_Εκ βαθέων_

Διαβάζω τα γράμματα που δε μου έγραψες ακόμη, αναλύω λέξη λέξη τις κουβέντες που δεν κάναμε, σκουπίζω από τα μάγουλα σου τα δάκρυα που δεν έριξες.
Με ρωτάς σιωπηρά πόσα θέλω και πόσα μπορώ, με ρωτάς δυνατά πώς λειτουργούν οι τύψεις και οι ενοχές. Εγώ, όμως, σου είχα δώσει μία υπόσχεση: θα κρατήσω τις πόρτες κλειδωμένες, δεν θα αφήσω ούτε μία χαραμάδα φωτός να μπει από το παράθυρο. Θα σε κλείσω έξω, στο είχα υποσχεθεί. Δύσκολο να κρατήσεις μία ψεύτικη υπόσχεση.
Με ρωτάς αν θέλω. Πώς να μη θέλω; Θέλω όσα δεν πρέπει. Θέλω να μάθω τα αγαπημένα σου παραμύθια, τα τραγούδια που σε κάνουν να κλαις, τις λέξεις που σ'αρέσει να ακούς όταν ξυπνάς, θέλω να βουτήξω στο λακάκι του λαιμού σου και να αγναντεύω από εκεί τον κόσμο. Θέλω να λατρεύω όσα αγαπάς και να απεχθάνομαι όσα μισείς. Θέλω να σφίγγω το χέρι σου κόντα στην καρδά μου για να ακούσεις τι τρέλλο ρυθμό πιάνει, μόνο που αναπνέεις δίπλα μου. Θέλω.
Με ρωτάς αν μπορώ. Αν μπορώ να σου ανοίξω τη ψυχή μου σαν τριαντάφυλλο και να μυρίσεις όλες μου τις μυρωδιές. Αν μπορώ να σου μιλήσω με μία γλώσσα όχι ανθρώπινη αλλά δική μας, προσωπική. Αν μπορώ να σου προσφέρω όσα δεν είχες ποτέ, όσα δε ήξερες καν ότι χρειάζεσαι. Αν μπορώ να σε υπερασπιστώ απέναντι στα ψέμματα, αν μπορώ να σε βγάλω από την αμφιβολία της ενοχής. Αν μπορώ να βάλω το κορμί μου τοίχο για να προστατεύσω εσένα. Μπορώ.
Μην αναζητήσεις τούτες τις απαντήσεις στα λόγια. Προσπέρασε τα. Τρύπησε με, με το βλέμμα, με τα χέρια, με το σώμα. Ψάξε με, αναζήτησε με, θα σε βρεις. Τα λόγια μου δεν θα σε βοηθήσουν, τα λόγια μου θα κάνουν αυτό που υποσχέθηκαν. Μη μένεις σε αυτά που ακούς.