Mon cheri*

Το πρωί: 

Η Θεσσαλονίκη στη βροχή είναι η δική μου πόλη. Κάπως σκοτεινή, σχεδόν υπολειτουργική, και μοσχομυριστή με έναν δικό της τρόπο. Σίγουρα όχι άσχημη.Σκεφτόμουν ότι παλιά προωθούσα την εικόνα της ατρόμητης και έβγαινα να περπατήσω στη βροχή χωρίς ομπρέλα, μέχρι που ανακάλυψα πως μάσκαρα και βροχή δεν πάνε μαζί, εκτός αν θέλω να προωθώ και την εικόνα της οικογένειας Adams, εκτός από αυτήν της ατρόμητης.

Τα βλέφαρα μου στις 5 που ξύπνησα ήταν βαριά κι ασήκωτα και οι σελίδες του βιβλίου ατελείωτες.Γύρω στις 7.30 που κατευθυνόμουν προς τη σχολή μου φαινόταν ήδη μεσημέρι.Μια γρήγορα ανταλλαγή νέων με τη Κ. και λίγο αργότερα τρεις τρελές σε ένα κουκλίστικο καφέ πάλευαν να επικοινωνήσουν κάπως μεταξύ ρωσικών και ελληνικών, με τρία ζευγάρια χέρια στον αέρα να κάνουν ολόκληρα χορευτικά για να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια.Στο μυαλό μου γυρνούσαν 2  πράγματα:Τι ωραία που ήταν που μπορούσα να πίνω τσάι χωρίς να ιδρώνω, και τι θα γινόταν το απόγευμα.

Το απόγευμα: 

Το απόγευμα έφτασε σχεδόν υπνωτισμένα. Έβαλα τα ρούχα που νόμιζα ότι φώναζαν συγγνώμη και πήγα προς τη στάση.Είχα προβάρει 1000 φορές το opening line μου και ήμουν σίγουρη ότι θα πετύχαινε. Απλά την αγκάλιασα μόλις την είδα. Πέτυχε περισσότερο. Συζητήσαμε αρκετά, οι σχέσεις θέλουν δουλειά καταλήξαμε. Υποσχέθηκα ότι θα την κάνω, αξίζει πάντα για τους αγαπημένους σου. Το βραδάκι, αργότερα, κύλησε σαν αεράκι στο σπίτι της Γ. Τα νέα τριών μηνών έτρεχαν σαν ποτάμι κι η βροχή ακουγόταν έξω σαν πιο γλυκιά πια. 

Πριν πέσω για ύπνο σκεφτόμουν πως και τώρα μου αρέσει να περπατάω στη βροχή, αλλά πλέον χρειάζομαι ομπρέλα.

 

*mon cheri: Αλεξάνδρου σβώλου 42