιώνιο, απροσδιόριστο, βασανιστικό συναίσθημα. Θα μιλήσουν για την προσωρινή μου τύφλωση. Θα κατακρίνουν τη συμπεριφορά μου. Δεν θα σε δουν όπως εγώ σε βλέπω.
Εσύ για μένα, έχεις άλλη όψη. Σαν να γεννιέσαι άλλος στα μάτια μου, σαν να υπάρχεις δυο φορές: μία για εμένα, μία για τον κόσμο. Δε ξέρω ποιο είναι το σωστό εδώ, δε ξέρω αν το "έτσι θέλω" και αν το "δε μπορώ αλλιώς" είναι αρκετά για να στηρίξουν μία πραγματικότητα. Δε ξέρω καν τι είναι πραγματικότητα και τι παραμύθι. Δε ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δε ξέρω πώς συμπεριφέρονται, δε  ξέρω πώς δεν είσαι άγαρμπος και φορτικός.
Ξέρω κάτι μόνο: Το δικό μου εσύ, μένει ξεχωριστό, αγνό, ανέγγιχτο, προσωπικό. Το δικό μου εσύ σε κρατάει ζωντανό μέσα μου. Το δικό μου εσύ είναι αδιαπέραστο και ζωντανό. Το δικό μου εσύ αντέχει τη φθορά του κόσμου. Το δικό μου εσύ δημιούργησε στο δικό σου εγώ μία σανίδα σωτήριας. Δες την, φτάσ'την.