Είδα την ταινία "The vow",εχθές το βράδυ,έφυγα συγκινημένη και στη μισή και παραπάνω ταινία είχα την πιθηκόφατσα τύπου έτοιμη να κλάψω αλλά συγκρατιέμαι.Η πρωταγωνίστρια,παρόλο που έπαθε αμνησία κι έχασε τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής της,με την αγάπη του άντρα της και μια σειρά τυχαίων γεγονότων,ξεπέρασε τη μοίρα της και έδειξε τη δύναμη της ανθρώπινης επιλογής.Ξαναβρήκε τη ζωή της,και τον έρωτά της και...happy end...
Στην πραγματική ζωή,τώρα,η τελευταία ταρακουνητική ατάκα που άκουσα από την Η. η οποία πρόσφατα χώρισε ήταν η εξής:Εγώ το παλτό μου είχα το ίδιο διάστημα που τα είχαμε και αν το έχανα θα μου έλειπε,δεν μπορώ να καταλάβω,σε αυτόν δε θα λείψω καθόλου;Δεν ήξερα τι να της απαντήσω γιατί,ναι,είχε δίκιο.Στη ζωή δενόμαστε,είναι αναπόδραστο.Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο,και δενόμαστε με τα πάντα.Με μια καλή εργασία στη σχολή ,με ένα τέλειο cd,με μια ταινία που μας καθήλωσε,με ένα παιδικό αμαξάκι,με ένα t-shirt που ήταν δώρο...Πώς είναι δυνατόν να μη δεθείς με έναν άνθρωπο,για όσο καιρό κι αν ήσασταν μαζί,όταν μιλούσατε και βγαίνατε σχεδόν κάθε μέρα;Πώς γίνεται να μη δεθείς με την πρωινή του ανάσα,με το ειρωνικό βλέμμα πάνω από την κούπα του καφέ,με τον ήχο του νερού που τρέχει,όταν πλένεται το πρωί κι αφήνει ανοιχτή την πόρτα της τουαλέτας;Δεν είναι δυνατόν.
Φυσικά και θα φύγει.Τίποτα δε μένει για πάντα.Ακόμα κι ο ίδιος να είναι,ένα κομμάτι του θα έχει φύγει,αγκαζέ με το χρόνο.Αλλά θα είναι πάντα εκεί,στη μνήμη και στην καρδιά.Αρνούμαι να πιστέψω ότι οποιοσδήποτε όσο σκληρός κι αν είναι ή κι αν θέλει να δείχνει, μπορεί ταυτόχρονα με την απόφαση ενός χωρισμού να ξεριζώσει τα πάντα από μέσα του και να "πάει γι'άλλα".Και για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι και γι αυτό.Τα συναισθήματα είναι tabboo θέμα προς συζήτηση.Μόνο οι γκόμενες τα λέμε μεταξύ μας και κάνας άντρας, που και που, αν έχει σουρώσει κ.ο.κ.Στην πραγματικότητα,μόνο οι υπολογιστές έχουν την επιλογή restart χωρίς καμία απολύτως επιβάρυνση,και ακόμα και γι αυτό διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Στην πραγματική ζωή,τώρα,η τελευταία ταρακουνητική ατάκα που άκουσα από την Η. η οποία πρόσφατα χώρισε ήταν η εξής:Εγώ το παλτό μου είχα το ίδιο διάστημα που τα είχαμε και αν το έχανα θα μου έλειπε,δεν μπορώ να καταλάβω,σε αυτόν δε θα λείψω καθόλου;Δεν ήξερα τι να της απαντήσω γιατί,ναι,είχε δίκιο.Στη ζωή δενόμαστε,είναι αναπόδραστο.Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο,και δενόμαστε με τα πάντα.Με μια καλή εργασία στη σχολή ,με ένα τέλειο cd,με μια ταινία που μας καθήλωσε,με ένα παιδικό αμαξάκι,με ένα t-shirt που ήταν δώρο...Πώς είναι δυνατόν να μη δεθείς με έναν άνθρωπο,για όσο καιρό κι αν ήσασταν μαζί,όταν μιλούσατε και βγαίνατε σχεδόν κάθε μέρα;Πώς γίνεται να μη δεθείς με την πρωινή του ανάσα,με το ειρωνικό βλέμμα πάνω από την κούπα του καφέ,με τον ήχο του νερού που τρέχει,όταν πλένεται το πρωί κι αφήνει ανοιχτή την πόρτα της τουαλέτας;Δεν είναι δυνατόν.
Φυσικά και θα φύγει.Τίποτα δε μένει για πάντα.Ακόμα κι ο ίδιος να είναι,ένα κομμάτι του θα έχει φύγει,αγκαζέ με το χρόνο.Αλλά θα είναι πάντα εκεί,στη μνήμη και στην καρδιά.Αρνούμαι να πιστέψω ότι οποιοσδήποτε όσο σκληρός κι αν είναι ή κι αν θέλει να δείχνει, μπορεί ταυτόχρονα με την απόφαση ενός χωρισμού να ξεριζώσει τα πάντα από μέσα του και να "πάει γι'άλλα".Και για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι και γι αυτό.Τα συναισθήματα είναι tabboo θέμα προς συζήτηση.Μόνο οι γκόμενες τα λέμε μεταξύ μας και κάνας άντρας, που και που, αν έχει σουρώσει κ.ο.κ.Στην πραγματικότητα,μόνο οι υπολογιστές έχουν την επιλογή restart χωρίς καμία απολύτως επιβάρυνση,και ακόμα και γι αυτό διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου