_Έρωτα ή τίποτα_

Βρέθηκα πριν μερικές μέρες με τη φίλη μου τη Ν. η οποία δηλώνει βαθιά ερωτευμένη τους τελευταίους 7 μήνες. Παραμερίζοντας της ευαισθησία και την εύθραυστη κατάσταση της, πολύ κυνικά τη ρώτησα: δηλαδή πώς αντέχεις; Τι νιώθεις πια εσύ γι αυτόν και μπορείς να αφήνεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα;
 Για λίγη ώρα χαμογελούσε: Ξέρεις πώς είναι,μου λέει, να θέλει να πιει νερό και να μην υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να είσαι το άτομο από του οποίου το χέρι θα πάρει το νερό;
Η Ν. μέσα στην αφέλεια και την ανάγκη να μοιραστεί αυτό που νιώθει μου υπενθύμισε σε τι ακριβώς συνίσταται αυτό το αγωνιώδες, αιώνιο συναίσθημα, παραμερίζοντας στην άκρη όλες τις μεγαλεπίβολες θεωρίες αυτοπροστασίας που είχα στο μυαλό μου. Μου θύμισε πώς ταυτόχρονα μπορείς να πετάς στα ουράνια και παράλληλα να σέρνεσαι στο χώμα. Μου απέδειξε πώς μπορεί να κάνεις τις πιο ανιδιοτελείς πράξεις με τον πιο εγωιστικό σκοπό: να πάρεις μία τζούρα από τον άλλον, να εισχωρήσεις λίγο πιο βαθιά στον κόσμο του.
Θυμήθηκα ότι έρωτας είναι να  θέλεις να θέλεις να λουστείς με τη μυρωδιά του, να κοιμάστε μαλωμένοι και να  τον μισείς και να ξυπνάς ανυπομονώντας να έρθει η ώρα να τον δεις. Να  ξεχνάς πώς πρέπει, και να βουτάς στο πώς θέλεις. Να παίρνεις πόζες την ώρα που μιλάτε και να σκέφτεσαι εκατομμύρια εξυπνάδες για να πετάξεις και να τον εντυπωσιάσεις, να βλέπεις δράκους και συνωμοσίες εκεί που δεν υπάρχουν, να παρεξηγείς τα απλά, να μεγαλοποιείς τα πάντα.
Να σε αγγίζει και να τρέμεις, να σε κρατάει και να λες: πουθενά αλλού, μόνο εδώ. Να μην του λες αυτά που σκέφτεσαι γιατί θα τρομάξει, να εννοείς τα πάντα, να τον κάνεις να ζηλεύει με βλακείες, να αγαπάς το χνώτο του πριν την καληνύχτα και τον τρόπο που στρίβει το τσιγάρο του. Να τον κοιτάς στα μάτια  και να καταλαβαίνεις για τι έγραψε ο Ελύτης και ο Shakespeare. Όλα τα άλλα είναι απλώς για να περνάει η ώρα...