Οι φαλακρές καρέκλες.

Το παράλογο είναι κάτι το οποίο όλοι έχουμε βιώσει ή έχουμε δει να συμβαίνει στους διπλανούς μας, είναι κάτι για το οποίο όλοι αφήνουμε ένα ανοιχτό παραθυράκι στην κατά τ'άλλα, μάλλον, επαναλαμβανόμενη ζωή μας, είναι κάτι με το οποίο γελάμε εκ των υστέρων..αλλά...σκέφτομαι: Είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε και να το απολαύσουμε την ακριβή στιγμή που συμβαίνει?
Με έναν πολύ πρόχειρο και, μάλλον, προφανή ορισμό θα ορίζαμε ως παράλογο κάτι που προκύπτει και ανατρέπει τη λογικά αναμενόμενη πορεία των γεγονότων και αυτή την οποία έχουμε συνηθίσει, με έναν τρόπο ,όμως, ο οποίος δεν είναι κάτι που θα περίμενες ή ,πιθανότατα, ούτε κάτι που θα επιθυμούσες.
Και αναρωτιέμαι: Τι γίνεται όταν: η γιαγιά σου,που ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να περπατήσει, στρέφει τις καρέκλες σε όλο το σπίτι, προς συγκεκριμένα ενεργειακά πεδία, όπως λέει, και δε σου εξηγεί γιατί;Όταν ξαφνικά βρίσκεις ιδιαίτερα απολαυστικό να ακούς την ηχογραφημένη φωνή σου;Όταν σου μιλάνε τα αδέσποτα σκυλιά στο δρόμο;Όταν νομίζεις ότι πας σε audition και καταλήγεις σε παρουσίαση της herbal life; Όταν ο παππούς τραγουδάει doctor dre;Όταν φτάνεις να ακούς 78 φορές σε μια μέρα ένα μισητό τραγούδι της Πρωτοψάλτη;Όταν σε ένα ζευγάρι μάτια βρίσκεις απαντήσεις σε απορίες, που δεν ήξερες καν ότι έχεις; Μία είναι η απάντηση: Παράλογο.Και αφού δεν έχεις άλλη επιλογή, καλύτερα να το απολαύσεις...