Κ.Π.

Δε θυμάμαι πολλά πράγματα από εχθές το βράδυ.Είχα μία στίβα βιβλία γύρω μου.Το στυλό μου είχε μείνει ανοιχτό και είχε πέσει πάνω στο πάπλωμα.Κρύωνα πολύ.Μίλησα στο τηλέφωνο.Λίγο.Ξεκίνησε με ένα σφίξιμο στο στομάχι το οποίο ανέβαινε συνεχώς προς τα πάνω δημιουργώντας μου μία τάση να κάνω εμετό. Μετά ξεπέρασε το λαιμό και ανέβηκε ακόμη πιο πάνω.Η ανάσα μου άρχισε να κόβεται. Τα μάτια μου έψαχναν μία ευκαιρία να υγρανθούν για να εκτονωθεί όλο αυτό.Δεν τα κατάφερνα.Περπάτησα μέσα στο σπίτι ξυπόλητη. Μου έπεσε η κούπα που πήγαινα να φτιάξω χαμομήλι.Άνοιξα μία σοκολάτα αλλά τα χέρια μου έτρεμαν και την παράτησα μισάνοιχτη στο ψυγείο.Με έπιασε σπαστικός βήχας.Τα χέρια μου, πια, έτρεμαν πιο πολύ.Γύρισα στο κρεβάτι. Κάθησα οκλαδόν κοιτώντας προς την τηλεόραση που κάτι έπαιζε.Ένιωσα τα μάτια μου να τρέχουν.Επιτέλους.Έτρεχαν πολλή ώρα, δεν θυμάμαι αν κοιμήθηκα πριν σταματήσω να κλαίω ή το αντίστροφο.
Όταν ήμουνα μικρή ευχόμουνα να μεγαλώσω για να μπορώ να κάνω ο,τι θέλω. Δυστυχώς τα κατάφερα.