_Πότε;_

Ο πιο ύπουλος τρόπος για να καταλάβεις ότι έχεις μεγαλώσει δεν είναι να κοιταχτείς στον καθρέφτη, ούτε να βρεις τα παλιά σου πράγματα, ούτε να διαβάσεις τα εφηβικά σου ημερολόγια. Ο πιο ύπουλος τρόπος είναι να μιλάς με έναν παλιό σου φίλο στα ίδια μαγαζιά με τα ίδια ποτά στο χέρι αλλά για τελείως διαφορετικά θέματα απ'ότι πριν τρία τέσσερα χρόνια.
Φυσικά ποτέ δεν καταλαβαίνεις σε τέτοιες περιπτώσεις πώς περνάει η συζήτηση από το πώς τα πέρασε η φίλη σου στην κατασκήνωση στο πόση δουλειά χρειάζονται οι σχέσεις. Είναι δύσκολο να θυμάσαι ποιος είσαι, από πού ξεκίνησες, τι θέλεις, τι ήθελες πριν από 5 χρόνια. Πώς σκεφτόσουν τον εαυτό σου τότε και τι απαντούσες τότε στην ερώτηση: "Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια;"
Είναι γνωστό ότι αυτή η ερώτηση είναι παγίδα και αν αναλογιστείς τι, όντως, πίστευες και που κατέληξες θα πάθεις κατάθλιψη, αλλά, στην πραγματικότητα πάντα θα πέφτεις σε αυτήν την  παγίδα και πάντα θα απαντάς πώς σε φαντάζεσαι, όχι γιατί δεν ξέρεις, αλλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί πρέπει να ελπίζεις. Πρέπει να ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Πρέπει να ελπίζεις ότι δεν θα πάθεις τα ίδια στην επόμενη σχέση αυτά που έπαθες στην προηγούμενη, πρέπει να ελπίσεις ότι η αγάπη είναι δυνατή να ενώσει 504 χιλιόμετρα, πρέπει να ελπίσεις ότι δεν θα εξαντληθείς περιμένοντας να είσαι ευτυχισμένος ξανά, πρέπει να ελπίσεις ότι δεν είναι δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος.
Πότε μεγαλώσαμε έτσι; Πότε σταμάτησε να είναι η ανησυχία μας αν θα λάβουμε ένα πολυπόθητο μήνυμα ή αν θα ανταλλάξουμε ματιές στο διάδρομο και πέρασε στο πως θα αντιμετωπίσουμε τα ψυχολογικά μας προβλήματα, πώς θα χειριστούμε τις δυσλειτουργικές φιλίες μας, πώς θα κρατήσουμε τις σχέσεις μας, πώς θα αγαπάμε με το σωστό τρόπο και πώς δεν θα τα κάνουμε χάλια. Πότε όλα ξέφυγαν από τον έλεγχο μας; Πότε γίναμε έρμαια των καταστάσεων και ξεχάσαμε ότι εμείς πρέπει να τις διαμορφώνουμε;