_Η παράδοση_

Απόγευμα μεγάλης Παρασκευής/ Σπίτι της γιαγιάς μου

Καθόμαστε με τις φίλες μου και αναλύουμε τα μεγάλα ζητήματα και προβλήματα της ζωής μας, πιστεύοντας, ειλικρινά εκείνη τη στιγμή από τα χείλη μας βγαίνουν οι μεγαλύτερες σοφίες της ανθρωπότητας. Είναι πια η αγαπημένη μας συνήθεια να το κάνουμε κάθε μεγάλη Παρασκευή αυτό, συνοδευόμενο από μπύρες και κλάματα με χαζές ταινίες στην τηλεόραση. Σκέφτομαι πως ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν υπάρχει πάντα μια περίεργη χημεία. Είναι, πάντα, ένα τεντωμένο σκοινί, που κάπως, με κάποιον περίεργο τρόπο κανείς δεν το τραβάει πιο πολύ από όσο πρέπει,αλλά δεν το χαλαρώνει και ποτέ. Είναι αυτό το μαγικό που δεν ξέρεις πως συμβαίνει, αλλά, απλά ένα πρωί που έχεις ξυπνήσει υπάρχει εκεί και ξέρεις ότι από εδώ και πέρα έτσι είναι, αυτό ισχύει.

Λίγο αργότερα/ Στο σαλόνι

Η τηλεόραση σιγοπαίζει, έτσι για να πιστεύω ότι έχω παρέα (συμπτώματα γήρατος- μάλλον φταίει το σπίτι κι όχι εγώ).Η προηγούμενη βαρυσήμαντη συζήτηση με βάζει σε σκέψεις. Με τους ίδιους ανθρώπους 5 χρόνια πριν συζητούσαμε για το τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και για το πως μας φανταζόμαστε σε 5 χρόνια.Θα έδινα τα πάντα να είχα ένα κασετοφωνάκι και να τα ακούγαμε όλα τώρα. Κάποιες τηρήσαμε το game-plan, κάποιες απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ που δεν θυμόμαστε ποιο ήταν καν. Τα όνειρα έχουν διπλή χρησιμότητα: είναι είτε για να πετυχαίνουν και να μας κάνουν να πιστεύουμε στα θαύματα, είτε για να αποτυγχάνουν και να μας ρίχνουν κάτω. Λένε ότι ο άνθρωπος κρίνεται όχι από το πως πέφτει, αλλά, από το πώς σηκώνεται. Εγώ, προσωπικά, δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να σηκώνεται ούτε απευθείας, ούτε με χάρη. Επίσης δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να έχει αμέσως την επιθυμία να σηκωθεί.Πάντα παίρνει χρόνο. Άλλες φορές είναι 5 λεπτά και άλλες, ακόμη και 5 χρόνια.