Και πάλι παιδί.

Σε γενικές γραμμές η θέα ενός ανθρώπου να τρώει μόνος του, έξω, και ιδιαίτερα ηλικιωμένου, μου προκαλεί μια μελαγχολία πολύ περίεργη,όχι από αυτή που λες τι κρίμα ο καημένος, αλλά, από εκείνη που σκέφτεσαι: γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας να του κάνει λίγο παρέα?Αυτή, όμως, τη φορά ήταν διαφορετικά. Ένας κυριούλης, γύρω στα 60, αρκετά κοτσονάτος για τα χρόνια του, καθόταν στο μαγαζάκι πίσω από τη στάση κι έτρωγε μόνος του.Με το που τον κοίταξα μου ήρθε αυτό το σφίξιμο,το γνωστό,αλλά,τον ξανακοίταξα λίγο καλύτερα.Δεν έτρωγε κάτι λυπητερό και καημένο, αλλά, ένα τεράστιο παγωτό μηχανής, βανίλια.Και δεν το έτρωγε σαν αγγαρεία, ούτε μίζερα, αλλά, το κοιτούσε με δέος και κάθε φορά που έγλειφε λίγο, έκλεινε τα μάτια του και απολάμβανε την μπουκιά σαν να ήταν ο,τι πιο νόστιμο έχει φάει στη ζωή του...Και το αποκορύφωμα: ήταν τόσο απορροφημένος σε αυτή του τη μικρή "αμαρτία" που είχε λερωθεί παντού στα μουστάκια του, όμως, έμοιαζε να μην το είχε πάρει, καν, χαμπάρι.
Τον κοιτούσα πολλή ώρα σχεδόν αποχαυνωμένη, προσπαθώντας να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ενέδωσα σε μια απόλαυση, έτσι παιδικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ερωτηματικά στο μυαλό μου.Ξεκόλλησα το βλέμμα μου από πάνω του τη στιγμή που κατάλαβα ότι ο σερβιτόρος, με κοιτούσε που κοιτούσα τον κυριούλη έτσι έντονα, και ντράπηκα μόνο στη σκέψη του τι μπορεί να υπέθεσε. Ευτυχώς, το λεωφορείο ήρθε γρήγορα. Καθώς απομακρυνόταν, είδα από το παράθυρο έναν άλλο κυριούλη, που πλησίαζε το δικό μου κυριούλη, παρόμοιων κυβικών,κρατώντας ένα hot dog στο χέρι και του το μοστράριζε επιδεικτικά!Για δες, σκέφτηκα, ο μικρός έκανε φίλους,και χαμογέλασα και συνέχισα να γελάω πολλή ώρα μόνη μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις....

Εξ' ά'λλου το έχει πει και ο Oscar: ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις έναν πειρασμό, είναι να ενδώσεις σε αυτόν.