Λευκή κόλλα

Αμφιθέατρο νομικής/ Παρασκευή βράδυ

Δεν έχω διαβάσει τίποτα από το μάθημα που δίνουμε και προσπαθώ να πάρω, κυριολεκτικά, το νόμο στα χέρια μου. Γράφω πάνω στη λευκή μου κόλλα με στυλό, σβήνω με το σβηστικό, ξαναγράφω, ξανασβήνω...Στο τέλος δημιουργείται ένα μικρό βουναλάκι από σειρές στυλό και σβηστικό. Παίρνω το χαρτί με τα θέματα και αρχίζω να γράφω με μολύβι..να σβήνω, και να ξαναγράφω..στο τέλος το χαρτί ξεκινά να λεπταίνει από τη φθορά και κοντεύει να σκιστεί...

Αργότερα/Σπίτι μου

Σκέφτομαι ότι όλα όσα έγραψα και κατόπιν έσβησα ήταν λάθη.Λάθη που έκανα και ξαφνικά αποφάσισα να τα σβήσω.Ήθελα να χαθούν,αλλά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο άφησαν κάποια σημάδια στο χαρτί μου.Είτε ποτέ δε σβήστηκαν πραγματικά, είτε καθώς σβήνονταν έκαναν το χαρτί μου αδύνατό και έτοιμο να σκιστεί.Τελικά, μένει λευκό χαρτί, όμως, μόνο κατ'επίφαση, γιατί από κάτω έχουν γραφεί κι έχουν σβηστεί πολλά.Και πάνω σε αυτό το χαρτί, εντέλει  κάτι πρέπει να γράψεις αφενός γιατί θα δώσεις λόγο στον εαυτό σου και αφετέρου γιατί δεν μπορούν όλοι να βλέπουν ότι έχεις μια κενή κόλλα.

Όσο,όμως, έχω χαρτί θα γράφω, για' μενα, για' σενα...