Όταν ήμασταν μικρές βάζαμε μία λευκή μαξιλαροθήκη στο κεφάλι, τη νυχτικά της μαμάς μας και κάτι πολυκαιρισμένες πέρλες και γυρνούσαμε στο σπίτι παριστάνοντας ότι είμαστε νύφες κι ότι επιτέλους είχαμε βρει αυτόν τον έναν και μοναδικό πρίγκιπα που θα σταθεί στο πλευρό μας για μια ζωή ολόκληρη.
Μετά μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε και νοηματοδοτήσαμε ο καθένας βάσει των δικών του εμπειριών τις λέξεις: αγαπώ, ερωτεύομαι, πονάω, αποχωρίζομαι, για πάντα και γιατί.
Προσωπικά έμαθα ότι ο έρωτας είναι το πιο αγνό και το πιο βρώμικο από όλα τα συναισθήματα μαζί κι ότι τις περισσότερες φορές αυτά τα δύο συνυπάρχουν στον ίδιο έρωτα. Έμαθα ότι το να ερωτεύεσαι κάποιον είναι σαν να ξεκινάς να ανέβεις ένα τεράστιο βουνό ξυπόλητος με καμία γνώση ορειβασίας, και να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι και να γλιστράς και να ξαναορθοποδήζεις και η κορυφή όλο να απομακρυνεται, αλλά εσύ να λες: θα τη φτάσω, δε με νοιάζει.
Έμαθα ότι μπορείς να γίνεις απίστευτα ανιδιοτελής και εγωιστής την ίδια στιγμή, ότι αυτά που θεωρούσες κεκτημένα στο έρωτα αναιρούνται και αυτά που θεωρούσες βάσεις και άρχες της ζωής σου τα ξεγράφεις, ότι μπορείς να απαντήσεις: ναι, θα πέθαινα για'σενα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πάνω από όλα, όμως έμαθα, ότι ο έρωτας είναι αυστηρά προσωπικός και θα πρέπει να μένει ανέγγιχτος και απαραβίαστος. Θα πρέπει να φυλάσσεται σε εκείνο το ειδικό ντουλαπάκι του οποίου το κλειδί έχουν μόνο οι δύο και κανένας άλλος. Δεν θα πρέπει να αγγίζεται από σχόλια, κακεντρέχιες, κουτσομπολιά, φήμες.
Έμαθα ότι τα ψέμματα βλάπτουν, οι αλήθειες σώζουν και η αμφιβολία δηλλητηριάζει. Έμαθα ότι ο κόσμος είναι κακός, περίεργος και ψυχαναγκαστικός. Και έμαθα να αγαπώ και να ερωτεύομαι παρόλα αυτά.
Μετά μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε και νοηματοδοτήσαμε ο καθένας βάσει των δικών του εμπειριών τις λέξεις: αγαπώ, ερωτεύομαι, πονάω, αποχωρίζομαι, για πάντα και γιατί.
Προσωπικά έμαθα ότι ο έρωτας είναι το πιο αγνό και το πιο βρώμικο από όλα τα συναισθήματα μαζί κι ότι τις περισσότερες φορές αυτά τα δύο συνυπάρχουν στον ίδιο έρωτα. Έμαθα ότι το να ερωτεύεσαι κάποιον είναι σαν να ξεκινάς να ανέβεις ένα τεράστιο βουνό ξυπόλητος με καμία γνώση ορειβασίας, και να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι και να γλιστράς και να ξαναορθοποδήζεις και η κορυφή όλο να απομακρυνεται, αλλά εσύ να λες: θα τη φτάσω, δε με νοιάζει.
Έμαθα ότι μπορείς να γίνεις απίστευτα ανιδιοτελής και εγωιστής την ίδια στιγμή, ότι αυτά που θεωρούσες κεκτημένα στο έρωτα αναιρούνται και αυτά που θεωρούσες βάσεις και άρχες της ζωής σου τα ξεγράφεις, ότι μπορείς να απαντήσεις: ναι, θα πέθαινα για'σενα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πάνω από όλα, όμως έμαθα, ότι ο έρωτας είναι αυστηρά προσωπικός και θα πρέπει να μένει ανέγγιχτος και απαραβίαστος. Θα πρέπει να φυλάσσεται σε εκείνο το ειδικό ντουλαπάκι του οποίου το κλειδί έχουν μόνο οι δύο και κανένας άλλος. Δεν θα πρέπει να αγγίζεται από σχόλια, κακεντρέχιες, κουτσομπολιά, φήμες.
Έμαθα ότι τα ψέμματα βλάπτουν, οι αλήθειες σώζουν και η αμφιβολία δηλλητηριάζει. Έμαθα ότι ο κόσμος είναι κακός, περίεργος και ψυχαναγκαστικός. Και έμαθα να αγαπώ και να ερωτεύομαι παρόλα αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου