Κατάφερα να σε φυλάξω στην καρδιά μου αλώβητο. Κατάφερα να σου υποσχεθώ πως το βαρύ φορτίο της ύπαρξής μαζί, θα το κουβαλούσα μόνη μου. Κατάφερα να προσποιούμαι ότι όλα πήγαν καλά, ότι δεν θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα. Κατάφερα να διατηρώ τις κοινές μας αναπνοές σαν κόρη οφθαλμού, σαν μια πραγματικότητα που μονο εσύ κι εγώ καταλαβαίναμε. Κατάφερα κάθε φιλί να το θυμάμαι σαν παραμύθι που πρωτάκουσα και δεν θα ξανακούσω. Κατάφερα κάθε αγκαλιά να με πηγαίνει σ'άλλους κόσμους, προσωπικούς, χωρίς παρεμβολές. Κατάφερα τη μυστικοπάθεια της καθημερινότητας να στην προσφέρω σαν το δικό μας αγνό λουλούδι.
Κατάφεραν να με κάνουν να ντρέπομαι να προφέρω το όνομα σου. Κατάφεραν να με φοβίζουν να σε κοιτάω στα μάτια. Κατάφεραν να κάνουν το όνομα μου να ακούγεται στα χείλη σου φτηνό. Κατάφεραν να σε φορτώσουν με βάρη που δε δέχτηκες. Κατάφεραν να βγάλουν από τη νύχτα μας τα αστέρια, και να τη μετατρέψουν σε παγωμένο σκοτάδι. Κατάφεραν ό,τι όμορφο να ακούγεται χύδαιο, ό,τι ατόφιο να φαίνεται ωμό. Κατάφεραν να μετατρέψουν την ανάγκη για τον άλλον σε κενή νοήματος πράξη.
Κατάφερα να σε κρατήσω μέσα μου παρ'όλα αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου