Πιστεύω πως το θέατρο γεννήθηκε την πρώτη στιγμή που κάποιος σοφός κατάλαβε πως υπάρχει μία ευθεία γραμμή που η θάλασσα και ο ουρανός ενώνονται, και το ονόμασε ορίζοντα. Το θέατρο είναι το ευλογημένο παιδάκι μιας αδάμαστης θεάς και ενός απέραντα στοργικού πατέρα.
Όταν είσαι ερωτευμένος όλα τα τραγούδια βγάζουν νόημα, όταν είσαι πληγωμένος όλο το αλκοόλ του κόσμου κι αν σου τάξουν, δεν είναι αρκετό, όταν είσαι αισιόδοξος ο ήλιος σου λάμπει πιο πολύ από των άλλων, όταν είσαι θλιμμένος υπάρχει πάντα ένα συννεφάκι πάνω από το δικό σου κεφάλι μόνο, όταν είσαι μπερδεμένος, όλες οι φωνές σου ακούγονται πιο δυνατές. Όταν είσαι στο θέατρο γίνεσαι όλα αυτά μαζί κι έχεις όλα αυτά μαζί.
Δε ξέρω αν κάποια μέρα θα μπορέσω να πάω σε μία παράσταση και να μην νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη όταν οι ηθοποιοί χειροκροτούνται, δε ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να βρω κάπου αλλού το συναίσθημα πριν βγεις στη σκηνή με την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και το άδειασμα όταν γυρνάς στα παρασκήνια, μα ξέρω πως αν υπάρχει ένα συναισθηματικό κουτάκι στο οποίο αξίζει να κρατάς τα πράγματα που σε σημάδεψαν περισσότερο, αυτά θα μπουν σίγουρα εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου