_the meeting points_

Στεκόμουν στην Καμάρα με τον αέρα να μου φυσά απρόκλητα το πρόσωπο, λες και επέλεξε την πιο μόνη-μοναχική στιγμή μου για να επιβάλλει την κυριαρχία του. Ήταν άλλη μια νύχτα του τύπου ας βρεθούμε να γίνουμε κομμάτια, που πάντα καταλήγει σε βρεθήκαμε, τα ήπιαμε, τον κλάψαμε το μακαρίτη, ω θεέ μας βλέπουν, πάμε να φύγουμε από εδώ.
Στεκόμουν μόνη μου περιμένοντας, περιμένοντας να συναντήσω κάποιους. Αν το σκεφτείς,ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας το περνάμε περιμένοντας σε μέρη όπου περιμένουν κι άλλοι, πολλοί, σαν εμάς για να συναντήσουνε κι αυτοί κάποιους. Και σε αυτά τα σημεία που περιμένεις έχουν γραφτεί ιστορίες τις οποίες δεν θα μάθεις ποτέ,ιστορίες που ίσως συνάντησες  ενώ κι εσύ κάτι περίμενες και δεν τους έδωσες σημασία, ιστορίες που άρχισαν ή τελειωσαν σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Μία κοπέλα που περιμένει ένα αγόρι για το πρώτο ραντεβού, μια παρέα που ξαναενώνεται μετά από καιρό, δυο καλές φίλες που αναμένουν την τρίτη για να το "καψουνε", ένα αμάξι με αναμμένα τα αλαρμ και ένα χαμόγελο από μέσα που σαν να λέει: επιτέλους βρεθήκαμε. Αναπάντητες κλήσεις, απαντημένες κλήσεις, μηνύματα κανονικα, μηνύματα του τύπου κανω ότι γράφω για να μη δείξω ότι ήρθα νωρίτερα. Αγκαλιές τεράστιες, αγκαλιές τυπικές, αμήχανα πρώτα λεπτά, τελευταία φιλιά, πρώτα φιλιά, πρώτα δάκρυα.
Και στο τέλος πάντα κάποιος έρχεται σε αυτόν που περιμένει. Μπορεί να είναι αυτός που περίμενε, αλλά μπορεί και κάποιος τελείως αναπάντεχος που έτυχε να περνάει, ή κάποιος απρόσκλητος, ή κάποιος που αποφάσισε να ενώσει την αναμονή του με τη δική σου, ή κάποιος που δε θέλει πια να σε βλέπει να περιμένεις. Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος πάντα κάποιος έρχεται.