Not the cover, the book.

Περίμενα μέσα στο κρύο το λεωφορείο που μόλις είχα δει να περνάει από μπροστά μου, με αυτή την αλαζονεία που περνάνε πάντα από μπροστά σου τα λεωφορεία, που δεν πρόκειται να προλάβεις. Κάθησα στη στάση απογοητευμένη και κοιτούσα το κενό, ώσπου ένιωσα μια μυρωδιά γνώριμη να με πλησιάζει.Ήταν η μυρωδιά που είχε η δασκάλα των Ισπανικών μου,η οποία συγκατοικούσε με έξι σκυλάκια, που τα αγαπούσε καλύτερα και από παιδιά, και που τη θυμάμαι ακόμη, έξι χρόνια μετά. Γύρισα να δω από που έρχεται.
Ήταν μία γυναίκα γύρω στα 50, πολύ πρόχειρα και φτωχά ντυμένη με μία σχισμένη φόρμα και κάτι βρώμικα αθλητικά.Τα μαλλιά της ήταν κοντά και αχτένιστα, και τα νύχια της μαύρα.Σχεδόν ενστικτοδώς τραβήχτηκα λίγο, καθώς με πλησίασε,και κατευθείαν, ντράπηκα που το έκανα.Κοίταξα λίγο πίσω της και είδα 3 μεγάλα, όμορφα, σίγουρα αδέσποτα, σκυλιά να την πλησιάζουν. Όταν έφτασαν στα πόδια της γύρισε, χωρίς καμία έκπληξη και τα κοίταξε.
Στην αρχή χαμογέλασε και μετά έπιασε το ένα από τη μουσούδα και το άλλο το χάιδεψε.Έσκυψε λίγο κατά πάνω τους και ψιθύρισε: Εσείς τι θα κάνετε τώρα?Εγώ θα πάω στη δουλειά, εντάξει? Και μετά συνέχισε να τα χαϊδεύει και να τους γελάει.
Έμεινα να την κοιτάζω μέχρι που ανεβήκαμε στο λεωφορείο. Αυτή η γυναίκα, την οποία λίγα λεπτά πριν την απέφυγα εκείνη τη στιγμή ήθελα να την αγκαλιάσω. Είχα ζήσει μία αποκάλυψη από αυτές που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως η ζωή δεν είναι μονάχα γκρίνια, ασχήμια και γκρίζο.Είχα ζήσει μια αποκάλυψη απλότητας και ομορφιάς που προερχόταν από ένα τέτοιο περιτύλιγμα.Γύρισα το βλέμμα μου γύρω και είδα κι άλλους ανθρώπους.Κι άλλα βιβλία, κλειστά,  που απλά χρειαζόταν μια αφορμή για να ανοίξουν.
Τέτοιες μέρες εγώ τις λέω χαρούμενες.