_Back to basics_

Περπατάς κουρασμένος στη μέση του πουθενά, χωρίς τα μάτια σου να φτάνουν καν κάποιο σημάδι του προορισμού.Το ξέρω.
Τα λόγια σου τελείωσαν και δεν μπορείς άλλα πια να ξεστομίσεις.Το ξέρω.
Το κεφάλι σου σπάει από σκέψεις που δεν έχουν καν συνοχή, που σε κάνουν να ντρέπεσαι.Το ξέρω.
Η καρδιά σου έχασε τον τακτικό της χτύπο.Χτυπάει πια σαν κακολαδωμένη μηχανή, χωρίς υποστήριξη.Το ξέρω.
Τα μάτια σου πια κοιτάνε δίχως να βλέπουν, κι όταν βλέπουν σπάνια αναγνωρίζουν. Το ξέρω.
Ανεβαίνεις ανηφόρες και τα πόδια σου πονάνε και ματώνουν. Το ξέρω.
Έχεις ένα μόνιμο σφίξιμο στους ώμους, σαν τα βράδια να έρχονται τα λάθη σου και να κάθονται με όλο τους το βάρος.Το ξέρω.
Φοβάσαι.Το ξέρω.
Υπάρχει μέσα στο σκοτάδι,όμως, κάτι που σε τραβάει πάνω.Είναι κάτι μικρό, ανεπαίσθητο,κάτι σχεδόν αόρατο, αλλά πιστεύω ότι είναι εκεί.Είναι ένα μικροσκοπικό σταθερό βραχάκι που παρά το μέγεθος του σου θυμίζει ποιος ήσουν, ποιος ήθελες να γίνεις.Είναι κάτι να στηριχτείς για να συνεχίσεις.Όχι την ψευδαίσθηση της προσπάθειας, αλλά την αλήθεια του αγώνα.Είναι αυτό που θα σε επαναφέρει στη ζωή λίγο πριν πνιγείς στη θάλασσα των εμποδίων που σου σηκώθηκαν.Είναι εκεί,Το ξέρω.

http://www.youtube.com/watch?v=3t-w5AZsg1Q