Don't you wish....?

Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι, στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου, έβγαλε το τετραδιάκι της και ξεκίνησε να γράφει για εκείνον. Ξεκίνησε να γράφει για όσα της είπε, για όσα μάντευε ότι σκεφτόταν εκείνος,  για όσα του απάντησε και για όσα σκεφτόταν αυτή και δεν μπορούσε καν να τα αρθρώσει. Έγραψε για όσα έγιναν, για όσα πρόσμενε να γίνουν και για όσα ήξερε ότι δεν θα γινόταν ποτέ. Έγραψε για το αδύνατο και το απίθανο, για το ακατόρθωτο, το ανήθικο και το απαγορευμένο. Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι πήρε με το αόρατο χέρι του το δικό της και σχημάτισε λέξεις πάνω στο λευκό χαρτί. Ήταν το ίδιο μεσημέρι που κατάλαβε ότι είχε μπει τόσο βαθιά μέσα της που πια μπορούσε να γράψει για εκείνον, κι αυτό ήταν ένα μεγάλο κακό.
Είναι στιγμές των οποίων το βάρος ούτε το καταλαβαίνεις, ούτε το πολυσκέφτεσαι την ώρα που συμβαίνουν, είναι οι ίδιες στιγμές που αργότερα θα σε χτυπήσουν στο πρόσωπο ή θα σου χαϊδέψουν τα μαλλιά, ανάλογα με τη δύναμη της ανάμνησης. Όλες οι στιγμές τους έτσι. Όλα τα λόγια, όλα τα αγγίγματα, όλα τα βλέμματα όλα τα διλήμματα. Ναι και όχι, πρέπει και θέλω, μπορώ και αδυνατώ, μου λείπεις και φύγε, αντίο και μείνε. Μια ιστορία που τέλειωσε πριν καλά καλά ξεκινήσει, ένας εν δυνάμει έρωτας, μία ψεύτικη ανάμνηση με αληθινή δύναμη, ένας πόνος που τους έκανε να είναι σαδίστές.
Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι έσκισε μερικές σελίδες από το τετραδιάκι της και της πέταξε σε έναν κάδο. Μετά τις μάζεψε και τις ξανάχωσε στην τσάντα της τσαλακωμένες και βρώμικες όπως ήταν και συνέχισε να περπατάει.

http://www.youtube.com/watch?v=Ob1CdTLDj10