The darkest hour of the night is right before sunset,μας λένε χρόνια τώρα στις αμερικανικές ταινίες,λίγο πριν ο ήρωας τα παρατήσει ολοκληρωτικά και σταματήσει να "πολεμάει"; Τελευταία αναρωτιέμαι τι θα πει πολεμάω και τελικά τι σημαίνει νικάω ή αν υπάρχει τέτοιο πράγμα στη ζωή,όπως το νικάω. Όλη μου τη ζωή περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που πολεμάνε ή μάλλον για να το πω σωστότερα:που παλεύουν σαν ψάρια που μόλις πιάστηκαν στο δίχτυ ενός ψαρά και προσπαθούν να βγουν.Αγώνας να θρέψεις μια οικογένεια,να κρατήσεις έναν αποτυχημένο γάμο,να περάσεις στις πανελλήνιες στην πόλη που ζεις,γιατί αλλιώς δεν θα σπουδάσεις καθόλου,να επιβιώσεις από πολλές ερωτικές απογοητεύσεις, να επιβιώσεις από ένα τρελλό διαζύγιο γονιών,να κατακτήσεις ένα άπιαστο όνειρο για το οποίο δε ξέρεις καν αν κάνεις.Όταν άνοιξε το κουτί της πανδώρας,σύμφωνα με την ιστορία,βγήκαν έξω, στον κόσμο, όλα τα κακά κι έμεινε μόνο η ελπίδα,για να παρηγορεί τους ανθρώπους.Σύμφωνα με το Νίτσε η ελπίδα ήταν ένα κακό που δεν πρόλαβε να βγει, απλά.Γιατί;Γιατί σύμφωνα με αυτόν, αν δεν είχαμε την ελπίδα, θα μπορούσαμε να ζούμε απενοχοποιημένοι από κάθε μελλοντική προσδοκία κι έτσι να εμπλουτίζουμε τη ζωή μας σήμερα και παραγωγικά κι όχι μελλοντικά και αόριστα.
Δε ξέρω αν συμφωνώ με το φιλόσοφο,θεωρητικά,αλλά,πρακτικά ξέρω ότι όλοι όσοι τρέχουμε, αν χάναμε την ελπίδα μας για λίγο παραπάνω απ'όσο συμβαίνει συνήθως, κι αν δεν είχαμε τους υπόλοιπους δρομείς να σταματάνε ,να μας σηκώνουν στα πόδια μας,να μας δίνουν λίγο νερό και να συνεχίζουμε όλοι μαζί να τρέχουμε, δεν θα υπήρχε καν στα λεξιλόγια μας η λέξη ελπίδα για να μπορούμε να διαπραγματευόμαστε με αυτήν,τα όρια και τα όνειρα μας..Μπορεί τελικά να μην είναι αγώνας δρόμου,αλλά μια σκυταλοδρομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου