_Freefall_

Όταν ήμασταν μικροί και πέφταμε και χτυπούσαμε η αλληλουχία των αντιδράσεων μας ήταν η εξής: κοιτούσαμε γύρω μας για να δούμε αν είναι κανείς, μόλις πιάναμε τη μάμα με την άκρη του ματιού μας μπήγαμε κάτι γοερά και σπαρακτικά κλάματα, περιμέναμε να έρθει να μας σηκώσει και να μας κρατήσει αγκαλιά μέχρι να ηρεμήσουμε, αναμέναμε, μιξοκλαίγοντας ακόμη, την επιβεβαίωσή της ότι έχουμε ψιλώσει δύο πόντους από το χτύπημα και  σταματούσαμε οριστικά όταν μας έβαζε ένα χανζαπλάστ με δεινοσαυράκια και μας μπούκωνε με κάτι σοκολατένιο.
Μεγαλώνοντας νομίζεις ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι δεν θα είσαι πια έτσι ανώριμος και κλαψιάρης και ότι θα φανείς δυνατός στις δυσκολίες της ζωής...Όχι. Κλαις ακόμη, ψάχνεις ακόμη μια ζεστή αγκαλιά, αποζητάς μία επιβεβαίωση ότι θα βγεις πιο δυνατός και ωριμασμένος από το τραύμα σου, συνήθως μπουκώνεσαι με  κάτι αλκοολούχο και ενίοτε και σοκολατένιο. Η αλληλουχία δε διαφέρει και τόσο από τα 5 στα 25.
Αυτό που ξεχνάς όμως  είναι ότι στα 5 σου, μετά τα δεινοσαυράκια, σηκωνόσουν, ξεχνούσες ότι είχες χτυπήσει και ξανάβγαινεις στην αυλή, ξανάπαιζεις μπάλα, ξαναμάλωνες με τους φίλους σου, ξανάπεφτες και πάλι από την αρχή. Γιατί έτσι είναι, οι πληγές κλείνουν, πάντα ξανασηκώνεσαι, ο πόνος περνάει, τα δάκρυα στεγνώνουν και ίσως ξαναδημιουργούνται, ο πόνος εξαφανίζεται, μεταμορφώνεται, μεταμορφώνεσαι εσύ, αλλάζεις. Απλά στα 25 παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο. Μην ξεχνάς ότι γέρασες και 20 χρόνια.