_Fragile_

Σε μια ταράτσα μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα: μπάρμπεκιου, πάρτυ έκπληξη, πάρτυ κανονικά, ηλιοθεραπεία,απόπειρα αυτοκτονίας, αρχή αυτοκτονίας κ.λ.π. Τα δύσκολα, όμως, σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν ξεκινάς να κάνεις αναλύσεις και να μιλάς για κάτι που έγινε λίγες μόνο ώρες πριν, αλλά φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν θέλεις να κρατήσεις τα δάκρυα σου και δεν μπορείς, τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν καταλαβαίνεις ότι ήρθε το τέλος και απλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό, τα δύσκολα σε μια ταράτσα αρχίζουν όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Κι όσο εμείς αναλύαμε καθώς αφήναμε τον ήλιο να πέσει στα κεφάλια μας με την ελπίδα ότι θα πάρει μαζί του και τις σκληρές σκιές μίας ημέρας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, με σύμμαχό του το αλκοόλ, εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα λίγο πριν.
Το λίγο πριν είναι εκείνες οι μοναδικές στιγμές προετοιμασίας που διαρκούν συνήθως ελάχιστα πριν γίνει κάτι. Υπάρχουν κάποια "λίγο πριν" που είναι αδιάφορα γιατί προηγούνται στιγμών που δε μας πολυένοιαξαν, αλλά υπάρχουν και κάποια "λίγο πριν" που θα θυμάσαι για πάντα, ακόμη πιο έντονα και πιο πολύ από την πράξη αυτή καθ'αυτή. Το λίγο πριν του πρώτου φιλιού, το λίγο πριν του πρώτου σ'αγαπώ, το λίγο πριν μπεις στην αίθουσα να δώσεις τις αγχωτικές εξετάσεις, το λίγο πριν κοιτάξεις τα αποτελέσματα σου. Το λίγο πριν σταματάει να είναι σημαντικό τη στιγμή του συμβάντος, το λίγο πριν σου παρέχει τη δυνατότητα να φανταστείς, να ονειρευτείς, να πιστέψεις στην καλύτερη δυνατή έκβαση, να σκεφτείς το πιο ικανοποιητικό σενάριο. Το λίγο πριν σου δίνει επιλογή.
Το λίγο μετά σου δίνει πραγματικότητα. Το λίγο μετά είναι τρομακτικό ή ελπιδοφόρο, το λίγο πριν είναι και τα δύο. Το θα γινόταν, λοιπόν, αν είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε κάθε εκδοχή του λίγο πριν στο μυαλό μας; Πού θα καταλήγαμε;