Στέκομαι εδώ.

Στάση στρατηγείο/απογευματάκι Σαββάτου
Περιμένω με βαρύ κεφάλι το λεωφορείο και ακούω ένα βουητό μέσα στ' αυτιά μου,που δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι ενδογενές ή εξωγενές.Τα λεωφορεία περνάνε και μου φαίνεται ότι το μόνο που δεν θα έρθει ποτέ είναι το δικό μου.Φυσικά θα μπορούσα,πολύ απλά, να κοιτάξω τον πίνακα για να καταλάβω σε πόσα λεπτά είναι αυτό το "ποτέ".Αφαιρούμαι για λίγο και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως όλα αρχίζουν να κουνιούνται σε ένα αστείο slow motion.Επανήλθα πολύ γρήγορα,δυστυχώς.
Το ποτέ μου αρχίζει να μεγαλώνει απειλητικά και συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν είναι θέμα χρονικής διάρκειας,αλλά,χρονικής ανεπάρκειας.Θυμάμαι αυτό που βρήκα πριν δύο μέρες.Είναι αστείο,νόμιζα ότι είχα διαγράψει τα πάντα γύρω από αυτό το θέμα.Το θέμα taboo που λέμε με τα κορίτσια και πλέον γελάμε.Είναι αστείο το παρελθόν να σου χτυπάει την πόρτα,να ξέρεις ότι αν του ανοίξεις θα περάσεις χάλια,και κάθε φορά να του ανοίγεις!
Θέλω να κάνω κάτι,μα δε μπορώ.Δεν είμαι μεθυσμένη,λέω στον εαυτό μου,κι έτσι με δικαιολογώ.Και τότε έπεσε ένα φύλλο στα πόδια μου.Στην αρχή αδιαφόρησα και ξαναβυθίστηκα στη σκέψη μου,αλλά,μετά γύρισα να δω από πού είχε έρθει.
Αν ένα φθινοπωρινό πρωινό ξυπνήσουμε κι από εκεί που έχουμε αφήσει τα δέντρα μισογεμάτα τα δούμε ολόαδεια,αν ξαφνικά τα χριστούγεννα πάμε για μπάνιο κάτι δε θα μας φανεί σωστό.Όλα θέλουν το χρόνο τους.