Δευτέρα πρωί στη Θεσσαλονίκη.Μια πολυπόθητη αργία και 4 φίλες που διαβάζουν σε ένα καφέ.Ιδανικά τα πράγματα πήγαν κάπως έτσι:βρεθήκαμε με γέλια και φωνές,κάτσαμε να διαβάσουμε με όρεξη σε αυτό το ήσυχο και μυρωδάτο καφενεδάκι και το μεσημέρι αλαφρωμένες από το βάρος των άλλων υποχρεώσεων περπατήσαμε ως τα σπίτια μας στην όμορφη ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη.Στην πραγματικότητα έγινε έτσι: Εγώ να δίνω μάθημα την επόμενη και να τρέχω να βγάλω ύλη σαν τρελή τη μοναδική μέρα που δεν είχα δραματική και που ήθελα σαν τρελή να πεθάνω στο κρεβάτι μου..Η Ε. μόλις ερχόταν από τον εισαγγελέα για να κάνει σύσταση στον τρελό που απειλεί να σκοτώσει αυτήν και το μπαμπά της,η Δ. χαμένη στις σκέψεις της να μην ενδιαφέρεται καν να μας βάλει στο μικρόκοσμο της και να εμείς να σκεφτόμαστε αν αυτό το τοίχος σπάει ή είναι αργά πια,και η Ν.πάντα λίγο εκτός χρόνου,με την καλή έννοια να προσπαθεί να τα προλάβει όλα λίγο πριν φύγει για Βόλο.Ναι, μια κάπως παράξενη παρέα με τέσσερις διαφορετικούς κόσμους, που ενδεχομένως να συγκρούονταν σιωπηρά ή και δυνατά,σε μια καφετέρια με άπειρο θόρυβο και δυνατά decibel απαίσιας μουσικής,ναι.Αυτές ήμασταν αλλά όποιος καθόταν σε εκείνο το τραπέζι θα καταλάβαινε κάτι άλλο κι όχι τα οφθαλμοφανή,Εδώ και τόσα χρόνια μας καλύπτει ένα πέπλο,ένα πέπλο αγάπης.Αυτό που η μία ολοκληρώνει τη φράση της άλλης,που τα μάτια μιλάνε την πιο περίπλοκη γλώσσα του κόσμου χωρίς τα χείλη καν να κουνηθούν,που κάνεις 2 μήνες να ειδωθείς κι είναι σαν να ήσουν μαζί εχθές,που ένα ηλίθιο και απαίσιο αστείο για τον υπόλοιπο κόσμο μας κάνει να γελάμε 7 ώρες αδιάκοπα,αυτό που αγαπώ.Κάθε άνθρωπος αν είναι αρκετά τυχερός θα γευτεί έστω και λίγο κάτι τέτοιο.Όταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου,μου έλεγε ότι όλοι έχουμε ένα φύλακα άγγελο.Εγώ ξέρω ότι έχω τρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου