Faith

Πρωί δευτέρας/λεωφορείο 12

Ανεβαίνω ανόρεκτα στο λεωφορείο κουβαλώντας μια τσάντα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να με ταξιδέψει,αλλά,σήμερα είχε μέσα κατσαβίδια δαχτυλίδια και βιβλία...Σαν πλανόδιος πωλητής είσαι,σκέφτομαι,και γελάω με τον εαυτό μου.

Το λεωφορείο γεμίζει πολύ γρήγορα,με πολύ "μεγάλο" κόσμο,περιέργως,καλοντυμένο.Στην αρχή σκέφτηκα πως οι μισές γιαγιάδες εκεί μέσα ,γούσταραν τους γιατρούς τους στο ι.κ.α. και γι αυτό μου πέταξαν τις πέρλες.Αλλά ήταν κι αυτοί οι γλυκύτατοι κουστουμάτοι παππούληδες που τις συνόδευαν,και εντάξει,δεν θα το έπαιρναν τόσο αβασάνιστα...

Σαν κάποιος να τους κούρδισε πατάνε όλοι μαζί κουδούνι στη στάση στρατηγείο και κατεβαίνουν.Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το λεωφορείο περνάει μπροστά από την εκκλησία των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.Τότε,όλα διαλευκάνθηκαν σχετικά με την παππουδοπομπή.

Καθώς το λεωφορείο προχωρούσε άρχισαν να γυρνάνε στο μυαλό μου τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.3 άδικες αποβολές,1 μεγαλοκαρχαρίας,1 πλανώμενη κοροϊδία,1 περιφερόμενη μιζέρια.μερικές δεκάδες κομμένες υποτροφίες,άλλες τόσες απογοητευμένες ματιές,0 αλληλεγγύη,0 υποστήριξη.
Αν τόσοι πολλοί παππούδες κατάφεραν να ξυπνήσουν,να αγνοήσουν τα αθροιτικά τους,να βάλουν τα καλά τους,να μπουν σε λεωφορείο,και με μόνο θέλω να πάνε στην εκκλησία,τελικά βγήκαν στο δρόμο,μου φαίνεται αδιανόητο πως εμείς,που έχουμε όλα όσα χρειάζονται για να μπορέσουμε,να αφήνουμε τις ευκαιρίες έτσι να περνάνε.Κάθε πρωί που ξημερώνει είναι τρομοκρατικό,αλλά,πάντα πρέπει να βρίσκεις ένα μικρό κάτι που δε σε τρομάζει,για να διώξεις το σκέπασμα και να σηκωθείς.