Και μια θηλιά που όλο στενεύει...

Πάντα μου φαινόταν πολύ αχάριστοι οι άνθρωποι που, ενώ, φαινομενικά τα είχαν όλα, θα έβρισκαν κάτι που τους ενοχλεί. Θα ήταν η βαρετή σχολή τους,ένας πρωινός καυγάς με τη μάνα τους, ο δεσμός που ξενοκοίταξε κάποιον που περνούσε, οι φίλοι που υποσχέθηκαν έξοδο και τελικά δεν τήρησαν την υπόσχεση.
Κάθομαι μπροστά στο p.c. έχοντας στο στομάχι αυτό το αίσθημα που ταλαντεύεται μεταξύ άγχους, πείνας, έλκους, θέλω να πάω τουαλέτα και θέλω να κοιμηθώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου φταίει και ποιον να κατηγορήσω. Φταίει ο ζεστός πια πρωινός καφές, το χαλασμένο λαπ τοπ, η εβδομάδα που έρχεται, η χοντρή απογοήτευση της προηγούμενης, ότι δεν ήπια χθες όσα τσίπουρα έπρεπε ή το ρητό που στριφογυρνάει τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου : "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται" ?
Έξω έχει ένα ανελέητο φως που αφήνει όλη την ανθρωπιά να μπει στο γραφείο μου, το you tube σαν να στέρεψε από μουσικές και οι σελίδες των βιβλίων μου αντί να μειώνονται, αυξάνονται.
Μάλλον κανείς δεν τα έχει, ούτε φαινομενικά, ούτε ουσιαστικά, όλα και θα πρέπει να σταματήσω να κρίνω τόσο αυστηρά. Εξ'άλλου είναι μεγάλο βάλσαμο να ξεφορτωθείς κάποια στιγμή αυτόν τον κόμπο από το στομάχι, αν τον έχεις νιώσει πρώτα.