Παρασκευή πρωί/ ώρα εξεταστικής/ στη δραματική
Η Α. απάντησε όλες τις ερωτήσεις σωστά και έλαμπε από τη χαρά της, η Ρ. μας ανακοίνωσε πόσο αγχώθηκε και πόσο της άρεσε το τραγούδι "Ροδόσταμο" και μετά μας το τραγούδησε. Η Β. μπέρδεψε τις απαντήσεις, έσκασε στα γέλια με τον εαυτό της και μετά είπε περίπου 15 φορές: "στην ουσία αυτό που λέει το ποίημα είναι...." χωρίς να τελειώσει τη φράση της, μέχρι να θυμηθεί όντως τι λέει το ποίημα.
Τελικά βγήκαμε από την αίθουσα γελάσαμε, γκρινιάξαμε και τις άφησα να μπουν στο επόμενο μάθημα.
Λίγο αργότερα στο δρόμο για το βιβλιοπωλείο συνειδητοποίησα πως είναι πολύ πιο εύκολο να δείχνεις σε κάποιον πόσο τον αγαπάς παρά να του το λες. Όχι γιατί είναι δύσκολο να πεις στην πραγματικότητα τις λέξεις, αλλά καμιά φορά οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψεις ένα συναίσθημα. Πώς να πεις πόσο θα σου λείψει κάποιος, πόσο θα κρατάς ένα μέρος, μια μυρωδιά,μια κατάσταση, μια μαγεία στην καρδιά σου; Κάποτε δεν το λες και καθόλου...
Μερικές φορές, δεν συνειδητοποιούμε τα πράγματα που κάνουμε τη στιγμή που τα κάνουμε, ή για να το πω πιο σωστά, την αξία των πραγμάτων. Είναι αλήθεια πως όταν επιλέγεις να κλείσεις μια πόρτα το κάνεις για λόγους που μόνο εσύ ξέρεις και κατανοείς, και με ελπίδες που κρύβεις μέσα σου για μία άλλη πόρτα ή παράθυρο ή έστω και γρίλια, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις τι ήταν πίσω από την πόρτα που έκλεισες, και πόσο όμορφα πέρασες πριν την κλείσεις.
Κάποιες φορές, όλα γίνονται όντως για το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου