Αχ αυτά τα φαντάσματα!

Ξύπνησα το πρωί με ένα αίσθημα αυτολύπησης, από αυτά που σε γυρνάνε πολύ πίσω στα παιδικά σου χρόνια, και που σε κάνουν να θυμηθείς όλα αυτά για τα οποία νιώθεις άσχημα, που σου ξανασχηματίζουν την χειρότερη εικόνα του εαυτού, αυτήν που πάνω κάτω προσπαθούσες να ξεχάσεις.
Γιατί?
Γιατί κάποιος, ασήμαντος για εμένα,πριν πολύ πολύ καιρό, είπε κάτι,άσχημο για εμένα, σε κάποιον, σημαντικό για εμένα, και το έμαθα τώρα.
Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα και σκεφτόμουνα:μήπως είχε δίκιο;Και αν είχε δίκιο γιατί δεν κάνω κάτι για να το αλλάξω. Και αν δεν είχε δίκιο, γιατί με πείραξε τόσο;Και σε τελική για να το πει ένας άνθρωπος, έστω και ένας, αυτό δεν σημαίνει ότι για κάποιον ακόμη ισχύει;
Αυτά πάνω κάτω σκεφτόμουν, κι έπεσα σε έναν λαβύρινθο αδιεξόδων, που αντί για τοίχους, είχε τους μεγαλύτερους μου φόβους, και τις πιο μεγάλες κακίες που έχω πει για τον εαυτό μου, ή που μου έχουν πει οι άλλοι και τις έχω πιστέψει.
Σύντομα, όταν πια δεν μπορούσα να βρω το σωστό δρόμο προς την έξοδο, πέρασα στην επίθεση.Αυτό ο ηλίθιος, τι ήξερε για εμένα και από ποια θέση μιλούσε;Ένα χαιρέκακο ανθρωπάκι είναι, σκεφτόμουν, που αισθάνεται καλύτερα μειώνοντας τους άλλους.
Η νύχτα περνούσε ,η νύστα ερχόταν και όταν πια έφτασα στο στάδιο εκείνο μεταξύ ύπνου και ξύπνου, άρχισα να σκέφτομαι καθαρά.Δεν είχε σημασία, τι σκεφτόταν αυτός για εμένα, αλλά,εγώ για εμένα.Αν αυτό που είπε ήταν κάτι που νομίζω ότι ισχύει και δεν μου αρέσει, θα έπρεπε να προσπαθήσω να το αλλάξω, όχι γι αυτόν, για'μένα, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα το πει, να ξέρω ότι είναι από μικροψυχία.Μέχρι τότε, στο μυαλό μου θα φαντάζομαι ότι το σώμα του είναι καλυμμένο από τεράστια σπυριά.Αυτό θα με κάνει κάπως καλύτερα, είναι αυτό που λένε:whatever helps you sleep at night.