_Η έκτη αίσθηση_

Οι φήμες, οι ονειροπόλοι, τα εφηβικά βιβλία και οι ρομαντικές κομεντί σου λένε ότι πρέπει να κάνεις κάθε φορά τον μεγαλύτερο σου φόβο πράξη, έτσι μέρα με τη μέρα θα ξεπερνάς τα όρια σου και θα φτάνεις ένα βηματάκι πιο κοντά στην αυτοολοκλήρωση, την αυτοπραγμάτωση και τον super-man, μάλλον.
Είναι στιγμές που η επιλογή είναι προφανής.Στέκεται μπροστά σου και σου φωνάζει πως αυτή είναι η σωστή και πως δεν υπάρχει και καμιά άλλη για να διαλέξεις, είναι, όμως, κι άλλες στιγμές που όλα είναι θολά,που κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σκεφτείς το μέλλον έχοντας πάρει τη μία ή την άλλη απόφαση, και που όπου και αν καταλήξεις, σε κάνει να λυπάσαι το μελλοντικό σου εαυτό.
Αναρωτιέμαι: σε αυτές τις αποφάσεις, τις δεύτερες, τις δύσκολες, είναι ο φόβος που μπαίνει τροχοπέδη και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά ή μήπως δεν έχει καμία σχέση με αυτό;Μήπως όλες οι αποφάσεις θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολες; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε τρομαγμένοι για το μέλλον γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε βρει ακόμη αυτό για το οποίο είμαστε γεννημένοι; Την Παρασκευή άκουσα κάτι πολύ διαφωτιστικό: Οι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να κάνουν αυτό και μόνο αυτό το πράγμα στη ζωή τους δεν έχουν επιλογή, έχουν μία έκτη αίσθηση που καθορίζει τις πράξεις τους, που αυτή τους ορίζει.Ο Μανώλης Χιώτης, λοιπόν, μία ανοιξιάτικη ημέρα σαν όλες τις άλλες πήγε έξω από τη φυλακή του Θεοδωράκη, και του έπαιξε το "ροδόσταμο", και ο Θεοδωράκης χωρίς να τον δει αναγνώρισε το παίξιμο του.Το ίδιο βράδυ ο Χιώτης πέθανε.
Ξύπνησε δίχως να ξέρει, κι όμως μια φωνή μέσα του τον έστειλε να τελειώσει μία υποχρέωση, και αφού την τελείωσε, μπορούσε να φύγει ήσυχος.
Γιατί, λοιπόν, για εμένα είναι τόσο δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στον πολυκώδικα και στον Ίψεν, γιατί εσύ πρέπει να κουβαλάς στην τσάντα σου και το στηθοσκόπιο και την κάμερα, γιατί αυτή ποτέ δεν διάβασε δυνατά τα ποιήματα της, γιατί αυτός κρυφά μέσα του πιστεύει ότι οι πίνακές του φανερώνουν ψυχολογική διαταραχή και γιατί αυτοί ποτέ δεν μας θέλησαν έτσι όπως είμαστε;