Σήμερα.

Είναι αστείο στις εποχές μας να μιλάμε για έρωτα κι αγάπη κι αν όχι αστείο, ανούσιο.Οι άνθρωποι πεινάνε, πεθαίνουν, χρεοκοπούν, μπαίνουν φυλακή.Ναι!Αυτή είναι η φωνή της λογικής στο κεφάλι μου και την ακούω πολύ δυνατά τώρα τελευταία και δεν μπορώ να πω ότι είναι και πολύ ευχάριστη γιατί φτάνει στα αυτιά μου από πολλές πλευρές. Από τον πρωινό καφέ με τη μαμά μου, από τη γκρίνια του μπαμπά μου στο τραπέζι, από τα παιδάκια που κρατάνε το καρτελάκι "πεινάω" στα φανάρια, από, από, από...
Τις περισσότερες φορές, δεν κλείνω τα αυτιά μου σε αυτές τις φωνές και χαίρομαι που ακόμη έχω την ευαισθησία να ακούω, αλλά, σήμερα δεν μπορούσα.Σήμερα ήταν η πρώτη καθαρή μέρα της άνοιξης.Σήμερα, σε όποιο δρόμο κι αν περπατούσα άκουγα να λένε για την ομορφιά της ημέρας.Σήμερα άκουγα τα κελαηδήματα των πουλιών κι όχι τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, σήμερα έγερνα κεφάλι στον ήλιο και δεν κρυβόμουν πίσω από γυαλιά ηλίου.Σήμερα δεν χρειαζόταν να φτιάξω την άνοιξη γιατί την είχα βρει, μέσα μου κι έξω.Σήμερα ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή σου αχόρταγα σαν να μη σε έβλεπα αύριο.
Σήμερα ξέρω, ξέρω για εσένα, ξέρω για εμένα, ξέρω για το δρόμο ανάμεσα. Σήμερα σ'αγαπώ.