Στα χρόνια τα παλιά.

Θυμάστε εκείνη την εποχή που κάναμε πράγματα επειδή μας άρεσαν, και μόνο επειδή μας άρεσαν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό; Δεν είναι αστείο ούτε επιστημονική φαντασία, υπήρξε αυτή η εποχή και μάλιστα όχι πολλά χρόνια πριν. Τότε που βγάζαμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε ένα μέρος και όχι για να ανεβάσουμε τη φωτογραφία του στο facebook, τότε που πηγαίναμε σε ένα μαγαζί επειδή ήταν τέλειο κι είχε φοβερό κόσμο κι όχι για να κάνουμε check-in, εκείνους τους καιρούς που παίρναμε ένα cocktail και τρέχαμε να το πιούμε κι όχι να ανεβάσουμε μια φωτογραφία στο instagram. Γιατί με έπιασε τώρα αυτή η προsocial-media μελαγχολία, δε ξέρω.
Οι άνθρωποι είμαστε πολύ περίεργα όντα, και ενδεχομένως από τη στιγμή που μας αποδόθηκε ο όρος "κοινωνικά" σαν ένα ακόμη αβάσταχτο φορτίο της ύπαρξης μας, τρέχουμε να τον επιβεβαιώσουμε, αδιαφορώντας τι θα πει πραγματικά κοινωνικός αλλά δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην επιβεβαίωση κάποιου άλλου ότι όντως είμαστε κοινωνικοί, πράγματι πηγαίνουμε διακοπές, αλήθεια βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες.
Πότε σταμάτησε να έχει νόημα η πράξη και να αποκτά νόημα η επιβεβαίωση; Πότε ξεκίνησε να εξαρτάται η καλοπέραση μας από τα likes που θα μαζέψουμε στο facebook; Θα ήθελα για λίγο να επιστρέψω στα χρόνια της γιαγιάς μου που είχε 2 οικογενειακές φωτογραφίες βγαλμένες σε φωτογράφο και μία από το γάμο της, που όλα όσα έζησε ήταν σημαντικά γιατί τα έζησε και όχι γιατί κάποιος της έγραψε :teleio pickoulini azapiiiiiiiiiiii. Θέλω για μια στιγμή να έχω την στοιχειώδη συνείδηση να καταλάβω ότι η ζωή μας αξίζει παραπάνω από μια ψευδοσοφία που θα ποστάρω στο facebook και θα αποκαλύπτει τον "εσωτερικό μου κόσμο".
Θέλω μία επιστροφή στα χρόνια τα παλιά.