Είμαι στο λεωφορείο, στην αγαπημένη μου θέση ακούγοντας στο ραδιόφωνο kasabian.Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τη ροή και τη φυσική σειρά των γεγονότων των τελευταίων ημερών, αλλά, για κάποιο λόγο επικρατεί θολούρα στο μυαλό μου.Σε τελική ανάλυση δε χρειάζεται να συνειδητοποιήσω, μόνο να αποφασίσω. Νιώθω σαν κάποιος να με πέταξε τέσσερα χρόνια πριν, που ήμουν 18 χρονών τρομαγμένη και αναποφάσιστη, αβέβαιη για το τι θα μου ξημερώσει και σίγουρα απίστευτα μπερδεμένη για το τι θέλω. Μόνο που τότε είχα όλες τις επιλογές και το χρόνο. Τώρα, όχι. Βλέπω μπροστά στα μάτια μου το διακαή μου πόθο να απομακρύνεται, δε μπορώ να κάνω τίποτα γιατί έχω κάνει ό,τι μπορώ και πια αναρωτιέμαι και τι σημαίνει διακαής πόθος. Προσπαθώ να θυμηθώ το γιατί, το πώς, όλα είναι παλιά μακρινά. Καταλαβαίνω ότι δε θυμάμαι τον εαυτό μου, ώριμο, πριν από αυτό, δε θυμάμαι να ξαναθέλω κάτι τόσο.Και τώρα έχω πάνω από το κεφάλι μου τη λεπίδα του επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων.
Τι θα πει: επαναπροσδιορίζω?
Αλλάζω θέσεις.
Αλλάζω θέλω.
Αλλάζω σειρά.
Αλλάζω μυαλά.
Αλλάζω όνειρα..
Αλλάζω σεντόνια.
Αλλάζω.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου